Opinion

Kur pashë sot në mëngjes, në shtypin online, deklaratën e Arben Imamit thënë dje në emisionin “Opinion” të Gazetarit Blendi Fevziu, rreth grave që nuk kanë bërë asgjë, por kanë lindur nga dy tre fëmijë dhe janë futur në listat e kandidatëve, menjëherë mendova nënën time që ka lindur katër fëmijë dhe një i pestë që nuk arriti të jetonte më shumë se pak orë. Po e citoj deklaratën të plotë për korrektësi sikurse ishte në video: “Nuk mund të hiqet Jozefina Topalli nga listat. Ai hoqi Topallin nga Listat dhe vuri në listë shtëpiake që s’kanë bërë asnjë punë se kanë pjellë nga 3-4 fëmijë”.

“Shqiptarët shkelën flamurin grek” ulërin – dhe krijon ide të gabuar – titulli mbi ekranin e vogël, ndërkohë që prezantuesja e kanalit televiziv transmeton lajmin në mënyrë melodramatike. “Shqiptarët hoqën dhe shkelën me këmbë flamurin grek” bien dakord dhe ngrenë zërin edhe portalet informative. Ku ideja e gabuar dhe ku “retorika patriotike”?

Ilir Meta përcaktoi një tavan, mbi të cilin asnjë parti shqiptare, sipas tij, nuk do mund të ngjitet në këto zgjedhje. Ky tavan, sipas tij, ishte baraz me 53 deputetë. Kuptohet, jemi në betejën propagandistike të shifrave (nëse këtë tavan do ta linte më të lartë, i binte që të mos mbetej gjë për LSI-në). Është një betejë që do ta bëjnë edhe partitë e tjera. Madje, Partia Socialiste e ka filluar përpara tij. “Synojmë të marrim 71 deputetë”, është dëgjuar Rama të thotë më shumë se njëherë. Dhe është e qartë se kemi të bëjmë me një wishful thinking.

"Soros, Soros, Soros, Soros", e titullonte artikullin e vet kryesor javën e kaluar portali hungarez i internetit 444.hu dhe shtonte se: "Qeveria komunikon me qytetarët me nivelin e një fëmije pesëvjeçar." Shkak për këtë u bë reagimi i qeverisë hungareze për një rezolutë të Parlamentit Evropian javën e kaluar i cili kritikonte demokracinë dhe shtetin e së drejtës në Hungari. Kryeministri hungarez Péter Szijjártó e quajti rezolutën "Raporti Soros" dhe rezultatin e votimit si "një sulm të ri të rrjetit të Sorosit kundër Hungarisë".

Pas tre muajsh protestë të Lulzim Bashës, pas thirrjeve me një gjuhë lufte për shkatërrimin e PS-së dhe Edi Ramës, të dy udhëheqësit e urtë: Lulzim Basha dhe Edi Rama, u bashkuan kokë më kokë, në prani të askujt, në mes të natës dhe, në fshehtësi, ngjizën atë që nuk ia priste mendja kujt e që e quajtën “Marrëveshja Basha - Rama”. Nga mediet u cilësua si historike, disa uruan që ai bashkëpunim i sinqertë PD-PS të vazhdonte, e të tjerë dhanë siguri se ai bashkëpunim do të vazhdonte edhe pas zgjedhjeve.

Një nga parullat më të njohura të Rilindjes Kombëtare, që madje mund të konsiderohet si motoja e lëvizjes kombëtare shqiptare, është vargu i Vaso Pashës “feja e shqyptarit asht shqyptaria”. Parulla përgjithësisht është kuptuar si një thirrje nacionaliste për bashkimin rreth idesë së kombit dhe për të mos lejuar përçarjen dhe grindjen midis shqiptarëve për arsye të përkatësive të tyre fetare.

Fatura të papaguara, borxhe, skema të reja që thjesht shtojnë ankthin dhe shtojnë të pamundurën: me mijëra profesionistë të vetëpunësuar, pensionistë dhe punëtorë të sektorit privat po ngrihen kundër këtij muri, jo sepse nuk duan të paguajnë, por sepse nuk munden. 

Fushata parazgjedhore ka filluar. Varësisht nga intereset e tyre ekonomike e partiake, mediet shqipe po shpërdorojnë fjalën, zërin dhe fotografinë. Qytetarët, si asnjëherë më parë, janë të rrezatuar e të rrezikuar nga propaganda dhe nga lajmi i rremë. Në këtë trajtesë do sjellë në pah disa «modele» që ndikojnë në ndërtimin e opinionit publik si dhe në bindjet e individëve. Sot këto modele, janë duke u zbatuar me turr nga fanatikë të partive politike, por të mbeshtjellur me pëlhurën e gazetarisë së pavarur.

1.  Band – Wagon – effect

Çdo ushtri e botës kujdeset për traditat. Këngë ushtarësh, simbole, objekte të kohës dhe histori për trimëri dhe heroizëm në luftë - të gjitha këto kanë synimin që t'i nxitin ushtarët aktivë. Të vjetrit janë modeli. Kjo ndoshta tingëllon e çuditshme për ata që nuk kanë përvojë me ushtrinë. Por nga pikëpamja e ushtarëve, të cilët rrezikojnë jetën për vendin e tyre, kjo është e rëndësishme - për kohezionin social në trupë, por edhe për identitetin.

Statusi i një vendi nuk përcaktohet, siç duan të na bëjnë disa historianë të besojmë, vetëm nga historia e tij, as vetëm nga gjeografia, apo vullneti politik. Roli i vendeve modelohet nga ndërveprimi i gjeografisë, historisë, politikës dhe burimeve të veta së bashku. Është përmes kombinimit të këtyre forcave që roli i Egjiptit lindi dhe u zhvillua në jetën e arabëve gjatë shekullit të 20-të, pas mbarimit të Luftës I Botërore dhe kolapsit të Perandorisë Otomane.