Opinion

Në vitin 1991, në një nga librat e tij, Noam Chomsky, filozofi dhe komentatori  famshëm politik amerikan, është përpjekur të argumentojë rrezikshmërinë shumë më të madhe të autokratizmit krahasuar me korrupsionin. Shkruante se SHBA ishin pjekur për një lider fashist dhe se demokracia kish shpëtuar vetëm për faktin që një lider i tillë nuk kishte dalë.

Në mes të korrikut, kur ethet elektorale të qershorit ishin fashitur dhe shqiptarët e thjeshtë i ishin kthyer halleve/qejfeve të tyre të beharit, Fatmir Mediu, nëpërmjet një interviste ekskluzive për gazetën MAPO, hodhi në tregun politik një ide tronditëse.

Jemi popull politik. Nuk do as mend as kalem për ta kuptuar.

Gjermania ka mbërritur atje, ka zënë atë vend ku duhet të qe gjithmonë: pikërisht në mes të Evropës. Francezi Paul Claudel tha në verë 1945: ju gjermanët nuk duhet të doni ta sundoni Evropën. Por ju - populli në mes, populli me më shumë fqinj- duhet t'ua bëni të kuptueshme popujve rreth jush se vetëm së bashku keni një të ardhme. Kjo është Gjermania evropiane. Në thelb, Republika Federale Gjermane, pra pjesa perëndimore e ka njohur këtë përgjegjësi evropiane menjëherë pas katastrofës së Luftës së Dytë Botërore dhe të sundimit nacionalsocialist dhe ka vepruar mbi këtë bazë.

Brenda dy javësh procedurat teknike për zgjedhjen e kryetarëve të qarqeve kanë prodhuar lajme interesante: në Shkodër PS e PD bashkuan votat kundër LSI, në Dibër e Gjirokastër PD dhe LSI bashkuan votat kundër PS, në Lezhë e Korçë e djathta nuk votoi kundër kandidatëve të majtës për drejtimin e qarkut. Janë vetëm disa prej shumë të dhënave të “aleancave të periferisë” fenomen që po merr shtrirje gjithnjë e më të madhe. Alibia e tyre është se nuk ka problem: çdo këshilltar e parti mund të marrë vendime lokale që lidhen me interesat e tyre lokale.

Këto vitet e fundit në Republikën e Rusisë ka fillue nji lëvizje mbarëpopullore që synon inkurajimin për nji diskutim të krimeve komuniste gjatë periudhës ma të keqe të historisë ruse, vitet e satrapit aziatik, J.V.Stalin. Lëvizja ka përqafue nji “Projekt” për nderimin e kujtimit të viktimave.

Regjimi i Enver Hoxhës kishte një urrejtje, të pajustifikueshme madje edhe nga këndvështrimi i tij, për Konferencën për Sigurimin dhe Bashkëpunimin Europian (KSBE), që më vonë u quajt OSBE. Kur KSBE u krijua, më 1973, nuk kishte arsye që Shqipëria të qëndronte jashtë saj, sepse KSBE nuk ishte gjë tjetër veçse një bashkim i vendeve anëtare të OKB-së që i përkisnin kontinentit europian, së bashku me SHBA dhe Kanadanë. Shqipëria ishte vend anëtar i OKB, pra kishte të drejtë të ishte vend anëtar i KSBE.

Është e disata herë, dhe këtë radhë edhe nga një tribunë botërore si OKB, që kryeministri Rama përsërit fabulën e harmonisë fetare, çka e konkretizon me familjen e tij ku vetë është katolik, gruan myslimane, dhe fëmijët ortodoksë. Për hir të së vërtetës, ky fakt i bën përshtypje botës ca më pak sesa do të bënte nëse Obama do të dilte me kurorë pende zogjsh si kryetar i fisit indian Apash, apo kryeministri japonez me kostum samurai. Është thjesht ekzotike dhe pa brendi kjo “çudi” familjare që Rama nuk lodhet së përmenduri.

Në një kënd lojërash diku nëpër botë (nuk ka rëndësi në Perëndim apo në Lindje, pasi fare mirë mund të jetë edhe në Lindje): Fëmijë 3-4-vjeçarë të cilët luajnë me njëri-tjetrin, të qetë, të qeshur, pa dhunë, pa inate, pa vendosur medoemos se kush është i pari, pa u hakmarrë se dikush u mori lodrën.