Opinion

Tendenca ngulfatëse e postmodernizimit për ta tubuar edhe përmbajtjen e kulturës të popullarizuar, tekstet e saja, si relevante, përmes analizës së formës e ashtëquajtur –“kulturë mediatike e shoë bizit” , tani edhe në portalet online, tregon (apo) vërteton hapur pa të voglin dyshim se parimi universal i vizualizimit po e mbulon fotografinë e identitetit bashkëkohor gjinor.

Përfaqësuesit politikë, që shfaqen në ekran, tanimë nuk lodhen shumë t’i mbrojnë interesat qytetare e kombëtare në Parlament. Këta aktrojnë tërë ditën për të krijuar pamje të këndshme e tërheqëse mediatike për veten e tyre dhe për partinë e tyre. Duhet pranuar se, në dy vjetët e fundit, tek ne shqiptarët, kemi pasur një mediatizimit të tejskajshëm të politikës.
Pse mendoj kështu?

Që kur Maqedonia deklaroi gjendjen e emergjencës në zonat e saj kufitare në fund të gushtit, “Rruga e Ballkanit” është bërë e njohur.
Deri në 3000 refugjatë, kryesisht nga vendet e Lindjes së Mesme, mbërrijnë në vendin e vogël jugor evropian çdo ditë. I njëjti numër kalon kufirin me Serbinë dhe Hungarinë – shumica e të cilëve shpresojnë të arrijnë në Gjermani.

“Çudia më e madhe tri ditë zgjat”. Shprehja është proverbiale. Koncentrim i përvojës popullore. Krejt aktuale. E aplikueshme deri në pikën e fundit. Ditën e katërt ka mbaruar gjithçka. Çudia quhet e vjetër, ka nisur një e re. E kështu me radhë çdo tri-katër ditë. Është vetëm një rreth vicioz...

Përballë akuzave se ka përfshirë në grupin e deputetëve njerëz që vijnë nga bota e krimit, të konfirmuara nga ngjarja e rëndë ku një deputet socialist u përfshi në një përleshje me armë në prani të policisë në Laç, kryeministri Edi Rama u mbrojt me zakonin e sulmeve ndaj kundërshtarit. Në një deklaratë të lexuar nga deputetja Olta Xhaçka u tha se “…ka marrë fund koha kur djali i kryeministrit qëllonte me armë dhe nuk prekej, ka marrë fund kultura e pandëshkueshmërisë që ndërtoi Berisha…”

Një fotografi e publikuar së fundi, ku Edi Rama shfaqet në tribunë gjatë një mitingu politik në Lezhë, në krah të një personazhi me kapele kaubojsi, përbën instalacionin e vërtetë të “artit” politik me të cilin kryeministri komunikon me publikun e tij. Ai është subjekt dhe objekt i këtij instalacioni. Në krah të tij, përveç “kaubojsit” Eduard Ndocaj (aktualisht kandidat për të hyrë në Kuvend) janë edhe Armando Prenga (deputet i arrestuar) dhe Arben Ndoka (ish-deputet i dorëhequr). Këta të tre nuk janë më pjesë e instalacionit socialist.

Shqipëria është vendi i çudirave tragji-komike të ligjvënësve të saj kundrejt popullit të vet. Kushedi se çfarë kryeveprash akoma më të mëdha do të kishin nxjerrë shkrimtarët si Honoré de Balzac dhe Geroge Orwell, nëse në një rast hipotetik do të ishin transportuar nga koha e tyre, kur jetuan, në Shqipërinë tonë aktuale.

Kauza

Fiksimet e Hitlerit se ai ishte njeri me prirje për fiksime të pashëndetshme ishin të rrezikshme për botën: qoftë fiksimi me veten, me shkollën e artit, me ëndrrat e tij të madhështisë, me Eva Braun, me urrejtjen për çifutët ose, më e panjohuri, për Turqinë. Të thuash se rrënjët e Rajhut të Tretë janë ekzaminuar tërësisht do të ishte një nënvlerësim. Megjithatë, një nga elementët në marrjen e pushtetit prej Hitlerit është lënë krejtësisht në hije: rëndësia e Turqisë dhe Mustafa Kemal Atatürk (Hitleri e quante “ylli i shndritshëm” i tij) në mendimet e Fyhrerit.

Jemi vetëm në fillim të muajit që bashkon dhe ndan verën e vjeshtën dhe befas na bënë të harrojmë edhe detin, edhe malin, edhe pushimet.

Si një telenovelë e lënë përgjysmë, mbas “Çështjes Doshi”, ku Ilir Meta akuzohej për një histori hollivudiane me plane të stërholluara vrasjesh dhe pusirash, që më pas, pas zhurmës së tmerrshme, ku dhe mbeti në fund vetëm një pluhur i tmerrshëm, tani seriali rifillon sërish.

Në shkencat e zhvillimit ekonomik apo politik, përdoret shpesh shprehja “Si të shkojmë në Danimarkë?”. Është një lojë fjalësh që, në thelb, do të thotë “Si të bëhemi si Danimarka?” Meqë vizitova Danimarkën me rastin e ndeshjes së futbollit mes nesh dhe danezëve, m’u kujtua kjo shprehje dhe i bëra vetes pyetjen retorike “Si mund të kalojmë nga gjendja ‘shumë më keq se Danimarka’ në gjëndjen ‘më keq se Danimarka’?”