Kulturë

Zv/ambasadori i Punëve të Jashtme të Italisë, Mario Giro, vjen më poshtë në një intervistë në kuadër të javës së gjuhës italiane, e cila po festohet dhe në vendin tonë.

Jemi në kuadër të javës së gjuhës italiane në botë, e cila po zhvillohet edhe në Shqipëri. Mund të flasim për këtë iniciativë?

Emri i Bernardina Marubit, shfaqet sërish këtë herë jo si vajza që qëndisi flamurin me një shqiponjë dykrenore me dy flatra më 1913-n (flamur që gjendet sot tek arbëreshët e Italisë), por bri fotove bardhezi që për vite me radhë kanë qenë diku në një kënd të fototekës së madhe të Marubëve. Vajza e Kel Marubit, u rrit duke ndjekur lojën e aparatit fotografik të të atit, duke parë sesi në studion e vogël, merrnin jetë negativa filmash.

Pantos Theodoros/ Artisti i njohur grek që u nda nga jeta dy vjet më parë vjen në një rrëfim nga mikesha e tij shqiptare. Ditët në Paris me Pikason dhe vizatimet e fshehta të Brigitte Bardot…Historia e një piktori që kritikoi fenomenet e shoqërisë përmes nudos

Çfarë ka brenda një burri? Jutta Benzenberg, artiste e njohur e fotografisë dhe Katharina Maschenka koreografe, e kishin kaluar shpesh nëpër mëndje këtë pyetje teksa punonin mbi projekte të ndryshme në Ballkan. Teksa dëgjonin historitë e femrave të dhunuara nga lufta ose dramat e tyre, ato kishin imagjinuar se ç’mund të ndiente një burrë nga këto anë…Ndërsa femrat e nxjerrin dëshpërimin, një burrë në Ballkan duhet të jetë i fortë. Ashtu si imazhet e tyre, shpesh të vrazhda, ata duhet të tregojnë se janë burra, dhe si të tillë nuk mund të kenë dëshpërime.

Biblioteka publike "Shefqet Musaraj" në Vlorë është përmbytur dhe siç duket në këto foto, publikuar nga "Shekulli" gjendja është e rëndë.  

Agron Tufa në një rrëfim për poetin e gjithëkohshëm

Unë ju kam dashur: ndoshta dashuria,

“Washington Post” njoftonte dje për zbulimin e një fragmeti plotësues të Epit të Gilgameshit, kryeveprën letrare që i kushtohet luftës së njeriut ndaj vdekjes, përballjes me të dhe në fund, njohjes e pranimit të fatalitetit të jetës. Lajmi publikohej fillimisht nga “Ancient History et Cetera” që referon se tabela plotësuese ndodhet në “Sulaymaniyah Museum”. Tabelat janë blerë nga disa kontrabandistë artefaktesh për vetëm 800 dollarë dhe mendohet se janë gjetur në jug të Babel, Iraku i sotshëm.

Në pak ditë bota e teatrit dhe kinemasë shqiptare është goditur nga vdekja e tre aktorëve: Marko Bitraku, Lazër Vlashi dhe së fundi Arqile Lici. Për ata që nuk e njohin kujtojmë se Arqile Lici ka disa role emblematike në Teatrit dramatik të Fierit si dhe në filmin shqiptar. Shumkush mund ta mbaje mend tek komedia “Shoku Niqifor”, në dramën “Dy krisma në Paris”, në filmin "Pesha e kohës", apo në rolin e ndërmjetësit për faljen e gjaqeve tek filmi “Gjallë”. Mes viteve 2004-2006 ai ka drejtuar Shtëpinë Qëndrore të Ushtarakëve.

Ag APOLLONI: Profesor, tri dekada më parë, keni botuar dy libra: njërin mbi të ashtuquajturën “epokë e gjenive” (Geniezeit), e cila i parapriu sakralizimit të letërsisë; tjetrin mbi “epokën e ironisë”, e cila e desakralizoi letërsinë, duke e parë krijimin si një brikolazh kaotik, duke pëlqyer kombinimin në vend të inspirimit. Duke i pasur parasysh këto fakte, si e shihni letërsinë sot: si progres, si regres, apo thjesht si ndryshim?

Është ndarë nga jeta në moshën 96-vjeçare aktori Lazër Vlashi.  Vlashi u lind në Durrës më 15 shtator 1919 dhe ka intepretuar rreth 80 role në Teatrin Popullor, mes të cilave te  “Revizori”, “Otello”, “Orët e Kremlinit” dhe “Besa e Madhe”.  I njohur për rolin e tij të Kuestorit në filmin “Debatik”, Vlashi ka aktruar edhe në kinema në filamt: “Tana”, “Detyrë e Posaçme”, “Toka Jonë” e “Njësiti Guerril”.