Arkiv-Opinion

Gjithmonë i kam urryer komentet fataliste për Shqipërine dhe njerëzit që i bënin ato. Nuk mund të duroja dot kur thonin se “Shqipëria nuk bëhet”, “ky vend është i mallkuar”, “ky popull është i dënuar të vuajë”, madje as kur i referoheshin thënies së të madhit Faik Konica “Shqipëri të kam dhj…”.  Kisha një optimizëm të palëkundur se kishte ardhur koha që ne shqiptaret, të zinim vendin që na takonte përkrahë popujve të tjerë, se thirrja apostolike “E duam Shqipërinë si gjithë Evropa” do të ishte slogan udhëheqës në sfidat që na prisnin për të realizuar këtë detyrë të veshtirë.

Në dhjetë vitet e fundit nuk kam dëgjuar asnjë lajm të mirë nga Bulqiza. Të afërmit e mi në atë qytet jetojnë në varfëri e në tension social. Varfëria, puna e lodhshme dhe mungesa e shpresës e rëndojnë mendjen e njeriut dhe shtojnë konfliktet. Si shumë të tjerë, të afërmit e mi rrojnë nga puna në minierë.

Akti terrorist i norvegjezit Anders Breivik duket sikur kaloi pa shumë debate në mediat shqiptare, të cilat si zakonisht mbeten të kapura peng në çikërrimat e parëndësishme të politikës së ditës në Tiranë.

Megjithatë, nuk mund të mbetemi indiferentë ndaj disa rrethanave të këtij krimi terrorist, të cilat lidhen drejtpërdrejt sa me raportet midis europiano-perëndimorëve dhe imigrantëve, aq edhe me marrëdhëniet midis Krishterimit si fe dhe fanatizmit paranoid të Breivik-ut vetë.

Për të kuptuar mosmarrëveshjen e sotme midis republikanëve dhe demokratëve për borxhin amerikan, është e nevojshme të kthehemi prapa në një ngjarje të ndodhur rreth 238 vjet më parë në portin e Bostonit. Më 16 dhjetor 1773 një grup kolonistësh nga Massachusetts-i u ngjitën në bordin e anijeve që u përkisnin East India Company dhe hodhën në det të gjithë ngarkesën e tyre.  Aty, në një rebelim kundër  taksave, filloi revolucioni amerikan.

Miq të website-it respublica.al,