Opinion

Për ne të cilët jemi Made in 1950 - 1960 - 1970 dhe të cilët e mbajmë ndërmend Mikhail Gorbachev, presidentin e BRSS-së (Bashkimi i Republikave Socialiste Sovjetike) së atëhershme, jemi në dijeni për angazhimet e tij për demokratizimin dhe avancimin ekonomik të Bashkimit Sovjetik. Mikhail Gorbachev nëpërmjet programit për reforma politike dhe ekonomike - PERESTROJKA (rindërtim, riorganizim) synoi që t’i bënte ndërrimet dhe reformat në kuadër të Partisë Komuniste të BRSS-së si dhe politikave të demokratizimit të brendshëm, si dhe reformave të ndryshme ekonomike dhe politike.

“Ai që nuk ka mëkate le të gjuajë gurin e parë”- thoshte Krishti, në një përpjekje devocioni e përuljeje për t’u hequr moralistëve fondamentalistë e hipokritëve armën nga dora.

Një nga problemet më të mëdha të kohës sonë është fakti se shumë pak njerëz të respektuar duan të përfshihen në politikë apo në jetën publike në përgjithësi. 
Politika është bërë një sport ekstrem i përshtatshëm vetëm për njerëz me stomak dhe nerva të forta. Në erën e medias sociale, ajo që ne zakonisht e quajmë se është detyrë me presion të madh është shndërruar në Koloseum. Ne po dëshmojmë vrasjen e karaktereve në internet, qoftë sepse dikush i ka urdhëruar ato, qoftë sepse spektatorët duan të shohin “gjak”në arenë. 

Është shumë e thjeshtë të ndjesh pafuqinë, të kuptosh se çfarëdo lloj gjëje që bë nuk ka për sjellë ndryshim. Ricikloje atë kanaçe, biçikletë, apo makinë, bli nga kjo kompani dhe jo nga ajo tjetra, marsho në rrugë kundër mbylljes së fabrikës apo luftës që po afron. Asnjëherë nuk mjafton: forcat janë të mëdha dhe të padukshme dhe ne asnjëherë nuk jemi aq sa duhet. Ose jemi më shumë nga sa duhet. Votë, peticion, protestë.

Në njëfarë mënyre studentët këto dy muajt e fundit ia kanë dalë të detyrojnë klasën politike të provojë medicinën e hidhun që non stop prej 25 vitesh kanë gatuar për të gjithë ne. Refuzimi për të dëgjuar e për të negociuar nuk është një tipar mbizotërues i grupeve sociale që rregullisht janë keqtrajtuar nga kjo qeveri; reagimi më shumë duket si refleks i kushtëzuar i dikujt që duke e pasë lakun në fyt, nuk ka çfarë të humbasë në këtë betejë. 

Nganjëherë ndodh që një diskutim publik është shumë më interesant për atë që nënkupton, sesa për argumentet e përdorura nga ata që përfshihen në të. I tillë është ndoshta debati që  po rigjallëron sektorë të caktuar të Kishës dhe të tjerë të lidhur me të. Debati ka të bëjë me dëshirën ose shpresën (ende jo një projekt) për të parë të rilindë një parti katolikësh, këtu në Itali. Arsyet kuptohen. Nga njëra anë, një pakënaqësi e përgjithshme, e cila bashkon shumë katolikë (por jo vetëm ata), për cilësinë e klasës politike italiane në aspekte të ndryshme të saj.

“Përveç këtij të huaji” (Lluka 17:18)

Dëgjojmë sot në Kishë ungjillin e shërimit të dhjetë “lebrozëve” një fjalë kjo me ngarkesë kulturore, jo vetëm spirituale. Nga ana gjuhësore, fjala “lebroz” mbijetoi e pashqipëruar në shumicën e përkthimeve të sotme biblike. Kështu është edhe në botimin e parë të Dhjatës së Re shqip (1827), ku e gjejmë si “të leprosurë”.

Teksti i këngës për bashkim tingëllon më së qarti serbisht.

1.

Franca dhe Gjermania po bëhen gati të nënshkruajnë një traktat, ku të dy vendet janë të vendosur të kenë politikën e jashtme, të mbrojtjes, të sigurisë dhe të zhvillimit ekonomik të përbashkët. Ky traktat i pashoq po konsiderohet si gjedhe për të ardhmen e Bashkimit Europian (BE). Një vit më parë, diplomatë nga të dy vendet filluan të negociojnë një marrëveshje në frymën e Marrëveshjes të Elizesë (Élysée) të vitit 1963, e cila, zyrtarisht, la pas shekuj armiqësish të përbashkëta dhe farkëtoi aleancën franko-gjermane, që është kthyer në një forcë lëvizëse e BE-së.

Po jetojmë anën e kundërt të medaljes që kemi përjetuar në vitin 2015. Z. Tsipras atëherë kishte përkrahje të madhe në Greqi dhe nuk kishte mbështetje nga jashtë. Tani ai ka shumë më pak mbështetje brenda dhe më shumë nga jashtë. Kancelarja gjerman nuk e fshehu as në publik dhe as në takimet private që pati këtu në Athinë.