Arkiv-Opinion

Nga ç’thonë e ç’shkruajnë, njerzit që dëshirojnë të ndodhë sa më shpejt rotacioni i pushtetit në Shqipëri mund të ndahen në dy grupe. I pari, që duket se është më i madhi, përbëhet nga njerëz që shpresojnë se rotacioni mund të ndodhë pas 9 muajve nëpërmjet zgjedhjeve, pavarësisht manipulimeve të mundshme nga ana e Berishës & Co. Më i njohuri ndër ta është Edi Rama, i cili, pas mbarimit të zgjedhjeve lokale të 2011-ës, deklaroi se nuk do të kërkonte t’i vinte zjarrin Shqipërisë për të rrëzuar Saliun, por do të luftonte që ta hiqte atë nga pushteti me anë të votës.

Ka një paradigmë që e përshkruan shumë qartë groteskun e politikës shqiptare të këtij 20 vjeçari të fundit, një periudhë që çuditërisht nuk lodhemi së quajturi “e tranzicionit politik”. Paradigma është e thjeshtë dhe shumë e përfolur. Me sa duket, në përfytyrimin e politikanit mediokër shqiptar, çështja politike reduktohet në marrjen e pushtetit si qëllim në vetvehte.

Dominique Baudis është Sekretar i Përgjithshëm i Shoqatës së Ombudsmanëve Frankofonë. Ndodhet në Tiranë këto ditë në kuadër të Konferencës Ndërkombëtare të Ombudsmanëve dhe Mediatorëve të Frankofonisë, organizuar nga Avokati i Popullit i Shqipërisë. Z.Baudis i diplomuar për studime politike ka qenë deputet, kryebashkiak i Tuluzës dhe anëtar i Parlamentit Europian. Ka një karrierë të mëparshme edhe në media, si gazetar, president i "Le Figaro" dhe president i Këshillit Vizual Francez.

Nga entuziazmi i madh i pushtetit absolut përfaqësuesit e Partisë në pushtet po mendojnë me zë të lartë për punët e tjerëve. Të vjedhësh ditën me diell dhe mos të të duhet të merresh me ligjin të jep hapësirat e duhura të kohës që të angazhohesh me kundërshtarin, si për këshillime nga bota artit, ajo shpirtërore, thashethemet e deri tek edukimi pa kursim me ngjyrime mallëngjimi patern. Komentimi i opozitës si lojë publike bëhet i përditshëm, kur në dispozicion ke gati të gjithë televizionet, radiot, dhe gazetat.

Prishtina nuk ka shesh për të qenë. Si asnjë kryeqytet tjetër, Prishtina nuk ka një hapësirë urbane që është  e hapur sheshazi midis institucioneve e godinave me vlerë të posaçme. Prishtina thuajse është dizajnuar si qytet gueril me rrugë të ngushta,  nëpër të cilat njerëzit ikin, dhe jo një qytet revolucionar me sheshin ku mblidhen qytetarët dhe bien pushtetet. Prishtina nuk ka asgjë, ama bash asgjë, që do t’i përngjante sadopak sheshit “Skënderbe” në Tiranë apo Trafalgar Square-it në Londër, e të mos flasim për Brandenburger Tor-in në Berlin apo Champs-Élysées në Paris.

Në të përditshmen “shqiptarja.com” ka një rubrikë që quhet “lunch.com”. E bën gazetarja Mira Kazhani, dhe e gjitha është në thelb një intervistë e perifrazuar. Tek-tuk intervista riprodhohet saktësisht, por rëndom është gazetarja që perifrazon, d.m.th. që risjell me fjalët e veta pohimet e të intervistuarit. Nuk është gjetje e keqe. Sigurisht, duhet shumë kujdes, pasi perifrazimin një hap e ndan nga spekulimi, por nëse këtë kujdes e konsiderojmë të mirëqenë, gjetja funksionon. Dhe e vërteta është se “lunch.com” ka funksionuar.

Pas mbylljes së grevës së urisë së të burgosurve politikë, Berisha, në mbledhjen e Këshillit të Ministrave, bëri një përmbledhje të të gjitha përgojimeve që kishte bërë deri më sot për grevën e urisë.