Arkiv-Opinion

Shqiptarët – si shoqëri dhe si shtet – u treguan të paaftë për të ndëshkuar, qoftë edhe simbolikisht, krimet e panumërta të kryera nga regjimi totalitar kundër qytetarëve të vet: vrasjet pa gjyq, dënimet e rënda për motive politike, torturat në hetuesi, konfiskimet e pasurisë, internimet, ndëshkimet e familjarëve të viktimave, trajtimin çnjerëzor të të burgosurve politikë, përndjekjet e njerëzve në bazë të biografisë.

Kësisoj, ne nuk u ndamë dot me të kaluarën, as gjetëm dot paqe.

Do parashtroj e do komentoj disa arsyetime personale rreth 21 janarit, këtij krimi të pastër shtetëror të rrallë e të paparë në Europën demokratike që nga koha e Musolinit dhe Hitlerit. Qëllimi im nuk është fort për të bindur shqiptarët e Shqipërisë, por më shumë këta të disaporës që jo rrallë herë më habisin me naivitetin e tyre.

Kam zënë t’i frekuentoj më pak kafenetë. Përherë jam futur rrallë e kam ndenjur pak në to, por kohët e fundit futem edhe më rrallë e rri edhe më pak. Më krijojnë një lloj bezdie televizorët e varur në muret e tyre, e të cilët mbahen hapur në stacionet me natyrë informative.

I ndërgjegjshëm se ç’barrë mora mbi supe kur e pranova nderin që më blatuat për të folur para kësaj Akademie, publikisht e për herë të parë në cilësinë e sekretarit të përhershëm, ndjehem i lumtur të trajtoj një temë që e kam aq shumë për zemër dhe që i kam kushtuar pjesën më të madhe të karrierës sime – Shkollën e Republikës. Por, paraprakisht, e ndjej të nevojshme t’ju përmend këtu emrat e dy prej gojëtarëve më të mëdhenj që ka njohur historia.

“Epoka e re”: Përshëndetje Profesor dhe urime 65-vjetori i lindjes! Keni botuar dhjetëra libra, secili më në zë se tjetri dhe më i veçantë se tjetri. Keni publikuar qindra opinione për fenomene të ndryshme letrare, kulturore, arsimore, gjuhësore, politike e shoqërore. S’keni heshtur kurrë për kurrfarë padrejtësie, që i është bërë shtetit e as kombit. S’besoj se do të heshtni as tash e tutje. Por, kaherë krijuesve u është bërë kjo pyetje, “Pse shkruani?”, por edhe janë dhënë shpjegime të ndryshme nga ta. Pse shkruan profesor Agim Vinca?

Para tri ditësh vdiq në krye të detyrës një polic shqiptar. U qëllua me armë nga një adoleshent. Pardje, fytyra e një gjyqtareje u përcëllua nga acidi i një të riu. Vitin që shkoi, një pacient vrau një mjek. Para ca vitesh, dikush vrau një deputet. Para ca kohësh, një nxënës i drejtoi armën mësuesit. Pardje, dje, sot, gjithnjë e më shpesh, gazetat raportojnë për fëmijë që ngrenë dorën apo armën kundër prindit. Ka diçka që nuk shkon në raportin e shqiptarëve me autoritetin. Shteti hesht dhe bën homazhet për autoritetin e radhës.

Presidenti i Këshillit të BE-së, Van Rompuy dhe Përfaqësuesja e Politikës së Jashtme, Ashton duhej të ishin figurat indetifikuese të BE-së. Por pas më shumë se dy vjetësh në post, thuajse askush nuk i njeh.

Ka diku rreth dy-tre muaj që kur liderë nga Prishtina e Tirana nën cingëlimat e xhamadanit vija-vija çirreshin e shkumonin për Vilajetin e Shkupit. Retorika folknacionaliste pa fije fuqie të merr në qafë. Thonë se “qeni që leh nuk han”, e përderisa të tanët lehin, të tjerët hanë. Në mëngjesin e 20 janarit forca xhandarmërie në një operacion sa të shpejtë, aq edhe frikësues u palosën politikanëve shqiptarë xhamadanin me vija e me të dhe muhabetin vilajetian. Këta të fundit kishin kohë që u jepnin përkrahje folknacionaliste banorëve të Luginës – por vetëm aq.

Asgjë nuk mund të justifikojë mungesën e integritetit tek njerëz publikë. Dëmi i këtyre njerëzve që rreshtohen si pa gjë të keq me kauzën e Partisë, e jo të njeriut, është i pallogaritshëm. Ata kanë zhvleftësuar çfarëdolloj kauze.