gjermania

Merkel sheh popullaritetin e saj në rënie për shkak të menaxhimit që Gjermania i bëri krizës së emigrantëve. Të dhënat e sondazhit më të fundit konsiderohen dramatike për kancelaren që drejton për një mandata të tretë Gjermaninë. 40% e gjermanëve është shorehur pro dorëheqjes së kancelares për mënyrën sesi ajo trajtoi çështjen e emigrantëve që mësynë në Europë nga Lindja.
Një trend në rënie i mbështetjes për Merkel që vazhdon të konfirmohet me shpejtësi muajt e fundit.

Europa ndodhet në prag të një krize që rrezikon zhbërjen e një prej arritjeve kryesore të saj: lëvizjen e lirë brenda hapësirës Shengen. “Deutsche Welle” citon Presidentin e Këshillit Europian, Donald Tusk, të jetë shprehur se “ka vetëm dy muaj kohë për të vënë gjëray në kontroll”. Përndryshe, mosmenaxhimi i krizës së refugjatëve do të sillte kolapsin e udhëtimit pa pasaportë në Shengen. Po kështu Tusk sheh rrezik edhe përrpjektin europian në tërësi, nëse kufijtë e jashtëm të unionit nuk do të arrijnë të menaxhohen.

30 prill 1945, pak ditë para fundit të Luftës së Dytë Botërore. Në bunkerin e kancelarit të rajhut në Berlin Adolf Hitler vret veten me një plumb në kokë. Njeriu, nën diktaturën e të cilit Gjermania dhe bota u zhytën në një luftë mizore dhe që vrau gjashtë milionë hebrej. Se çfarë kishte planifikuar ky njeri, kjo mund të ishte mësuar rreth 20 vjet më parë.

Tani mbetet vetëm të shihet nëse miliarderi që po i vë përpara të gjithë, e ka çarë ndonjëherë kokën të shohë Hënën. Mirësardhja e shekullit të 21-të, me siguri quhet Trump. 

Një milionë refugjatë, ndoshta më shumë se kaq, ka pranuar Gjermania sivjet. Një milionë njerëz, që kërkojnë strehë, mbrojtje, shpresë për një jetë të re. Një milionë njerëz, që mundësisht sa më shpejt kanë nevojë për banesa, por para së gjithash për punë - e përpara kësaj duhet të mësojnë gjermanisht: fëmijët në kopështet e fëmijëve dhe në shkolla, të rriturit në kurse gjuhe. Një përpjekje e madhe e gjermanëve, një përpjekje edhe më e madhe e vetëkuptueshme kjo e refugjatëve.

Ajo që shtetarët perëndimorë thanë para dy vitesh për presidentin sirian Bashar Al Assad është hedhur pas krahëve. Assad tani është e keqja më e vogël në një vend dhe një rajon ku po luhen interesa të mëdha dhe ku siguria ndërkombëtare po vihet në provë. Gazeta gjermane “Bild” citon burime të vetat sipas të cilave shërbimi sekret gjerman, BND, ka ndërmend të vendosë një mision të vetin në Damask, më synim luftën ndaj Shtetit Islamik. I njëjti burim shton se politika gjermane po lëviz në këtë drejtim, madje duke parashikuar edhe një rihapje të ambasadës në Siri në fillim të vitit 2016.

Gjermania vlerëson se Ballkani ndodhet ende në buzë të konflikteve të armatosura. Në një fjalim të vetin me përfaqësues të partisë së vet, CDU, kancelarja gjermane Angela Merkel, ka deklaruar se mbyllja e rrugëve për lëvizjene ballkanasve mund të çojë  në konflikte të armatosura. “Mbyllja e kufijve do të shkaktonte kritika dhe grindje mes vendeve të ndryshme. Nuk dua që atje sërish të jenë të domosdoshme ndërhyrjet ushtarake", theksoi Merkel.

Europa e Bashkuar varet sot nga një person i vetëm: Angela Merkel. Kjo jo sepse Merkel është e vetmja europiane që do dhe lufton për projektin e BE-së, por sepse ajo është e vemtja nga drejtuesit europianë që është e angazhuar dhe ndoshta beson në të. Ky është mendimi që jep në Deutsche Welle, Barbara Wesel, sipas së cilës nëse do të duhet ruajtur struktura e BE-së, kërkesa për zëvendësimin e Angela Merkel duhet shtyrë për ca. “Faktikisht Angela Merkel është për momentin e pazëvendësueshme.

Kur ish-presidenti iranian, Mahmoud Ahmedinejad deklaronte se Holokausti ishte një mit, ose ekzagjerim, e gjithë bota reagoi duke e akuzuar keq. Në fakt, Ahmedinejad ndoshta nuk ka patur edhe aq shumë faj, po të shohësh sot se kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu, deklaroi në Kongresin Sionist se “Hitleri vetëm sa donte t’i dëbonte hebrejtë, e jo të eliminonte”. Sipas tij, ideja për shfarrosje erdhi nga Myftiu i Jerusalemit Haj Amin al-Husseini, i cili edhe e ka takuar Hitlerin në Berlin.

Në samitin e BE-së javën e kaluar kryetarët e shteteve dhe të qeverive bënin ende sikur kishte një politikë të përbashkët për refugjatët dhe iniciativa për zgjidhje. Tani, as një javë më vonë, faktet në rrugën e Ballkanit flasin një gjuhë tjetër. Nuk ndjehet më asgjë nga solidariteti evropian dhe ndarja e barrës. Çdo shtet mbron vetëm vetën.