bard camaj

Në pikëpamjen e kulturës politike, aktualisht jemi në stadin e evolucionit të një demi të tërbuar, që i vërsulet çdo gjëje që lëviz, dhe që në të njëjtën kohë është e kuqe. Përgjithësisht në këto raste beteja jonë qytetare përfundon në një ritual grotesk të trazimit të ajrit me brirë, sepse me to godasim kudo përveçse aty ku duhet: Të gjitha grykat kundërajrore të opozitarizmit këto ditë janë kthyer kundër partizës së Rudina Hajdarit; gjuajnë me predha artilerie një balonë.

Një herë e një kohë Lulzim Basha dinte të paktën të bënte për të qeshur. Videoja emblematike që kundërshtarët e tij politikë i nxorën në një kulm fushate, në të cilën shfaqej sozia duke gërhitur në zyrë, ngjiti në publik më shumë se arritjet apo mosarritjet e Bashës si kryetar bashkie. Tani duket sikur edhe atë aftësi për të mos u marrë seriozisht e ka humbur.

Dy protestues me petka të vjetëruara e të pluhurosura, hypur në një motor papaç kinez, ai mbrapa me një kazëm të ndryshkur në dorë, po kthehen duke sharë e mallkuar me zë të lartë. Nuk merret vesh nëse e kanë me Lulzimin qe s’ka bythë, apo me Ramën qe shkon e ben antimiting në Vlorë siç bëjnë mubarakët e Lindjes së Mesme kur ndjejnë terrenin tu rrëshqasë nën këmbë. Gjithsesi protestuesit janë të zhgënjyer me sa duket, ngaqe qeveria nuk ra as sot.

I dashur Palokë!

“Ai që nuk ka mëkate le të gjuajë gurin e parë”- thoshte Krishti, në një përpjekje devocioni e përuljeje për t’u hequr moralistëve fondamentalistë e hipokritëve armën nga dora.

Në njëfarë mënyre studentët këto dy muajt e fundit ia kanë dalë të detyrojnë klasën politike të provojë medicinën e hidhun që non stop prej 25 vitesh kanë gatuar për të gjithë ne. Refuzimi për të dëgjuar e për të negociuar nuk është një tipar mbizotërues i grupeve sociale që rregullisht janë keqtrajtuar nga kjo qeveri; reagimi më shumë duket si refleks i kushtëzuar i dikujt që duke e pasë lakun në fyt, nuk ka çfarë të humbasë në këtë betejë. 

Në sfondin e një tabele reklamash buzë rruge të një qendre tregtare, mbi të cilën reklamohen ulje drastike të stinës dominon ngjyra vjollcë. Një kompani e njohur eventesh njofton zhvendosjen e zyrave të saj pesëdhjetë metra më tutje. Shigjeta që tregon rrugën për tek zyrat e reja është vjollcë. Vjollcë është xhamllëku i një agjensie funerale, ashtu siç janë fasadat e do zyrave elektorale në katet e para të pallateve të periferisë, që të ftojnë të votosh për kryetarin e ri të Bashkisë, ndonëse zgjedhjet kanë muaj që kanë përfunduar.

Një numër i madh i atyre që ditët e fundit, në një mënyrë apo një tjetër, i kanë dalë në mbështetje Sajmir Tahirit, shfaqin një tipar të përbashkët: një indiferencë shembullore ndaj pyetjes, nëse ai është me faj apo jo për akuzat që i janë ngritur. Me një zell prej komsomolasish, sheh të rreshtuar militantë partie por edhe figura publike që i bien papushim daulleve të betejës për të mbrojtur Tahirin me çdo sakrificë. Paradoksalisht, në disonancë totale me mesazhin fillestar të liderit suprem, që la të kuptonte që Tahiri do lejohej ti nënshtrohej testit të drejtësisë.