ardian vehbiu

Fjalori i Gjuhës së Sotme Shqipe e përkufizon albanologun si “studiues në fushën e albanologjisë”, por – pak habitshëm – zakonisht quajmë kështu, albanolog, një studiues të huaj (jo-shqiptar) që merret me historinë e shqiptarëve, të gjuhës e të kulturës shqiptare.

Lexoja këto ditë The Changing Languages of Europe, nga Bernd Heine & Tania Kuteva (2006 Oxford University Press), një libër që u kushtohet të ashtuquajturave Euroversals, duke e parë Europën si zonë linguistike, në kuptimin që ka ky term, mes të tjerash, në gjuhësinë ballkanike.

Protestën e studentëve e ka marrë si temë për një shkrim të vetin edhe publicisti Ardian Vehbiu që i bashkohet idesë se protesta ka nevojë për artikulim politik.

Po ndiqja në TV dy çuna diçka si 10-12 vjeç që po u përgjigjeshin pyetjeve të një gazetareje në Panairin e Librit; kur njëri prej tyre përmendi “Shpellën e piratëve” të Petro Markos, si një libër që i kish pëlqyer shumë, ia shqiptoi titullin /shpella e piratve/, duke e bjerrë ë-në pastheksore; por këtu i ndërhyri shoku i vet, për ta korrigjuar: “Shpella e piratëve”, i tha, madje duke e zgjatur pak ë-në, si t’ia kërkonte metrika e një vargu apo kënga.

Studiuesi Ardian Vehbiu mendon se politika duhej të ishte hallka e fundit e vendimmarrjes në lidhje me çështjen e Teatrit Kombëtar. Në një intervistë për Tema TV, një ditë pasi Parlamenti rrëzoi dekretin e Presidentit, duke i hapur rrugë në mënyrë përfundimtare shembjes së Teatrit, Vehbiu shprehet se ky vendim nuk është paraprirë nga një konsultë e gjerë me palët e interesuara. 

Poet amerikan, përkthyes dhe kryeredaktor i New Poetry in Translation, Brian Sneeden nga Universiteti i Connecticut-it ishte ftuar në Festivalin e Letërsisë në Orllan të Kosovës, për çka edhe shkroi përshtypjet dhe përsiatjet në World Literature Today.

– aktualiteti i një debati të vjetër për leksikografinë shqipe –

Te një libër i tanishëm i Rexhep Ismajlit kushtuar Selman Rizës (Pasionet dhe pësimet e Selman Rizës, Prishtinë 2009), lexoj për një kundërvënie mes këtij të fundit dhe Androkli Kostallarit dikur në fillim të viteve 1960, në lidhje me drejtimin që duhej të mbante leksikografia shqipe, ose ç’fjalor u duhej pikërisht shqiptarëve.

Shkrimtarët dhe artistët safi, sado qofshin qenie dhënë botës ideale pamëshirshëm e pa vetëmbrojtje, duan të hanë, të mbajnë shtëpinë, të çojnë kalamajtë nëpër shkolla, e të paguajnë taksat. Idealistë janë edhe shumë shkencëtarë, por ndryshe nga shkrimtarët dhe artistët, këta të fundit zakonisht tregu i vlerëson dhe i paguan herë aq sa vlejnë, herë edhe më shumë se vlejnë. Një kontribut i tyre shihet gjithnjë si një vlerë praktike për shoqërinë.