veton surroi

Kryeministri Rama mbajti fjalimin e tij dhjetëmijëfjalësh për Kosovën më 12 tetor. Në të, me një ton që tejkalonte sugjerimin dhe nisej për në udhëzim, tregoi se si duhet të sillen udhëheqësit e Kosovës në negociatat me Serbinë, si ta përshkruajnë luftën e UÇK-së, si duhet të vlerësojnë figurat e së kaluarës (emër për emër) dhe çfarë fjalori duhet të përdorin kur të flasin për Gjykatën Speciale në Hagë.

Ky 28 nëntor – datë kjo që vazhdon festohet duke parë filmin “Nëntori i dytë” dhe duke dalë xhiro në bulevard, trokiti me një incident që na kujton se çfarë karikature kemi krijuar e trashëguar që nga 1912. Se kush qeveris në këtë vend dhe sesa pa vlerë janë aktet e gjeneruara ndër vite. Në Këshillin e Qarkut Kukës u vendos që Veton Surroit t’i hiqej titulli “Nderi i Qarkut” që i është dhënë më herët me motivacionin për kontribut në luftën e Kosovës.

Ndërsa po synohet të rrënohen barrierat mes Shqipërisë dhe katër vendeve të Ballkanit Perëndimor, po ngrihen barrierat mes Shqipërisë dhe Kosovës.

Kështu duket rezultati i deritanishëm i iniciativës mini-Shengen. Së fundmi, në Tiranë javën e kaluar u nënshkruan marrëveshje mes krerëve të Shqipërisë, Serbisë, Maqedonisë Veriore, Malit të Zi (në nivel krerësh shtetesh a qeverish) dhe Bosnjë-Hercegovinës me synim heqje barrierash në qarkullim mallrash e njerëzish më 2020-n.

Herën e fundit që qesh takuar me një zyrtar spanjoll në Madrid ishte me ministrin e atëhershëm të Jashtëm, Moratinos. Ky ishte takimi i dytë me të dhe vinte pothuajse një vit pas atij të parit, kur Kosova përgatitej ta shpallte pavarësinë. Tash, me Kosovë të pavarur, biseda nuk ishte më në suazat e “çka do të ndodhë nëse (apo kur) Kosova e shpall pavarësinë” (me të gjitha spekulimet për ikjen masive të popullatës serbe pas valëve të dhunës, e të ngjashme), por në suazat e veprimeve të mëtejme: si do t’ia bënte Spanja me këtë realitet të ri që nuk deshi ta njihte fillimisht.

Kur Angola e fitoi pavarësinë e saj, prijësi i Lëvizjes për pavarësi, Agostinho Neto, ia dhuroi mareshalit Tito (gjegjësisht Jugosllavisë), në emër të ndihmës së madhe (politike, në armatim, etj.) të drejtën e shpimit për naftë në puse të Oqeanit Atlantik. Aty u futën në fund të viteve shtatëdhjetë kompania kroate INA dhe ajo serbe, që së fundmi u quajt NIS (Industria e Naftës e Serbisë). Për nja tridhjetë vjet , kompania serbe nxori naftë prej Angolës, jo ndonjë sasi marramendëse, por sa për ta mbajtur të gjallë e me profit atë investim.

Po të ishte Shqipëria ndërmarrje ekonomike me aksione në bursë ndërkombëtare, menaxhmenti i saj do të duhej të mbante mbledhje urgjente e të përhershme alarmi me vetëm një pikë të rendit të ditës: si të ndalet rënia e vlerës së aksioneve? 

Në fillim të këtij viti përllogaritja e “bursës” do të ishte që të mbahej stabiliteti i çmimit, e madje edhe mundësia e hipjes së tij pas marrjes së datës për fillimin e negociatave për anëtarësim në BE. Tash, në gjysmëvit, Shqipëria shihet me sy dramatikisht ndryshe prej para gjashtë muajsh.