opinion

Viteve të ‘90-ta, në lokalet e Tiranës bisedonim se çfarë është profesioni stereotip i kombeve të ndryshëm. Për shumë gjëra, shumica pajtoheshin se gjermani ishte mekanik, se italiani ishte një këngëtar apo poet, se japonezi ishte një inxhinier, se greku ishte tregtar, se serbi ishte një bujk, se bullgari ishte një punëtor, se kinezi ishte një ndërtimtar, se amerikani ishte një kauboj, se anglezi ishte një administrator, se suedezi ishte një organizator, se turku ishte një luftëtar etj. Por, pyetja më e rëndë që shtrohej ishte: çfarë ishte shqiptari?

Ndoshta njeriu që më shumë se të tjerët mirëkupton sot Vangjush Dakon, është Ben Blushi. Ndërsa shumica plebishitare, ose publiçitare, e kupton fare qartë.

Vangjush Dako është personazhi i radhës që po dominon edicionet informative dhe debatet e studiove televizive për shkak të servirjes në media të disa përgjimeve. 
Kryebashkiaku socialist i Durrësit përflitet si pjesë e komunikimeve me vëllezërit Avdylaj, të arrestuar për laboratorin e heroinës në Has. 

Kthimi nga Presidenti i Ligjit që do t’i jepte Tiranës tonë një Teatër të Ri, modern, i projektuar nga një prej arkitektëve më në zë të gjeneratës sonë, ishte një zhgënjim!

Jo sepse Presidentët, në të kaluarën, nuk janë bërë palë me partitë politike për të kundërshtuar projekte si ai i Këndit të Lodrave te Liqeni, por sepse mendova se pas 3 vitesh progres në qytetin tonë, me një Shesh të Ri, një Bulevard të Ri, një Pazar të Ri e një Unazë të Re, e kishim tejkaluar kohën e sabotimeve të qytetit dhe se ishte krijuar pjekuria për të dalë mbi partitë e mbi familjet politike në vend.

Në fillim të vitit 2012, një vit pas shpërthimit të luftës civile në Siri, Ministria e Jashtme(e Izraelit) propozoi rekomandimet e veta mbi qëndrimin e Izraelit në raport me presidentin sirian, Bashar Al Assad. Ministria e Jashtme rekomandonte denoncimin e gjakderdhjes në Siri dhe apelin për largimin e Assad. Ajo argumentonte se Izraeli nuk mund të mbetej si i vetmi vend perëndimor që nuk e dënonte Assadin, pasi kjo do të ushqente teoritë konspirative se Izraeli preferonte vrasjen në masë si mjet të qëndrimit në pushtet të Assad.

Një tregim i vjetër thotë se na ishte njëherë një konkurs mes dy pianistësh. Pasi dëgjoi pianistin e parë, juria ia dha çmimin të dytit. Sipas tyre, nuk kishte nevojë të dëgjonin më, pasi kush mund të ishte më keq se i pari?

E njëjta logjikë duket se aplikohet edhe për partneritetet publik-privat për të ngritur infrastrukturën me rrugë, energji, ujë, aeroporte, apo me zhvillimin e zonave të rëndësishme turistike. Në fakt, të dëgjosh të dy konkurrentët dhe të vlerësosh pikat e tyre të forta dhe të dobëta është jetësore.

Këto ditë në Tiranë ishte ish-kryebashkiaku i New Yorkut, Rudy Giuliani, një njeri i njohur edhe në arenën ndërkombëtare. Padyshim që një vizitë e tillë ka rëndësinë e vet të pamohueshme, sikurse ka rëndësi edhe për median dhe opinionin një intervistë me këtë personalitet. Dhe intervista u realizua në fakt nga Blendi Fevziu në emisionin “Opinion”. Një njeri si Giuliani ka shumë për të thënë dhe prej tij ka shumë çështje për të cilat ai mund të sqarojë opinionin shqiptar edhe për vendime të politikës për të cilat nuk flet askush.

Ditë më parë, në një shkrim të botuar në gazetën “Panorama”, bëra publike disa raste të (sh)përdorimit politik të Universitetit Bujqësor nga Kryeministri Rama dhe ministri i Bujqësisë, Niko Peleshi. Rasti ishte i paprecedent në historinë e universiteteve shqiptare, por edhe në botë besoj: autoritetet drejtuese të këtij universiteti kishin ndërprerë dy javë sezonin e provimeve dhe i kishin dërguar studentët në aktivitetet e ministrit Peleshi dhe në një takim të Kryeministrit Rama në Berat.

Sot në emisionin “Opinion” në Tv Klan, që cilësohet si më i ndjekuri dhe më me ndikim në mediat televizive, po zhvillohet “debat” për marrëveshjen e detit me Greqinë. Si për të përligjur seriozitetin e emisionit, që duket se shkon në përpjestim me synimet e organizatorëve, në studio ishin ftuar për të folur, Elisa Spiropali, Mesila Doda, Gent Strazimiri, Panajot Barka dhe Mustafa Nano. 

Një nga dështimet më spektakolare të shqiptarëve përgjatë historisë, ka qenë aftësia për të ndërtuar një shtet modern dhe një administratë publike në shërbim të interesave më të mira të vendit. Madje, paaftësia e shqiptarëve për të bërë shtet, ka qenë një argument i përdorur nga shtete të huaja, të cilat kanë pasur interesa të tjera për të ardhmen e shqiptarëve si komb.