edi rama

Mediat maqedonase po i kushtojnë vëmendje lëvizjeve të përfaqësuesve politikë shqiptarë në vendin fqinj, prej të cilëve varet fati i qeverisë së ardhshme. Mënyra sesi po shihen ecejaket e Ali Ahmetit sidomos në Tiranë, në takimet e tij me kryeministrin shqiptar, në kujtojmë atë klimë që shoqëron në Shqipëri vizitat e Vangjel Dules në Athinë.

Ankohen nga mediat dhe manipulimi dhe vetë janë kudo. Në mëngjes, në darkë, në drekë, pasdite, në fshat, në qytet, në përurime e në kriza. Ata gjejnë konsensusin, ata e prishin konsensusin, udhëheqin integrimin dhe progresin; janë në Facebook, tëitter dhe instagram. Like andej, share këtej, të parët në festa e në fatkeqësi. Janë më të mirët dhe më të këqinjtë. Xhepin plot me statistika.  Mundet edhe të jemi takuar ndonjëherë, nuk na mbajnë mend, por mbase edhe kemi pirë ndonjë kafe. Tani kanë nisur ta quajnë njëri – tjetrin politikej.

Koço Kokëdhima ka qenë dje i ftuar në emisionin “Zululand” në “TemaTv”. Ai është pyetur për një sërë çështjesh, mes të cilave edhe marrëdhëniet me Greqinë dhe politika e jashtme e Shqipërisë nën drejtimin e Edi Ramës. Kokëdhima ka shprehur vlerësime maksimale për emigrantët shqiptarë në tërësi, duke i quajtur emigrantët në Greqi, “pjesa më e mirë e shqiptarëve”. Kjo pasi sipas tij, ata kanë qenë për një kohë të gjatë kontribuues të ekonomisë, kanë përballuar sakrifica të mëdha dhe diskriminim, por edhe janë ndjerë të lënë pas dore nga shteti i tyre.

Kjo e sotmja është një opozitë sipërfaqësore, e dhënë pas temave të lehta, pas show-t, jo tek thelbi i gjërave. Shpesh herë duket si një komisariat policie që monitoron kanabisin dhe çdo kronikë të zezë, duke iu larguar për herë e më larg ekonomisë dhe financave.

Po sjellim këtu fjalën e Koço Kokëdhimës, mbajtur sot në Asamblenë e Partisë Socialiste. Fjala e Kokëdhimës ka rëndësi, pse zotëria ka qenë agai i Edi Ramës për vite të tëra, instruktori dhe mentori. Për ata që njohin marrëdhëniet e të dyve, akti i tanishëm, është thjesht një provë e pabesisë karakteriale dhe organike të atij që sot është kryeministër. Sigurisht, shumëkush do të mendojë se këtu ka diçka personale. Njësoj si komentet apo lajmet që jepen për atë garrumbull njerëzish që quhet ende PS. Do thonë: lajme kazani, keqdashje.

Sot kryeministri Edi Rama, ka thënë ndër të tjera në Asamblesë e Partisë Socialiste:

Shumë kush thotë të dalim vetëm. Shumë thonë ‘ata na nxorrën bojën’. Kjo është strategjike. Çfarë ka fituar Shqipëria nga ky koalicion? E lëmë pjesën se si mund të ishin bërë ndryshe shumë gjëra. Për mua sot nuk janë njerëzit që korruptojnë sistemin, janë sistemet që korruptojnë njerëzit. Ne duhet ta bëjmë kontaktin e njeriut me djallin e korrupsionit të pamundur. Gjithë këto reforma nuk do ishin bërë nëse nuk do kishim këtë koalicion.

Edi po feston. I shkoi gripi që e kishte zënë para disa ditësh. Po del fotografi, po këndon, po bërtet, po jep leksione, është optimist, po bën llogaritë, po hedh kunja. Vettingu kaloi, Kushtetuesja hapi rrugën e çlirimit. Pallati i Drejtësisë do pastrohet, me siguri nga të korruptuarit, për të rilindur edhe ai siç lindi qeverisja. Apo ndoshta për t’u dhënë me konçesion prurësit më të parë, me kundërvleftë disa punësime miqsh e shokësh.

Një interpelancë e kërkuar sot nga disa deputetë me kryeminstrin Edi Rama, ka devijuar në akuza për implikim tërësor të qeverië në aktivitet kriminale. Ndoënse një nga kërkuesit e interpelancës, Ben Blushi, e lidhi refuzimin e KE-së për Shqipërinë me krimin dhe korrupsionin, Edi Rama, refuzoi ta pranonte si argument duke vazhduar me tezën se kusht mbetet vetting. Në diskutim e sipër, deputeti i LIBRA-s, ish-drejtues në PS, ka deklaruar se një shembull që flet se përse negociatat nuk hapen është edhe ai i Klemend Balilit.

Një vit më parë ishim në Pallatin e Brigadave. Ashtu si dhe në fundvitin paraardhës. Edi Rama shtronte darkë për gazetarët, në tavolina të stiluara me shijen e hollë e evokiimit të të kaluarës së ndritur të shtypit shqiptar që nga fillimi i shekullit të kaluar. Me fjalimet “surprizë” që mbanin të zgjedhurit nga stafi i kryeministrisë, ku parakaloheshin sukseset dhe arritjet, por edhe cimbisej aty ku i dhimbte më pak shefit të qeverisë dhe ministrave të tij. Kryeministri ndalonte tavolinë më tavolinë, bisedonte fiks në tryezat e rrumbullakta.