e majta

Takimi i Albin Kurtit me Sali Berishën në Tiranë ka prishur disa nerva, këtej dhe andej kufirit. Ideja se një politikan si Albin Kurti rifaktorizon me prezencën e vet të paragjykuar në zyrën e Berishës, këtë të fundit si politikan në rrafsh nacional, nuk po gëllitet mirë. Opinione dhe analiza që i bëjnë gjyqin Kurtit për këtë gabim të tmerrshëm, mendimtarë që janë shpallur pronarëvtë së vërtetës kombëtare apo kombiare, të gjithë vërsulur Albin Kurtit që paska bërë sipas tyre një gabim të madh. Dhe gabimi është një dhe vetëm një: ka takuar Sali Berishën. 

Në një demokraci të “qëndruarit në opozitë” dhe “të jesh opozita” mund të jenë dy gjëra të ndryshme. E para është më e qartë, nuk ndan programin politik të shumicës dhe e kundërshton atë.

PDS-ja e Paskal Milos ka firmosur marrëveshje me LSI-në, një ditë pasi PS-ja kërkoi mosregjistrimin e partive të vogla në zgjedhje me synim maksimalizimin e votës. Kjo është çarja e dytë majtas pas deklaratave të Skënder Gjinushit dhe betejës së Tom Doshit, kandidat i PSD-së, për të fituar të drejtën e kandidimit nga KQZ-ja.

"Paradoksi i të majtës moderne europiane është se ndërsa shumë nga çështjet kryesore që përcaktojnë dialogun politik në botë - si rritja e pabarazisë ekonomike, pasiguria e vendeve të punës, paqëndrueshmëria e sistemit të pensioneve dhe kujdesit shëndetësor - janë shqetësime kryesisht të majta , partitë socialdemokrate nuk janë në gjendje t’i menaxhojnë këto sfida në mënyrë adekuate, qoftë në opozitë, qoftë në pushtet.  Ish-presidenti socialist i Francës, Fransua Hollande kësaj radhe nuk ishte kandidat për presidencën, pasi shifrat e popullaritet i kishte edhe më të ulëta se ato të Xheremi

Çfarë ka mbetur sot nga Alexis Tsipras? Kryeministri i të majtës ekstreme(!), i cili erdhi me premtimin kundër projekteve ekonomike të të djathtëve të Antonis Samaras, kundër konçesioneve, privatizmeve, kundër kursimit dhe sot ndodhet në pozitën e atij që i promovon ato? Ka mbetur me siguri mësimi se ata që premtojnë çdo gjë, janë ata që të braktisin të parët edhe kur kanë me vete forcën për të qëndruar, siç është rasti i Tsipras. I cili me një votë referendare nuk ja doli dot të thotë atë që premtonte.

1. Këtë çerek shekulli, Partia Demokratike dhe Partia Socialiste kanë alternuar njëratjetrën në pushtet. Njëra njihet si e djathtë, tjetra si e majtë. Në thelb, politikat e tyre të zhvillimit janë të ngjashme dhe nuk ndryshojnë aq sa e kërkojnë përkufizimet “e majtë – e djathtë”. Vështirë të thuash se njëra parti është investuar dukshëm për qeverinë dhe tjetra për tregun, njëra për politikat e rishpërndarjes dhe tjetra për sipërmarrjen e lirë, njëra për barazinë dhe tjetra për traditën e hierarkinë.

Bill O’Reilly gazetari i njohur amerikane me bindje të djathta thotë në emisionin e tij “Talking Point” se në SHBA e majta është kthyer në totalitare përmes kapjes së shkollave. Profesorët sipas tij po kultivojnë radikalizmin te studentët, diçka që nuk mund të vazhdojë. O’Reilly ka bërë thirrje që guvernatorët të marrin situatën në kontroll, pasi SHBA po humbet brezin e ri.

Liria akademike është njëra gjë, por të dëmtosh studentët me një ideologji të çmendur është krejt tjetër

Koço Kokëdhima ka nisur një lëvizje politike brenda Partisë Socialiste. Ai nuk ka bërë ende të qartë, në formën e një projekti se çfarë synon kjo lëvizje, cilat janë objektivat e saj dhe ku shtrihet ajo. Duke parë kontekstin politik dhe lexuar fjalën e Kokëdhimës në Sarandë, para dy ditësh, mund të nxiren disa mendime - relativisht objektive - për atë se çfarë po synon kjo lëvizje:

Ka shumë diskutime mbi daljen e tri partive të reja në skenën politike shqiptare, të cilat pretendojnë të jenë alternativë ndaj bipartizanizmit aktual. Ben Blushi, Agron Duka dhe Gjergj Bojaxhi janë tre aktorët e rinj që jpimjanë ofruar elektoratit. A do të kenë sukses? Mbetet për t’u parë, por disa vërejtje kanë rëndësinë e vet. Moikom Zeqo, një njeri pranë të majtës prej një kohe të gjatë, thotë se ka të paktën dy arsye pse këto parti nuk do te kenë sukses: së pari është pozicionimi i tyre.