Opinion

Që nga fundi i Luftës së Ftohtë dhe fitores së njëanshme ushtarake në Luftën e Gjirit në fillim të viteve ’90, politika e jashtme amerikane dhe strategjia e sigurisë kombëtare është dominuar nga ajo që mund ta quajmë narcizmi strategjik, prirja për të përkufizuar sfidat dhe mundësitë jashtë vendit vetëm në raport me SHBA.

Përveç votave që mund të mbledhin subjektet zgjedhore në çdo qendër votimi, roli i sistemit zgjedhor mund të jetë deçiziv në përcaktimin e forcave në parlamentin e ardhshëm që do formohet pas zgjedhjeve të 25 prillit.

Pra rezultati në vota për çdo subjekt zgjedhor në çdo qendër votimi prodhon edhe rezultatin final që është rezultati në mandate për subjektet. Kjo do të thotë që ka varësi mes rezultatit në vota dhe rezultatit në mandate. Kjo varësi (të cilën e përcakton Kushtetuta dhe Kodi Zgjedhor) dhe defektet e saj do të jenë objekt analize në këtë shqyrtim.

Ka një traditë të vjetër në shkrimet akademike që i trajton zonat gjeografike të botës si sfonde natyrore në të cilat janë zhvilluar ngjarjet historike. Kjo perspektivë, që e ka origjinën tek iluministë si Montesquieu, është e dukshme në punën e teoricienëve politikë konservatorë si Samuel Huntington, sipas të cilëve qytetërimet u ndërtuan në blloqe të përhershme gjeo-etnike, si dhe në punën e studiuesve marksistë si Immanuel Wallerstein, sipas të cilit qendra dhe periferia ishin produkte të zhbalancimeve gjeografike afatgjata.

Vendimi i Boris Johnson për të rritur kapacitetin bërthamor britanik me më shumë se 40%, nga 180 në 260 koka bërthamore “Trident”, mund të interpretohet lehtësisht si një manovër e frymëzuar nga politikat e brendshme, me bazë në dashurinë e gjatë të partisë Konservatore me fuqinë bërthamore dhe politikat e fundit të Brexit. Por ky vendim ka një domethënie më të gjerë. Ai reflekton ndryshimin e shpejtë të mjedisit ndërkombëtar bërthamor dhe priret ta përkeqësojë atë.

Diskutimet publike mbi diktaturën komuniste zhvillohen së tepërmi në mjedise mediatike. Madje kolana botimesh me emërtesa mjaft të ngjashme, duke lakuar gjithë ngjyrosje emrin e diktatorit, shkruhen e rishkruhen, nga gazetarë dhe drejtues të opinionit publik të mediatizuar. 

Ajo çka mbizotëron është një thjeshtim deri në skaj i të kuptuarit të diktaturës duke e njehësuar atë me vullnetin e diktatorit e duke bërë të njëjtën pyetje që përsëritet e ripërsëritet: A ishte mirë apo keq në kohën e Atij?