Hipokrizi

ILIR HASHORVA/Në garë për të shprehur sa më dramatikisht shqetësimin dhe indinjatën maksimale për shfaqjen e fotografisë së Enver Hoxhës në Varrezat e Dëshmorëve më 29 Nëntor, “Ditës së Çlirimit”, drejtues të PD-së  u shprehën në këtë mënyrë: Mersila Doda – “Ajo që ndodhi ishte skandal”; Jozefina Topalli – “Rama-Meta fyejnë e provokojnë shqiptarët”; Lulzim Basha – Rama-Meta po luani me zjarrin, ish-të përndjekurit... nuk do t’ua falin...”

Besoj se nostalgjikët e Enver Hoxhës e pritën me kënaqësi atë shfaqje, një shumicë e ish-të persekutuarve të Enver Hoxhës e pritën me indiferentizëm, ndërsa unë e prita me realizëm, e prita si një rrjedhim logjik të politikës së ndjekur në këta 22 vjet dhe mbase e kam gabim, por, të them të drejtën, u habita vetëm që ndodhi kaq vonë.

Enver Hoxha u ndodh me fotografinë e tij më 29 Nëntor në Varrezat e Dëshmorëve, sepse ajo ditë ishte dita e tij dhe ai vend ishte vendi i tij. Në atë ditë, 69 vjet më parë, Enver Hoxha erdhi në pushtet dhe qëndroi derisa desh vetë, derisa vdiq. A nuk duhej ta përkujtonte ai atë ditë? Në atë vend, mbase 99 për qind e të prehurve, kanë pasur si komandant e si udhëheqës Enver Hoxhën dhe kanë vdekur me emrin e tij në gojë. A nuk duhej të qëndronte ai midis tyre? Për mua e çuditshme nuk ishte prania e portretit të Enver Hoxhës, por  prania në atë vend dhe në atë kohë e atyre që e mbajnë veten si antikomunistë, si Jozefina Topalli me shokë e me shoqe.

Kemi afro 70 vjet që jetojmë midis hipokrizisë. Hipokrizi në kohën e komunizmit e hipokrizi në kohën e demokracisë. Në kohën e komunizmit thoshim se vdisnim për komunizmin e nxirrnim rrylat e fytit e bënim duart gjak për të brohoritur Enver Hoxhën kur, në të vërtetë, ia kishim krejt me të pabesë atij dhe komunizmit të tij. Sapo komunizmi e Enveri ranë, u vumë në garë se kush do të shante më shumë komunizmin dhe Enver Hoxhën. Sot, themi se vdesim për demokraci, por nuk zbatojmë asnjë nga parimet kryesore të demokracisë. E gjithë politika e këtyre 22 viteve të fundit ka qenë një diskreditimin i vazhdueshëm i sistemit demokratik dhe një përpjekje e tërthortë, por konsistente dhe eficiente për rikthimin e sistemit të mëparshëm.

Themi se jemi kundër komunizmit dhe pro sistemit demokratik, por pronarëve të vërtetë, atyre që u persekutuan nga pasja e një prone gjatë komunizmi, jo vetëm nuk ua kthejmë pronat, por me ligj e pa ligj ua grabisim përditë ato; themi se jemi kundër komunizmit, por të pushkatuarve nga komunizmi nuk i ndihmojmë as t’u gjenden varret, pa le më të krijojmë për ta ndonjë varrezë të posaçme; themi se jemi kundër komunizmit, por kapardisemi akoma me titujt, dekoratat e medaljet e komunizmit: “Hero i Popullit”, “Mësues i Popullit”, “Artist i Popullit” etj. etj; themi se jemi kundër komunizmit, por festojmë ende festat dhe datat që na la trashëgim komunizmi; themi se jemi kundër komunizmit, por nxjerrim si fajtorin e vetëm të asaj ideologjie dhe praktike Enver Hoxhën, sikur ai të kishte qenë vetëm, pa asnjë ndihmës; themi se jemi kundër komunizmit, por mbrojmë dhe përkrahim vetëm ish-komunistët dhe pasardhësit e tyre; themi se jemi kundër komunizmit, por nuk dënuam asnjë, të paktën një, nga ata që u dalluan për sadizëm gjatë komunizmit; themi se jemi kundër komunizmit, por nuk kemi ndërtuar ende asnjë memorial a muze të qëndrueshëm e dinjitoz të viktimave të komunizmit; themi se jemi kundër komunizmit, por nuk kemi hartuar ende një histori të  besueshme të krimeve të komunizmit të sponsorizuar nga shteti dhe të hartuar nga njerëz të pa lidhur me politikën e ditës; themi se jemi kundër komunizmit, por akoma rrugët, shkollat dhe institucione të ndryshme i kemi me emra komunistësh; themi se jemi kundër komunizmit, por nuk hapim dosjet e spiunëve të komunizmit, ashtu siç kërkohet në përgjithësi nga populli, megjithëse unë nuk jam për metodën e hapjeve të dosjeve ashtu siç kërkohet, pra nga shteti, por për metodën e përdorur nga Mandela në Afrikën e Jugut, për metodën sipas së cilës, persekutorët e sistemit të vjetër, cilët do qofshin ata e jo vetëm spiunët, t’i hapin vetë dosjet e tyre para komisioneve shtetërore të përbëra nga njerëz të pavarur nga politika, në prani të publikut dhe medieve, dhe, pas kësaj, të marrin amnistinë, ndërsa ata që nuk paraqiten para atyre komisioneve dhe nuk i shpallin krimet e tyre, të dënohen nga shteti në përputhje me krimet e kryera.

Sa larg jemi sot kundrejt asaj që ishim më 20 shkurt të vitit 1991! E kjo - vetëm si pasojë e politikës hipokrite të atyre që drejtuan punët e shtetit në këto 22 vjet, të atyre që dje tradhtuan komunizmin për interesa meskine personale e sot tradhtojnë demokracinë po për ato interesa.