partneriteti

Gjermania shpreson të frenojë fuqi si Rusia dhe Turqia në rajonet periferike të Europës duke riaktivizuar lidhjet transatlantike me SHBA. Në një intervistë për revistë “Spiegel”, ministri i Jashtëm gjerman, Heiko Maas ka nënvizuar rëndësinë e asaj që është quajtur “Marrëveshja e Re”, sipas të cilës raportet me SHBA duhet rifuqizuar.

Sot raportohet se ambasadorja e re e ShBA-ve në Tiranë ka zhvilluar një takim me prokurorët e SPAK. Nga fotot e shpërndara duket se të dyja palët ia kanë bërë benë krimit dhe korrupsionit. 

Ky raport, ky flirt i shtetit shqiptar me të huajt për  çdo sfidë që ka patur në 100 vjet jetë të tij meriton vëmendje por ka nevojë edhe për krahasim. 

Zogu mori disa këshilltarë hollandezë dhe anglezë dhe bëri xhandarmërinë.  Pastaj afroi italianët që lanë gjurmë në arkitekturë, arsim dhe ushtri.

Shqipëria mundet shumë shpejt të gjendet para nevojës së një zgjedhjeje në politikën e jashtme që implikon marrëdhëniet me një shtet të rëndësishëm si Turqia. Në qeverinë e Edi Ramës marrëdhëniet me këtë vend u mjegulluan shumë sa nga zhurma e madhe  për partneritet strategjik që nuk rikonfirmoi ndonjë gjë konkrete aq edhe nga një marrëdhënie e pakuptueshme personale e z. Rama me presidentin Erdogan.

Mediat serbe po i kushtojnë vëmendje zhvillimeve që solli samiti i fundit i Bashkimit Europian, në të cilin doli në pah një qëndrim i fortë refuzues i Francës. Maqedonia e Veriut dhe Shqipëria ishin dy viktimat e politikës franceze, por në një plan më afatgjatë, duket se opsioni që BE-ja të mos zgjerohet më tej qëndron në tavolinë. 

Ndonëse aktualisht po fajësohet presidenti francez Macron, duhet thënë se edhe më herët, gjatë periudhës së qetë të BE-së është folur për Europën e dy shpejtësive duke vënë në dukje dallimet e mëdha mes Veriut dhe Jugut. 

Cila duhet të jetë marrëdhënia  e Shqipërisë me Turqinë? Ja një pyetje e cila pavarësisht se në realitetin diplomatik, politik, ekonomik dhe ushtarak të shekullit të 20-të, gjen kryesisht përgjigje pozitive, sfidohet nga narrativat historike që përbëjnë bazën e asaj që mund të quhet ngrehina ideologjike e shtetit shqiptar.

Në fillim të vitit 2012, një vit pas shpërthimit të luftës civile në Siri, Ministria e Jashtme(e Izraelit) propozoi rekomandimet e veta mbi qëndrimin e Izraelit në raport me presidentin sirian, Bashar Al Assad. Ministria e Jashtme rekomandonte denoncimin e gjakderdhjes në Siri dhe apelin për largimin e Assad. Ajo argumentonte se Izraeli nuk mund të mbetej si i vetmi vend perëndimor që nuk e dënonte Assadin, pasi kjo do të ushqente teoritë konspirative se Izraeli preferonte vrasjen në masë si mjet të qëndrimit në pushtet të Assad.

Socialistët erdhën në pushtet në vitin 2013 për shumë faktorë që lidheshin me qeverinë e Sali Berishës, por edhe me disa koniunktura ndërkombëtare. Pak përpara se të zhvilloheshin zgjedhjet parlamentare, në nëntor të vitit 2013, në Tiranë erdhi ish-sekretarja amerikane Clinton, e cila i rezervoi një mundësi takimi Ramës në hollin e një hoteli. Ky ishte një mesazh jo pa rëndësi.

Nafta nuk është e ardhmja. Në funksion të kësaj perspektive, edhe një vend si Arabia Saudite, që është prodhuesi kryesor i naftës, po rishikon të gjitha objektivat. Pak kohë më parë u bë publik fakto se Riadi zyrtar krijoi një fond sovran prej 2 trilionë dollarë për të neutralizuar varësinë ekonomike nga nafta, shoqërua kjo edhe me masa të tjera fiskale.

Shqipëria dhe Kina kanë firmosur marrëveshjen e lehtësimit të vizave që është konsideruar si shprehje e “miqësisë tradicionale mes të dyja vendeve”. Akti është firmosur gjatë vizitës së ministrit shqiptar të Jashtëm, Ditmir Bushati në Kinë, ku është takuar edhe me homologun, Wang Yi.

Armiqtë bëhen miq, madje edhe strategjikë. Kjo po ndodh mes Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe Vietnamit, i cili ka shkaktuar ndoshta plagën më të madhe në kujtesën amerikane. NJë raport ekskluziv i revistës “Foreign Policy” bën me dije, se Shtëpia e Bardhë po hedh hapa drejt heqjes së embargos së armëve ndaj Hanoit, gjithnjë me shqetësimin që po krijon Kina në rajon, si premisë.