elita

Dje qarkulluan lajme se teksa qeveria ka vendosur masa të rrepta kufizimi për plazhet dhe lëvizjet, në zonat e jugut u panë sorollopët e elitës që ngroheshin në diell.

Në një nga reagimet e shumta spikaste autorizimi për shkak të detyrës. Detyra është: Gazetar. Pra kjo kartëvizitë që nuk ka mbetur i kuq e i zi pa e marrë, të hap portat e kënaqësisë.

Robert Ndrenika është një monument. Kadareja është tempull. Kadri Roshi është korife

Lista e të mëdhenjve në këtë vend të vogël mund të vazhdojë gjatë. Janë të mëdhenj për veprën e tyre dhe për kompleksin tonë si të vegjël, shpallen si të paprekshëm.Duhet t'i bashkohesh me ulërimën tënde këtyre parrullave, pasi përndryshe vvvvvzzzt, një vizë e kuqe.

Dy ditë më parë në media qarkulloi një fotografi e Namik Dokles në një takim me deputetë të dikurshëm të PS-së. Dokle shkruante se brezi I tij kanë qenë idealist, të formuar, të mençur etj., duke e evidentuar autolavdërimin si kritikë për kohën e sotme.

E njëjta qasje, vajtuese për gjendjen e elitave, përcillet sot nga Afrim Krasniqi, që përmes një shkrimi në Ditën e Demokracisë, sjell në vëmendje ndër të tjera një të dhënë domethënëse: dikur sipas tij, 140 deputetët e Parlamentit deklaronin 180 tituj të botuar, sot 180 makina luksoze.

Është e njohur psikologjia e vendit të vogël. Të gjithë të mbushur me veten. Unë dhe miqtë e mi, të tjerët s’ekzistojnë. Ka filluar të ndryshojë, por rezistenca është e madhe dhe boll e suksesshme. Artistët, kampionë në këtë izolim plural, unë dhe grupi im mbi gjithë të tjerët! Le të ketë artisti më shumë nevojë për tjetrin, për kritikën e kolegut dhe jo për lëvdatat e përgjithshme që e mbajnë të kënaqur në sheshin e fshatit. Mëkat të jenë ata më të izoluarit, ta shpërfillin shokun, punën, artin n’atë shkallë sa të mos marrin mundimin të venë e ta shohin.

Politika e klikut. Ky është një term me të cilin ish-presidenti Italian, Giorgio Napolitano ka përshkruar metodat që vë në jetë një lëvizje si ajo e Beppe Grillos, “5 yjet”. Duke folur në një ceremoni, Napolitano ka bërë disa vlerësime mbi politikën e sotme, e cila po kalon në varësi të teknologjisë duke thjeshtuar shumë nga detyrat e saj.

Nuk është fare mosvlerësimi i dëshirës së mirë për zbutje konflikti por raporti me të vërtetën dhe të drejtën dhe këmbëngulja për to, ajo që më shtyj të kritikoj ato çka, pak ditë më parë, tha për disa politikanë kryesorë shqiptarë, Dritëro Agolli, shkrimtari ynë i motshëm dhe i shquar. Mund, në shenjë respekti, edhe të heshtja ndërsa jo pak ta sugjeronin me “argumente” nga më të ndryshme.

Marwan Hisham, një banor i dikurshëm i Halepit të Sirisë, publikon një reportazh në “Vanity Fair”, një reportazh nga qyteti i tij. Një rend i përmbysur jete, shkatërrim i plotë dhe një qytet i kthyer në vijë fronti. Përmbajtja e konfliktit, pavarësisht rolit të ISIS është klasike në premisa: një elitë me “modernizim” dhe orientim perëndimor të shpejtë, përkundrejt një periferie përherë e më shumë reaksionare ndaj këtij procesi. “Po bind venten që kjo është e vërtetë”, shkruan Hisham, që e percepton shkatërrimin përmes kujtimeve të një kohe kur Halepi gëlonte nga jeta.

Frances Ryan shkruan në “The Guardian” për një nismë ligjore në Francë, e cila synon të inkuadrojë si vepër penale diskriminimin e të varfërve. Ligji ka kaluar në senat deri më tani dhe shumë shpejt pritet që edhe dhoma e deputetëve ta kalojë. “Ligje të tilla që ndalojnë diskriminimin për shkak të origjinës shoqërore dhe ekonomike ekzistojnë tashmë në Belgjikë dhe Bolivi, por versioni francez thuhet se është më ekstrem.