koha

Ndryshimet klimatike po shkaktojnë shkrirjen e një sasie aq të madhe të akullit polar saqë po ngadalëson rrotullimin e Tokës dhe – kjo do të ndryshojë mënyrën se si matim kohën në të ardhmen. Ky është përfundimi Duncan Agnew, gjeofizikan dhe profesor në Universitetin e Kalifornisë, San Diego, arriti duke analizuar të dhënat nga imazhet satelitore.

Kërkues të Institutit për Fizikën dhe Teknologjinë në Moskë deklarojnë se ia kanë dalë që të ndryshojnë kahjen e lëvizjes së kohës. Një pretendim që nëse konfirmohet dhe nëse gjen zbatime praktike do të ndryshojë paradigmat e shkencës.

Jeta vijon të befasojë shkencëtarët, hipotezat e të cilëve sfidohen nga zbulime të reja. Së fundmi në Australinë Perëndimore, në Pilbara, janë gjurmuar fosile të organizmave biologjikë që datojnë 3.48 miliardë vjet. Evidencat janë gjetur në depozitat e burimeve të ngrohta dhe e shtyjnë kështu pas kohën e nisjes së jetës me 580 milionë vjet dhe me gjasë zhvendosin edhe mjedisin fillestar të lindjes së saj. Deri më tani ideja kryesore ka qenë se jeta u zhvillua në oqeane e mandej u adaptua në stere.

Fizikani Brian Greene mendon se ka diçka më themelore, më bazike sesa hapësira dhe koha. Sipas tij, të dyja këto dukuri janë manifestime të krijuara mbi një konfigurim më themelor. Ndaj revolucioni shkencor i radhës do të vijë kur të kuptohet se kush qëndron në themel të realitetit që sot mendohet se formësohet nga hapësira dhe koha. Ose kështu mendon Greene. Më poshtë teksti i videos: 

"Mund të them se mendimi dominues në komunitetin shkencor është se hapësira dhe koha janë të vërteta, janë themelore dhe se duhet të parashtrohen përherë për çdo përshkrim të botës reale.

Dashuria është fluide, nuk mund të lahesh dy herë në të njëjtën rrjedhë ndjesie, sepse stacionimi i saj merr tatëpjetën drejt universit, bëhet universale… Zgjimi në mëngjes na tregon se sa afër dhe larg këtij koncepti jemi. A është e prekshme dashuria? Erërat e cilës kohë fryjnë në drejtim të dashurisë? Shkurti është muaji i vitit ku manifestimi i dashurisë merr trajtën e njeriut me këmbë dhe duar, ku dashuria prek buzë dhe bëhet njësh me libidon njerëzore, dashuria bëhet syvëzhgues, mendjekritike, dorëledhatimi dhe krahëmbështetje.

Ndaj një kilometër përgjysmë dhe përftohet një gjysmë kilometri. Ndaj gjysmën e kilometrit, përftimi është një çerek, e kështu me radhë, derisa arrin të shkëpusësh një gjatësi më të shkurtër se diametri i një atomi. A mund të vazhdojmë pafundësisht kjo ndarje, apo diku në fund do të arrijë një kufi: shenja më e shkurtër ndarëse në vizoren universale?