Ca krime dhe ca kriminelë të padënuar…

"…Partitë tona nuk janë demokratike, liderët nuk votohen, nuk respektojnë votën e antarësisë. Prandaj ato që nuk janë demokratike dhe nuk pyesin për votën, nuk mund të mos sjellin kriminelë" - tha deputeti socialist Ben Blushi në foltoren e parlamentit gjatë debatit të djeshëm për dekriminalizimin.

Fjalët kyçe në fjalitë e mësipërme të tij janë “demokraci”, “votë” dhe “kriminelë”. Dy të parat, demokracia dhe vota (votimet e lira) janë ato që na mungojnë ne shqiptarëve. Ndërsa kriminelët, duket se i kemi me bollëk. Madje edhe në parlament. Ben Blushi la të kuptohej qartë në fjalën e tij se sjellësi i tyre në parlament është vetëm një njeri. Ai, sipas tij, është vetëm kryetari i PS-së Edi Rama. 
Po a është vërtetë vetëm ai përgjegjësi për këtë situatë? 
Le të përpiqemi të rikujtojmë shkurtimisht se kush është shkaku dhe kush qe i pari që i vuri kazmën demokracisë dhe votës së lire në Shqipëri:

Si të gjithë popujt e botës, edhe ne shqiptarët kemi pasur dhe vazhdojmë të kemi mbi krye, ata që kemi merituar. Edhe sot, ne kemi parlamentin me deputetët që meritojmë. Po ashtu kemi edhe kryeparlamentarin, ministrant, kryeministrin dhe presidentin që meritojmë. Si kudo. Por ndryshe nga shumë vende, ne, edhe sot kemi kriminelë në parlamentin tonë. Gjithashtu, ndryshe nga vendet e Europës, rrëzimi dhe largimi i tyre nga froni i pushtetit, nuk varet plotësisht nga ne. Pas ‘91-shit, vetëm në dy, tre raste kemi mundur të bëjmë zgjedhje, në të cilat rezultati të mos jetë kontestuar nga humbësit e tyre. Pa folur për arbitrat ndërkombëtarë të cilëve iu sos durimi dhe e humbën përfundimisht besimin se një ditë ne do të ishim në gjendje që të zhvillojmë zgjedhje të rregullta, të gjithëpranuara. Gjer para 23 qershorit të 2013-s, ishte tmerrësisht e vështirë që rezultati i zgjedhjeve të pranohej nga humbësit. Para kësaj, vetëm në dy raste Berisha i ka pranuar në heshtje rezultatet e votimeve. Kjo ka ndodhur në zgjedhjet vendore të korrikut të ’92-shit si dhe në referendumin për Kushtetutën e tij (Bershës) të 6 nëntorit të 1994-s. Në të dy këto raste ai i organizoi vetë këto zgjedhje, sepse ishte në pushtet. Në të dy rastet rezultatin e mbajti të pashpallur në më shumë se dy javë pas afatit përfundimtar që lejonte ligji. Arësyeja është e thjeshtë. Sali Berisha u përpoq në mënyrë kriminale të manipulonte rezltatet përfundimtare. Ai i shpalli ato, (humbjet e tij) vetëm kur manipulimi ishte tejet i pamundur dhe i detyruar nga miqtë e tij ndërkombëtarë.

“A kanë besim shqiptarët se mund ta mundnin një regjim pa ndihmën e krimit?.. Ne ja kemi hequr këtë shpresë, prandaj ne jemi njësoj" tha mes të tjerash deputeti Blushi në fjalën e tij.

Besim, krim, shpresë – janë tri fjalët kyçe në pyetjen që shtron deputeti Blushi në pyetjen e mësipërme. 
Pra le t’i hedhim një sy shpejt e shpejt historisë 25 vjeçare për të pare se kush i bëri krimet, kush na i solli kriminelët në parlament, kush na e vrau besimin dhe po na vret edhe shpresën e fundit:

Kujtesën e vret harresa, prandaj le të ndalemi pak tek fenomeni i saj. 
Sigurisht nuk është e lehtë të shpjegosh fenomenin e harresës kolektive, që vazhdon të na mbajë mbërthyer ne shqiptarëve. E vështirë dhe e pashpjegueshme është harresa e deputetit socialist Ben Blushi, që është njëkohësisht edhe autor romanesh me tema të historisë së largët(?!) …Dhe këtu nuk e kam fjalën për një harresë të largët, por për atë që u përket ngjarjeve të para pak viteve. Atëherë kur Beni ishte gazetar i RD-së dhe gjer më sot kur është deputet i PS-së.

E kam thënë dhe diku tjetër se po të funksiononte mos-harresa (dmth kujtesa) jonë kolektive, sot në Shqipëri gjërat do të ishin krejt ndryshe. Kështu, (meqë jemi te krimi) po të mos ishte harruar, shkarkimi i Prokurorit të parë të Përgjithshëm të pluralizmit Maksim Haxhisë më ’94, nuk do të kishte mbijetuar ai “burri” i PD-së, që i shpalli armiq për mbi 20 vjet të gjithë krerët e këtij institucioni të lartë që do të duhej të luftonte krimin. Patjetër, nuk do të kishim dëgjuar të pëgërat nga goja e tij me: “lavire bulevardi” për prokuroren e Përgjithshme më 2011-n.

Po të mos kishim harruar 26 dhe 28 majin e 1996-s, nuk do të kishim mbërritur te Sudja dhe Xhaferri. Po të mos kishim Suden me Xhaferrin, nuk do të kishim ’97. Mijëra të vrarë u harruan. Po të mos kishim harruar ’97, nuk do të kishim grushtin e shtetit të ’98, dhe kështu me radhë. As tanku nuk do të kishte mbetur atëherë i stacionuar dy javë përpara zyrave të Berishës… Po të mos i kishim harruar të gjitha këto, nuk do të kishim vjedhjen e miliona eurove të Rrugës së Kombit. Po të mos na kishte mbërthyer harresa sa herë që votonim, nuk do të kishim 300 kilometrat katrorë të detit, dhuruar grekëve. Edhe 26 të vrarët e Gërdecit, patjetër nuk do t’i kishim…

Po të mos harronim kaq lehtë autorësinë e këtyre krimeve (kaq mendjelehtësisht më mirë të thuash) nuk do të kishte as 21 janar, me vrasës dhe katër të vrarë atë ditë. Harresa e krimit na çoi te krimi i harresës dhe anasjelltas.

Ne, edhe sot e kësaj dite, e kemi të vështirë “të mbajmë mend” se kush e hapi lojën e “të fortëve” në komisionet zgjedhore, qysh në votimet e ’92. Kush i nxori i pari kriminelët e rrugës dhe i vuri aty ata? Po të mos ishte Ruzhdija dhe Shkodra “e votimeve” të 2009-s, nuk do të ishte nevoja që aleancat kundër Berishës, në qershor të 2013-s, të bëheshin ashtu siç u bënë. Nuk do të lidheshin marrëveshje, duke u mjaftuar që kandidati të kalonte vetëm testin “e forcës” përballë banditëve të Berishës. Këta aleatë, vështirë se do ta shikonin siglën e PS-së, po të ishte bërë traditë që të liheshin të qetë njerëzit që të votonin dhe komisionerët të numëronin ndershmërisht votat…

Por kjo nuk ndodhi kurrë, dhe harresa jonë kolektive, për ç’ka thamë më sipër, ka pjesën e vet të fajit. 
Fatkeqësisht, harresa, kjo sëmundje kronike e jona si popull, herë herë e përfshiu edhe Ben Blushin kur foli nga foltorja e parlamentit. Asnjë fjalë për vrasësit dhe kriminelët e padënuar që e ndiqnin me kërshëri ulur në parlament përballë tij?!.
Por, as ne dhe as Ben Blushi nuk duhet të harrojmë një gjë: se të harrosh krimet është kurdoherë kriminale. Sidomos kur flasim për dekriminalizimin,nuk duhet të harrojmë ca krime dhe ca kriminelë të padënuar. Është ashtu siç e tha dhe ai, shkrimtari ynë i mire Ben Blushi: “Me xixëllonjë në ballë mund të gjesh vetëm derën e nevojtores… Drita, vetëm ajo i ndriçon gjërat…”