Sa e lehtë paska qenë të rrëzojmë Berishën

Sali Berisha i ka humbur zgjedhjet. Ndoshta jo me atë rezultat që tregohej kur ishin numëruar më pak se gjysma e fletëve të votimit,por ai ka humbur tashmë dhe rezultati është vetëm një çështje statistikash, që do t’i shërbejë forcimit ose jo të mëtejshëm të pushtetit të Ramës nesër. Selia e PS-së nuk ka dhënë ende urdhër për t’i ndezur boritë e festës, pasi duhet të pritet të paktën kalimi i numërimit të më shumë se gjysmës së votave, apo edhe më tej, zyrtarizimi i rezultatit. Megjithatë, nga selia e partisë kryesore të opozitës nuk kanë munguar deklaratat e forta që e konsiderojnë këtë si fitore historike. Ikja e Berishës është konsideruar si fundi i tranzicionit, është konsideruar si ndarje historike me të keqen, si një kthesë e madhe në historinë e vendit tonë etj., etj.
Në fakt unë bashkohem plotësisht me këto qëndrime, pasi personalisht kam që në vitin 1990, kur isha student, që e shikoj Berishën në tribunë dhe sot kur po u drejtohem të 45-ve, e kam ende në tribunë. Në rrjetet sociale ka vërshuar një ngazëllim i paparë njerëzish, të cilët si lënë gjë ngazëllimit të libianëve kur rrëzuan dhe vranë pas një viti lufte Muhamar Gedafin, e pse jo edhe ngazëllimit tonë asokohe kur, me Berishën në krye, rrëzuan komunizmin.
Por a është kjo një festë për ne shqiptarët? Disa thonë me plot gojën që po. Sepse tani Berisha nuk kthehet më në pushtet. Thonë po, sepse Berisha ishte kryeministri më i korruptuar dhe ai po mbante peng Shqipërinë. Përtej zellit opozitar të atyre që presin t’u zënë vendet e punës demokratëve në zyrat e shtetit, disa që kanë pak më shumë logjikë e arsye, thonë po, sepse në fund të fundit elitat drejtuese kanë nevojë të qarkullohen. Edhe sikur të ishin të kulluara, 23 vjet dominant në skenën politike është shumë, madje shumë fare për një politikan shqiptaro-ballkanas.
Por dua ta bëj sërish pyetjen: A është kjo një festë, ose më saktë, pse duhet të festojmë? Në fund të fundit ne e rrëzuam (nuk jam dakord as me shprehjen rrëzim, pasi kjo fjalë nënkupton dhunë) me votë Berishën. Pra, shumë thjeshtë. Ne votuam dhe Berisha mori më pak vota, e për pasojë nuk do të jetë më kryeministër. Ja sa e thjeshtë paska qenë. Dmth. nuk na u desh ta bëjnë si në Siri, kur prej 2 vjetësh njerëzia po hanë njeri-tjetrin, jo në kuptimin figurativ të fjalës. Pra, mjafton që të votosh dhe në një sistem edhe me demokraci gjysmake si e jona dhe e heq qeverinë dhe udhëheqësin që nuk e do. Por përse na ishte bërë kaq shumë gogol Berisha atëherë?
Në 1997 na u desh të merrnim armët dhe t’i bënim vendit dhe vetes atë që s’na e kishte bërë askush tjetër, duke larguar edhe Berishën. Por në vitin 2005 çfarë ndodhi që e bëmë sërish të parin e vendit Berishën? Atëherë ai nuk i vodhi votat, ka qenë një proces i pakontestueshëm. Ne, me votë të lirë e rikthyem atë në pushtet, duke u bërë unikalë në sojin tonë, që një udhëheqës të rrëzuar me kryengritje të armatosur ta rikthejmë me votë demokratike, plotësisht demokratike. Disa syresh fajësojnë ndarjen e Metës me Nanon, por ky nuk ishte faji i Berishës. Në 2009, Berisha mbijetoi në pushtet falë një makinacioni me Ilir Metën dhe opozita e xhindosur s’la gjë pa bërë për të detyruar të ikte, nga grevat deri tek 21 janari.
Veçanërisht ky 4-vjeçari i fundit e mitizoi Berishën, si dragua, si bajloz, që edhe pse me 7 plagë pleqërie nuk bie përtokë, si kuçedër me shtatë kokë, që sa i pret njërën, del tjetra. Propaganda e opozitës ishte aq e fortë, sa të gjithë në këtë vend nuk duhet të mendonin as për të shkuar në shkollë, as për të shkuar në punë, as me pushime, as në piknik të shtunën, as për të luajtur futboll…. Të gjithë duhet të mendonin vetëm si të largonin Sali Berishën, jo vetëm nga pushteti, por edhe nga Shqipëria, atje në Alkatraz mundësisht ose diku në një ishull tjetër si Napoleon Bonapartin kur ra nga froni.
Por ja që Berisha s’paska qenë as dragua, as kuçedër e as bajloz. Problemi kishim qenë ne. Ne që mendojmë se punët duhen zgjidhur vetëm me pushkë. Ne që nuk dimë të votojmë, ne që e shesim votën për pesë para. Faji për Berishën nuk është i Berishës, por i yni që e votuam pa e bërë qejfin qeder në 2005 dhe që nuk votuam me shumicë kundër në 2009. Faji është i yni, sepse ne nuk votojmë për të ndërruar qeveritë në kohën e duhur, por i lëmë të kalbëzehen mbi kurrizin tonë dhe i rrëzojmë pastaj kur na vjen thika në kockë, pra pasi na është bërë dëmi. Por dhe atëherë, ne nuk votojmë për alternativën më të mirë, por votojmë si kope vetëm për të hequr atë më të keqin dhe pastaj bëjmë gosit sepse mendojmë se shpëtuam.
Dhe ja ku e bëmë rotacionin e radhës, më në fund. Po tani? Tani ne do rehatohemi dhe të paktën për 8 vjet do ta votojmë qeverinë socialiste, edhe sikur ajo të korruptohet që në mandatin e parë. Do të presim, edhe sikur të na e rrjepin sërish lëkurën dhe kur të na ketë shkuar sërish thika në kockë do të ngremë krye. Dhe sërish atëherë nuk do të jetë faji i Ramës apo Metës, kushdoqoftë, por i yni.

GSH