Dinjiteti i pamundur i një JO-ja ndaj Pushtetit

Është shfaqur në podcastin e Edi Ramës, imzot Arjan Dodaj, kryeipeshkëv i kryedioqezës së Tiranë-Durrësit.

Nëpër bisedën e zhvilluar, Dodaj dëgjohet të thotë se “Zoti është Dashuri”, se mënyra më e mirë për të sjellë paqen në këtë botë është ai që Papa Françesco e quan “revolucion i butësisë” për të ardhur mandej te roli i misionarit që i përcjell dashuri dhe përkujdesje “atyre që Zoti na ka besuar”, pra besimtarëve të cilëve u “lajmë këmbët”.

Komentet e Dodajt në në një moment u shoqëruan me kundërplanin e kryeministrit – intervistues, duke krijuar në një fraksion sekonde kundërthënien e asaj që shpreh Dodaj. Sepse përballë është njeriu me më shumë pushtet në Shqipëri dhe po flasim për pushtetin e veseve, jo të zhvillimit. Sigurisht që edhe Edi Rama e quante veten kohë më parë si shërbëtor të popullit, por shërbëtorë të tillë ndaj të cilëve ke siklet t’u dish edhe emrin, e që jetojnë më mirë se gjithë të tjerët në këtë vend, është pak e vështirë t’i duash pranë. Ndaj intervista në fjalë krijon pak parehati emocionale kur e sheh për shkak se vetiu të vjen pyetja: nuk i thotë njeri JO këtij shërbëtorit tonë? Jo për atë që është, që përfaqëson, për Shqipërinë që ka katandisur dhe për dëbimin e mijëra qytetarëve?

Nuk i thonë dot “jo, falemnderit”? Si mund të ndash përvoja personale, mendime dhe predikime morale përballë dikujt që është përgjegjësi i kriminalizimit të ekonomisë së një vendi të tërë? Nuk ka prova për këtë? Nuk ka vendim gjykate? Por z. Dodaj ka dëshmitar Zotin, ai di më shumë sesa një vendim gjykate dhe nuk po dëgjon shërbëtorin në dhomën e rrëfimit. Po shkon vetë të rrëfehet në tryezën e pushtetit që shtyp e mjel një vend të tërë. Si ta marrësh këtë lloj sjelljeje? Këtë qëndrim publik. Si ta kuptosh këtë hosana? Si kortezi? Por për çfarë dhe ndaj kujt?

Kjo është një tallje dhe cinizëm që e bën një shoqëri të ndihet jetime dhe e huaj në vendin e vet. Gjërat shkojnë kaq mirë, të gjithë merren vesh me njëri-tjetrin, edhe pse zihen e kërcënohen. Cila e vërtetë vepron këtu?

Ky xhahil-llëk i indiferencës ndaj një vendi, ky cinizëm kaq i hapur është modeli ynik yni për të ushtruar pushtetin, atë të dukjes, së pasurisë e kështu me radhë. Dhe është ky që shpjegon Islamin dhe ç’Islamin ndër shqiptarë. As dhuna e të huajit dhe as ekonomia, as pushka e asgjë tjetër. Vetëm shpëtimi dhe hakmarrja ndaj Xheladinëve që kanë marrë në dorë këtë vend deri kur kosa e hakmarrjes të rivihet në punë. Shqiptarçe.

s.zaimi