pushteti

“Rand Corporation” i ka lënë hapësirë këto ditë një paralajmërimi për diçka të pazakontë që mund të ndodhë në politikën iraniane. Presidenti i Iranit, Hasan Rouhani, mund të mos fitojë dot një mandat të dytë, duke thyer një traditë që vijon pa ndërprerje që nga viti 1981.

Si pjesë e Panairit të 14  Ndërkombëtar të Librit në Selanik tre gazetarë dhe shkrimtarë,  Ragip Duran, përkthyesja Lale Alatli dhe antropologu Nese Ozgen folën për luftën kundër njerëzve të shpirtit të lirë në një komb që po asfikson rëndësinë e librave dhe edukimit dhe nuk po punon për një të nesërme më të mirë

Gënjeshtra dhe demagogjia po infektojnë keq klimën politike në Shqipëri, të cilën media nuk duket se po e administron dot në pasqyrim. Për çdo takim, çdo lëvizje, çdo fjalë, ndoënse me tekst dhe vizibilitet të njëjtë për të gjithë, tituj të ndryshëm, lexime të njëashme dhe theksime të posaçme tentojnë të tërheqin vëmendjen aty ku është interesi I njërës palë. P.sh paketa e McAllister do të duhet të raportohej njësoj pasi përmbajtja e saj ishte e rëndësishme dhe shumë e pranueshme.

Protesta e paralajmëruar e opozitës në 13 Maj ka angazhuar figurat e  reja e  të vjetra të pushtetit në Partinë Socialiste  të analizojnë aksionin politik të PD nga premisat e teoricienëve të demokracisë dhe stabilitetit. Nga dritaret e pushtetit shihet me një lloj keqardhje që Partia Demokratike po del jashtë sistemit dhe po asgjeson veten në një farë mënyre, madje kjo quhet deri një pabesi ndaj shtresave të djathta.  

Joseph Daul, zv. President i PPE-së dhe Johannes Hahn, Komisioneri për Negociatat e Zgjerimit dhe Fqinjësisë në Bashkimin Evropian, kanë zhvilluar sot një videokonferencë me Grupin Parlamentar të Partisë Demokratike.

 Videokonferenca përbën akt të pastër ndërmjetësimi dhe presioni ndaj PD-së të cilës i kërkohet të shmangë bojkotin e zgjedhjeve dhe të miratojë paketën e McAllister, e cila siç u tha para disa ditësh kur politikani gjerman ishte në Tiranë parashikonte:

Rëndësia politike dhe mediatike e Sajmir Tahirit ra ndjeshëm pas shkarkimit të tij si ministër i Brendshëm, Ilir Beqja ka humbur fare, Bledi Çuçi nuk duket vërdallë, ndërsa  nga Blendi Klosi nuk ka asnjë lajm. Kryeministri na tha kur i shkarkoi se për shkak të suksesit që  këto katër figura kishin në qeveri i delegoi në terren për të njëjtin sukses edhe në fushatën elektorale. I vetmi  që ka ende një lloj vëmendje nga mediat është ish-ministri i Brendshëm, Sajmir Tahiri, i cili mban postin e kryetarit të Partisë Socialiste të Tiranës.

Ilir Meta duket se e ka lënë në vitin 2002 delirin e tij për t’i ngjarë sadopak Mehmet Shehut. Ish-kryeministri ka zëvendësuar teatralitetin e zakonshëm të politikanëve shqiptarë me ambicien për pushtet politik dhe ekonomik. LSI-ja e tij është një sipërmarrje e mirëorganizuar që duhet thënë se respekton të paktën disa protokolle komunikimi, por edhe ka regjistruar ndonjë iniciatvë me impakt deri diku social.

Angelo Panebianco shkruan sot në “Corriere della Sera” mbi një libër të ri që ka dalë në qarkullim në vendin fqinj me Shqipërinë, e I cili sugjeron një lexim “ndryshe” të pushtetit të vërtetë në Itali. “Zotërinjtë e kohës së humbur”, titullohet libri që ka për autorë Francesco Giavazzi dhe Giorgio Barbieri. Në libër tema qendrore është ai proces i zëvendësimit të pushtetit të vërtetë që është mbajtur deri më dje nga politika, me pushtetin e administratës. Burokracisë.

Media ka rolin e vet në demonizimin e pushtetit, në stigmatizimin e skajshëm të disa politikanëve, duke u rrekur të krijojë klishetë e të mirës dhe të keqes në një vend, si parakusht për çlirimin e energjive të reja te elektorati. Nga ky rol nuk përjashtohet as media shqiptare, e cila ka ndikuar jo gjithnjë për mirë në përpunimin e opinionit.

Po vërehet një dukuri, me siguri që rrënjët i ka të thella në shoqërinë shqiptare. Dukuria e lidhjes së biznesit me përkrahjen qeveritare. Dhe kjo jo si një shtytje e brendshme e individit, për të promovuar veten e tij, mbi bazë të aftësive profesionale, menaxheriale dhe shfrytëzimit të mirë të mundësive për zhvillimin që ka një vend.