Giorgio Agamben

Diskutimet që dëgjohen sot kaq shpesh të përsëriten, mbi fundin e historisë dhe fillimin e një epoke post-njerëzore dhe post-historike, harrojnë faktin e thjeshtë se njeriu është përherë në aktin e të bërit njerëzor dhe ndaj edhe në atë të ndaluarit së qenit i tillë dhe për ta thënë kështu, për të vdekur për njerëzoren. Pretendimi i arritjes së një animaliteti, apo humanizmi të përmbushur të njeriut në fund të historisë, nuk merr parasysh këtë mospërmbushje konstituive të qenies njerëzore.

Reflektimet që pasojnë këtu nuk kanë të bëjnë me epideminë, por me atë që mund të kuptojmë nga reagimi i njerëzve ndaj saj. Bëhet fjalë pra, për të reflektuar mbi lehtësinë me të cilën një shoqëri e tërë pranoi të ndjehet e infektuar/ndotur, të izolohet në shtëpi dhe të ndërpresë kushtet e saj normale të jetës, raportet e punës, të miqësisë, dashurisë e deri edhe bindjet e veta religjoze dhe politike.