enver hoxha

Lideri laburist Jeremy Corbyn ka cituar diktatorin komunist shqiptar, Enver Hoxha, në një festë të laburistëve me rastin e Krishtlindjeve, duke shkaktuar një tjetër stuhi tjetër në gotën e medieve. Hej, ai bëri shaka, dakord? Si ajo e John McDonnell me Librin e Kuq të Vogël të Mao Cedunit, qartë?
Kundërshtarët e Corbyn – dhe laburistëve – do të kapen pas gjithçkaje që ta përshkruajnë atë si një stalinist të pandreqshëm, i gatshëm të dërgojë në kampe internimi hamburgerat e Kensington-it.

Në një bashkëbisedim krejt të veçantë, një nga protagonistët, avokat Spartak Ngjela, rrëfen historinë e tij të pluralizmit të klonuar shqiptar.

Si ishte jeta në burg? Si arrinit ta kryenit dënimin dhe më pas të dënoheshit përsëri?

Ndërsa kundërshtarëve të tij komunizmi iu sul me tërbim dhe i shkatërroi kulturalisht, ekonomikisht dhe  fizikisht, njerëzve të tij u shkatërroi dhe u përçudnoi moralin. Këtë mendim e kam pasur gjithnjë, por m'u forcua dhe m'u vërtetua disi nga transformimi i disa personave që u bënë komunistë e që Liri Lubonja, e shoqja e Todi Lubonjës, i jep në një libër kujtimesh.

Ndërmjet të tjerave, Liria flet për disa persona që i kishte njohur më parë si normalë, por që më pas ndërruan krejtësisht.

Çdo nëntor është mirë të kujtojmë ato që ndodhën në 45 vjet të sundimit komunist. Kujtesa është mbrojtje, është mbrojtje ndaj së keqes. Kam lexuar dikur një shkrim të Bashkim Dizdarit në gazetën “Panorama” të 8 tetorit, 2012, me titull “Zogu dhe mendimi enverist për të”. Në të ndodhej kjo pjesë:

Para disa ditësh, media të caktuara apo edhe politikanë kujtuan ditën e lindjes së Enver Hoxhës. Nuk dihet se çfarë kuptimi mund të ketë kjo kur të gjithë shpallen demokratë e perëndimorë, por për të kuptuar më mirë sesa plastik është humori ynë, ai politik, mund të shërbejë ky material i RTSH-së kur njoftonte vdekjen e Enver Hoxhës. Të duket se po lajmërohet fundi i kohës, i së ardhmes. Dhe qytetarë që qajnë në rresht. Me siguri shumica i ka patur lotë të vërtetë, nga padija, pasi po ta shohim nga sot, vështirë se u besohet vajeve, por dhe dollive të shqiptarëve.

Gazeta “Dita” publikon prej dy ditësh pjesë të kujtimeve të historianit Arben Puto. Puto bën kalime të shpejta në periudhën e komunizmit, që edhe botohen në gazetë, për të dhënë disa konkluzione për ngjarje dhe vendime të asaj kohe. Ai rrëfen se kishte sjellë nga Britania e Madhe dokumente të anglezëve për Enver Hoxhën dhe Mehmet Shehun, karakteristika që oficerëve të OSE-së, për dy liderët shqiptarë.

Gjatë vitit 2015 u botuan dy biografi të Ahmet Zogut. Duket se kjo figurë politike vazhdon të tërheqë vëmendjen e shqiptarëve, madje më shumë se më parë. Njëra biografi u shkrua nga gazetari Blendi Fevziu dhe tjetra nga historiani Kristo Frashëri.

Të gjithë kujtojmë sesa i bezdisshëm dhe acarues, shpesh fyes, u bë Sali Berisha kryeministër, kur nuk linte rast pa folur për historinë e për figura historike, të cilat kërkonte t'i celebronte me sensin e vënies së drejtësisë në vend. E mbajmë mend edhe kur u tall publikisht me një pjesë të Jugut, teksa shpalli si aksion qeveritar kthimin e kokës së Ali Pashë Tepelenës në Shqipëri, gjithë në një përpjekje cinike që mori përgjigje djersitëse në qershor të 2013-ës.

Me dy të vërteta zyrtare në xhep, tri rreshta fjalim që e shkruan çdo Demkë ndërmarrjeje, pak lustër prej “djaloshi urban”, siç edhe e cilësonte dikur në kabllograme Withters, dhe Erjon Veliaj, kryetari i Bashkisë së Tiranës, i një qyteti që përfaqëson në miniaturë çdo gjë të kësaj Shqipërie, ia del që të bllokojë podiumin. Kuptohet me servilizmin e disa mediave që i rendin pas. Por si një njeri që i duhet vetëm të aktrojë në një skenë që e ka ngritur Edi Rama, Veliaj sa më shumë përpiqet, aq më shumë stonon. Kjo edhe sepse siç thotë populli “i fut turinjtë edhe aty ku nuk i takon”.