Blloku Opinion

Kto dit, industria e spektaklit na serviri do imazhe që ma shum sesa mendjen, tërhoqën vëmendjen. Disa aktivistë të shoqnisë civile, me pak konflikt interesi për shkak të angazhimit nëpër OJF-na, bashkë me do të tjerë pa konflikt interesi, shkulën nji rrethojë mbrenda të cilës parashikohej i sati ndërtim mbrenda parkut të liqenit artificial. Gjesti brutal i nji grueje që i hedh në tokë kapelen policit dhe ky që ia kthen me shpullë, tregoi ma s’miri se jemi “përpara ligjit”, veç jo në kuptimin përballë tij, por në kuptimin se jemi para pranimit të ligjit, pra jemi parapolitik.

Rruga e Arbrit, siç u shpreh pak ditë më parë ministri i Transportit dhe Infrastrukturës, Edmond Haxhinasto, i thirrur në apel nga një deputet i opozitës, përfaqëson një aset kombëtar. Infrastruktura në tërësi është një pasuri kombëtare, e cila duhet medoemos të qëndrojë e zhveshur nga ngjyrimet partiake, të cilat vetëm sa shtrembërojnë projektimet e reja, aq shumë të nevojshme për përmirësimin e vazhdueshëm infrastrukturor të vendit. Këto investime të mirëstudiuara, mbartin përfitime jo vetëm për lokalitetet që janë përfituese direkte, por kanë impakt edhe në ekonominë në shkallë vendi.

‘Ne kemi qenë si Europa’, deri në frakturën e shek. XV, është paradigmë e rrënjosur gjatë regjimit të Enver Hoxhës, që nuk e fsheh keqardhjen dhe nostalgjinë e mitit të përbashkët.

Progres i rëndësishëm u bë në konferencën e donatorëve për refugjatët e Sirisë, konferencë që u zhvillua në Londër më 4 shkurt. Por shumë më tepër se kaq duhet të bëhet. Bashkësia ndërkombëtare vijon të nënvlerësojë në shkallë të madhe nevojat për mbështetjen e refugjatëve, si brenda ashtu edhe jashtë kufijve të Bashkimit Europian. Që të trajtohet kriza e refugjatëve, përmes përdorimit të kapacitetit huamarrës aktualisht të papërdorur të BE-së me cilësi të lartë AAA, kërkohet një ndryshim në model.

Në ecejaket nëpër Shqipëri, Rama duket mjaft elektoral, duke ushqyer bindjen apo iluzionin, që ai, Kryeministri, nuk e përjashton, që zgjedhjet, mund të jenë edhe më afër se viti 2017. Nga ana tjetër, edhe Meta, që është pa dyshim, tradicionalisht, më rrënjë-thelli në lidhjet e përditshme me bazën e partisë së vetë, që dhe është, që në lindje të vetë, një “korparmatë” elektorale, duket se komunikimet me bazën dhe njerëzit që e popullojnë atë, i ka në intensitet të plotë.

Rreth 10 muaj më parë parlamenti miratoi ligjin nr. 45/2015 “Për të drejtën e informimit për dokumentet e ish-Sigurimit të Shtetit të Republikës Popullore Socialiste të Shqipërisë” ose siç njihet ndryshe, ligjin për hapjen e dosjeve të sigurimit të shtetit. Ligji u trumbetua si sukses, zhvillim me vlerë historike dhe një akt konkret që bashkon Shqipërinë me vendet e tjera, të cilat prej vitesh kanë ndërmarrë akte ligjore për ndarjen e drejtë me të kaluarën.

Nuk besoj të ekzistojë qytetar në vendin tonë që të mos ketë dëgjuar për një nga aktet e fundit të tragji-komedisë shqiptare që bën fjalë për “testimin e mjekëve dhe mësuesve”. Shumëkush pavarësisht nga niveli i arsimimit, mund të pyesë ç’është ky testim, përse bëhet, ç’e detyron qeverinë të ndërmarrë nisma të tilla që krijojnë tensione dhe rrisin pakënaqësinë në shtresa të caktuara të popullit dhe së fundi përse duhen testuar vetëm mjekët dhe mësuesit?

Erion Veliaj si pjesë integrale e mafies së betonit dhe aferave korruptive jo vetëm që nuk ndjen asnjë pendesë për barbarinë e paralajmëruar ne hapësirën e Liqenit Artificial, por turpshëm po përpiqet të mbulojë gjurmët e krimit, fshehur pas një parku për fëmijë. Në malinjitetin e tij, ashtu sikundër abuzoi me “betejën” për të drejtat e romëve, sot po abuzon në emër të fëmijëve.

Derë për derë, kudo ku është, këto ditë popullatës shqiptare i kanë ardhur dy ftesa për datën 17 shkurt: ftesa e qeverisë dhe mbështetësve të saj nga shoqëria civile që të festojë, këngë e valle pa ia nda; dhe ftesa e opozitës në Kosovë që popullata të ngrihet në nivelin e popullit, domethënë në kuptimin e tij modern, si bartës i sovranitetit dhe sovran. Data 17 shkurt është kështu data ku secili shqiptar e anëtarëson veten, në popullatën e ahengxhinjve ose në popullin si sovran.

Ndjeshmëria e lartë, jo vetëm e politikës, por sidomos e publikut lidhur me atë që në media është cilësuar si “operacioni antiinformalitet”, ka sjellë këndvështrime të ndryshme, komente dhe analiza të shumëllojta, por edhe pasaktësi në të dhëna, që nuk i referohen të dhënave zyrtare.