Arkiv-Op-Ed

Se sa e mjerueshme është të jesh pjesëtar i një populli të vogël, që e shkel kush do, si do dhe kur do, posaçërisht kur udhëhiqet nga injorantët dhe arrogantët, e dëshmoi konkluzioni për fusnotën. Bashkë me të gjitha gjërat, e vendimet, e veprimet që sollën deri te pika në të cilën u miratua një marrëveshje për përfaqësimin rajonal të Kosovës, që, sipas deklaratës zyrtare të BE-së, thotë: “Emërtimi Kosovo* është pa paragjykimin e palëve për statusin dhe në linjë me Rezolutën e Këshillit të Sigurimit 1244 si dhe Opinionin e GJND-së për Deklaratën e Pavarësisë së Kosovës”.

Sa herë vuajmë për t’ia gjetur një ideje a veprimi fjalën e saktë në shqip, duke u ankuar për shqipen? Pastaj, justifikohemi se shqipja është gjuhë e varfër. Fakti është që ndërsa përpëlitemi për të gjetur korresponduesen e saktë në shqip, anglishtja a italishtja na sjell lloj variacionesh. Pa folur për gjermanishten.

Nuk do të merrem me varfërinë e shqipes, sepse është temë simpoziumesh ku ngrihen me dhjetëra vetë, flasin me dhjetëra orë, e nuk nxjerrin dot një përfundim. Mua më intereson shqipja në lidhje me një fjalë të vetme.

Variacione mbi gjuhën

Ngritja e një aleance si AK ngre dy çështje të cilat për shkak të ndjeshmërisë që kanë, nuk konsumohen shpesh. E para është nacionalizmi dhe politika dhe e dyta qasja ndaj sloganit “Sa krenar me qenë shqiptar”.

Në këto kohë kur vendi është në situatë emergjente, ku gati me teper së gjysma e territorit është mbuluar nga dëbora, banorë të komunave në pjesën veri-lindore, jug-lindore janë të izoluar dhe kanë mungesa në artikuj ushqimorë, ngrohje, ndricim, ushqime për bagëtitë, mungesë të ndihmës mjekësore, bllokim të rrugëve etj., duke parë reagimin e shtetit, instiktivisht, mund t’i shkojë mendja kujtdo tek fabula e La Fontenit “Gjinkalla dhe milingona”: “Gjithë verën milingona punonte e mblidhte ushqim për dimër ndërsa gjinkalla këndonte.

Ngjarja e fundit gjatë përurimit të selisë së Ambasadës së Republikës së Kosovës në Tiranë në të cilën ngjarje protokolli rezultoi një lëmsh i ngatërruar keq, dëshmoi se ata që kanë zaptuar qeverisjen e këtij vendi dhe të Kosovës gjithashtu, kanë probleme të karakterit patologjik në lidhje me pushtetin dhe shfaqin një anë të deformuar të fenomenologjisë së atdheut.

Dje në mëngjes u nisa për në fakultet pa asnjë preokupim, si një person, i cili vazhdon të bëjë detyrën deri sa të zgjidhen drejtuesit e rinj të fakultetit dhe të universitetit. Duhet të isha në fakultet për të ndjekur zgjedhjet që do të zhvilloheshin më 20 shkurt në Universitetin e Tiranës, pa asnjë interes, sepse emri im nuk figuron në asnjë nga listat e këtyre zgjedhjeve. Rrugës për në fakultet, dikush rreth te 40-45 vjeç, më tha: “Prof., çdo të bëjmë për të kujtuar 20 shkurtin apo do të merresh me zgjedhjet në UT?” Dhe unë me shaka iu përgjigja: E di Kryeministri me Jozefinën.

Këtë javë temperaturat rriten dhe banorët e izoluar mund të fitojnë një aleat shtesë, pasi replikat e nxehta politike të javës së shkuar, nuk e ulën, përkundrazi e shtuan acarin që ekzistonte mbi ccatitë e tyre. Për më tepër debati politik i javës së shkuar, tregoi dhe nxori në pah, Shqipërinë në të cilën jetojmë. Shqipërinë me dy koka, kur njëra përgënjeshtron tjetrën dhe nuk e plotëson atë.

Është një përpjekje e mundimshme të kërkosh të kuptosh se çfarë ka shkuar keq. Komplet struktura shoqërore e politike është dëmtuar deri në pikën ku duket sikur nuk ka kthim mbrapa. Sa më shumë që njerëzve u duket shumë e qartë se pse ka ndodhur kjo, dhe të tërë e drejtojnë gishtin te një njeri i vetëm që nuk do të zbresë nga kali, sa më e qartë duket pra, dhe mua bashkë me të tjerët, aq më i fortë është dyshimi që ndoshta, nuk është kaq e thjeshtë. Duhen bërë disa pyetje që mund të çojnë drejt kuptimit.

Pyetjet me përgjigje të zbehta

Kanë kaluar disa ditë nga jehona e festimit të 92-vjetorit të Tiranës kryeqytet. Sigurisht në shtyp, televizor, dëgjuam, lexuam shumë lavdërime, kënaqësi dhe gëzim për këtë “përvjetor” shumë domethënës në lidhje me përcaktimin e kryeqytetit tonë Tiranë. Me atë që kuptova, përvjetori u lidh ngushtë me Kongresin e Lushnjës, i cili, më saktë zgjodhi, por nuk shpalli zyrtarisht Tiranën si kryeqytet i ri për Shqipërinë. Ka diferencë midis zgjedhjes dhe shpalljes, siç do të shikojmë më poshtë.

Brukseli vazhdon ta mbajë pezull prej rreth tre vjetësh aplikimin e qeverisë shqiptare për marrjen e statusit të vendit kandidat në BE. Sirtari me zarfin e Berishës brenda nuk është hapur fare në vjeshtën e vitit 2009. Është hapur, por përgjigjja për Shqipërinë ka qenë “jo” në vjeshtën e vitit 2010 dhe “jo” përsëri në vjeshtën e vitit 2011. Tre vite të humbura  thjesht për të kandiduar! Tre vite vendnumëro!