Duhet pasur frikë apo shpresë nga cunami “Grillo”?

Shtypi shqiptar ka dhënë informacion të paktë lidhur me zgjedhjet në Itali. Edhe kur ka informuar, ka qëlluar shpesh që ka dhënë lajme të paplota e të pasakta. Dhe kjo gjë është e pakuptueshme në rrethanat, që së pari këto janë zgjedhje në një vend fqinj me ne, ku çdo zhvillim provokon për shkaqe të kuptueshme një jehonë të menjëhershme në Shqipëri, dhe që së dyti këto zgjedhje kanë tërhequr vëmendjen e të gjithë botës; pritet, më saktë urohet, që në Itali të vijë një mazhorancë e qartë dhe e qëndrueshme, e cila do të ketë për detyrë të bëjë reforma të shumta me synimin për t’mos e lënë ekonominë italiane të fundoset për fare, për ta bërë këtë ekonomi kompetitive në botën e sotme, për të zbutur papunësinë, për të ulur borxhin e hatashëm publik, për të ndërtuar një sistem fiskal eficient etj., etj. Nëse pas zgjedhjeve nuk del një mazhorancë e tillë, është vetë Italia që do t’i ketë punët pisk, e tok me Italinë e gjithë Europa. Kuptohet pse. Italia nuk është si Greqia, që mund të mbahet pa fund me serum parash nga Banka Qendrore Europiane. Italia është fuqia e tretë ekonomike e kontinentit, dhe nga momenti që ajo nuk ka shenja shërimi, sëmundja e saj përhapet në të gjithë Europën. Përveç kësaj, thellimi i krizës aty do të shoqërohet me sentimente të forta antieuropiane, gjë që nga ana e vet do pasohet me ndonjë vendim të mundshëm për të dalë nga BE-ja, e nga monedha euro. E kjo gjë do të minonte projektin politik të BE-së, që nuk mund të ekzistojë pa Italinë.

Të bën përshtypje në mënyrë të veçantë heshtja e mediave të Tiranës lidhur me cunamin “Grillo”. Janë të shumtë shqiptarët, të cilëve nuk u thotë gjë emri Beppe Grillo, ndonëse për këtë të fundit po flasin të gjitha gazetat e botës. Dje, në ditën e fundit të fushatës, ai ishte personazhi që pushtoi titujt apo faqet e para të televizioneve e gazetave CNN, BBC, “Financial Times”, “Wall Street Journal”, “The Economist”, “The Guardian” etj., dhe kështu pas shumë kohësh, media planetare ka në fokus një politikan italian që nuk quhet Silvio Berlusconi, gjë që me siguri ka sjellë xhelozinë e marazin e këtij të fundit.

Grillo është shfaqur si njeriu antiestablishment, dhe të gjithë kanë rënë dakord se ai është një denoncues fantastik i problemeve të realitetit italian, por puna është se pakkush e ka idenë se kush do të jetë ai në jetën “legale” politike, d.m.th. si pjesë e Parlamentit apo si pjesë e ndonjë mazhorance të mundshme qeverisëse. Njeriu që nga komedian u shndërrua në një personazh të bujshëm ka sjellë disa risi në jetën politike italiane. Ai ka themeluar të parën parti europiane që funksionon aty ku ka lindur, në internet. Nuk ka kjo parti anëtarësi, kuota anëtarësie, klube e lokale ku takohen simpatizantët, forume ku merren vendime etj., etj. Nuk ka pra asgjë tradicionale në të. Vendimet merren në web; aty votohet, aty zgjidhen kandidatët për deputetë e për senatorë, aty saktësohet qëndrimi i shumicës për një çështje të caktuar, aty jepen njoftimet mbi aktivitet politike elektorale dhe aty transmetohen lajmet mbi këto aktivitete. Shkurt, kjo lëvizje me emrin “Pesë yjet” është një eksperiment politik në botën moderne që, nëse del i suksesshëm, mund ta transformojë gjithë politikën.

Tetëqind mijë vetë ishin mbrëmë në sheshin “San Giovanni”, në Romë, në tubimin që mbyllte fushatën. Kaq njerëz ishin mbledhur në këtë shesh veç në raste spektaklesh dhe të gjithë kishin ardhur me orë të tëra përpara orës 21.00, kur pritej fjala e Grillo-s. Dhe Grillo bëri në këtë tubim atë që di të bëjë, foli pa letër, improvizoi, bëri denoncimet e njohura, por në stilin e tij komik dhe pa përsëritur veten, denoncoi partitë që financohen me paratë publike, denoncoi politikën e vjetër e të vjetruar, denoncoi rendin e organizimin e kushtueshëm institucional e shtetëror, denoncoi sindikatat, denoncoi drejtësinë, bankat, një numër biznesesh, sistemin arsimor, denoncoi korrupsionin etj., etj. Dhe deri këtu pra jemi ok.

Njëzet e ca për qind e italianëve (Lëvizja “Pesë Yjet” pritet të jetë partia e dytë, para partisë së Berlusconi-t) janë të sigurt se Grillo e të vetët do dinë edhe t’i kurojnë këto sëmundje, që kanë diagnostikuar. Mirëpo, një pjesë e mirë komentatorësh, shumica e mediave, dhe sidomos të huajt, janë plot dyshime. Recetat e Grillos – kështu thuhej në një gazetë të rëndësishme – “ose s’ekzistojnë, ose janë të thjeshtëzuara, ose janë utopike”, e nga ana tjetër, kandidatët për deputetë të kësaj lëvizjeje janë anonimë, me skedë krejt të bardhë, pa asnjë përvojë politike, qeverisëse apo parlamentare, dhe me “talentin” e vetëm për të fituar simpati në botën online të maskave. Dhe është pikërisht ky fakt që e ka bërë më së pari dukurinë “Grillo” një gjë të mistershme. Më tej, Grillo nuk është parë në asnjë rast në një studio televizive, përballë gazetarësh, apo përballë kolegësh. Ai rri në llogoren e vet, i ka refuzuar të gjitha ftesat për të marrë pjesë në debate të tilla, madje arriti deri atje sa të mos lejonte gazetarët italianë të filmonin e të ndiqnin tubimin final të fushatës në sheshin “San Giovanni” të Romës, për ta anuluar pak më pas vendimin nën presionin e shtypit.

Është e sigurt tanimë, se pas votimeve të nesërme e të pasnesërme (votimi mbyllet të hënën në orën 15.00), asnjëra prej partive apo koalicioneve nuk do të ketë shumicën, rrjedhimisht qeveria e ardhshme do të ngrihet mbi një mazhorancë të improvizuar. Por Grillo i ka mbyllur të gjitha dyert e bashkëpunimit me partitë tradicionale (dhe te kjo kategori, ai i fut pothuaj të gjithë), e me këtë nuk ka lënë asnjë shpresë për një bashkëpunim të tijin në funksion të krijimit të një mazhorance.

Kjo qasje “mesianike”, tok me qasjen “jo bashkëpunuese” (i ka dhënë munxët gjithçkaje që ka të bëjë me rendin aktual të gjërave), e bëjnë Grillon të frikshëm në rrethanat, kur ai do të jetë në qeveri, apo në rrethanat, kur do të lindë nevoja e krijimit të një qeverie. Të paktën, kjo është ajo që mendojnë një pjesë njerëzish. E për t’u konfirmuar apo përgënjeshtruar një ide e tillë nuk na duhet të presim shumë.

SHQIP