Kalvari i im për "rifitimin e shtetësisë shqiptare“

Fjala e deputetit të PD z. Oerd Bylykbashi në debatin parlamentar të disa ditëve më parë mbi pjesëmarrjen në zgjedhje të bashkëatdhetarëve shqiptarë që jetojnë në Gjermani ose Austri më bëri që sot të ulem dhe të sjell një tablo mbi eksperiencën time në përballjen me një mur të betontë ligjor, njëkohësisht dhe të pakuptimtë, të sajuar dhe aprovuar me një miopi të theksuar si politike ashtu dhe sociale në parlamentin shqiptar.

Shkak që më bëri të ulem dhe të shkruaj mbi këtë problem u bë ligji zgjedhor për votimet e 11 majit, që për herë të parë parashikon votimin e shqiptarëve jashtë Atdheut. Por këtu doli një “kleçkë“ sepse shqiptarët që jetojnë në vende si Gjermania dhe Austria dhe që disponojnë vetëm një dokument biometrik të vendit ku jetojnë i bën ata që KQZ mos të miratojë kërkesat e tyre për të marrë pjesë në zgjedhje.

Përtej analizave politike dhe ligjore dëshiroj të hyj direkt në temë sepse aprovimi i ligjit për të drejtën e ushtrimit të votës së shqiptarëve jashtë kufijve të Shqipërise solli në vëmendjen time eksperiencën që kam patur kur bëra një kërkesë të ligjshme për ‘Rifitimin e shtetësisë shqiptare“ që do të më bënte rrjedhimisht pjesëmarrës si votues në zgjedhjet e 11 Majit të këtij viti me të drejta të plota, ashtu si shumë bashkëatdhetarë të tjerë që jetojnë në vende të ndryshme të BE ose dhe matanë oqeanit Atlantik dhe që posedojnë dyshtetësi.

 Por nuk është për mua kjo kryesorja; kryesorja për mua ishtë rruga burokratike ndoshta e bërë me qëllim, në bazë të politikave të shpopullimit dhe mosqasjes së shqiptarëve më në vendin e tyre, kundrejt shtetasve të tjerë, që jo vetëm nuk kanë lidhje me Shqipërinë, por ndoshta as emrin nuk ja kanë dëgjuar ndonjëherë më parë, e të cilët e marrin atë lehtësisht, duke mos patur jo vetëm konsulltata, por as ambasada në vendet e tyre të origjinës.

Pa le pastaj për plotësime dokumentash, përkthimesh, firmash dhe vulash apostile, kur vetë ne shqiptarët na lind nevoja të aktivizojmë të afërm, portale e-Albania me ID a pa ID!

Duke mos e zgjatur me shumë po sjell kalvarin dhe “vandakun e dokumentave“ të dorëzuara në konsullatën shqiptare ashtu siç e tha me të drejtë deputeti Oerd Bylykbashi në Kuvend, duke u shprehur qartë për ndryshim urgjent të ligjit mbi “Rifitimin e shtetësisë shqiptare“ aprovuar me shumicë socialiste në vitin 2020.

Pikërisht në muajin gusht të vitit 2023, duke qenë se kisha dhe informacione të sakta dhe direkte nga politika gjermane se “Ligji për dyshtetësinë“ (Mehrstaatlichkeitsgesetz) kishte kaluar në mbledhjen e kabinetit Scholz dhe së shpejti do të kalonte për miratim në Bundestag, vendosa të bëja gati dokumentat për të kërkuar “Rifitimin e shtetësisë shqiptare“ në bazë të ligjit shqiptar nr. 113/2020 për shtetësinë.

Isha informuar se procedurat për këtë qëllim kryeshin në bazë të lajmeve që dilnin nga zyra e kryeministrit Rama, tek portali e-Albania. Dhe në fakt kishte një “lehtësim“ procedure deri në atë moment me kryerjen e veprimeve në portal dhe pasi hodha të gjitha të dhënat që më kërkoheshin konform detyrimit ligjor, më vjen aprovimi nga Ministria e Punëve të Jashtme se “Kërkesa juaj për rifiitmin e shtetësisë shqiptare është aprovuar përfundimisht“.

Ishte një gëzim kalimtar si të thuash, se pikërisht nga ky moment do të fillonte odisea e dokumentave origjinale që duheshin nxjerrë nga e-albania ose nga zyrat e gjëndjeve civile të lagjes apo bashkisë duke qënë vetë prezent, pra duke u listuar njëkohësisht dhe si një “turist i huaj“ në statistikat kryeministrore.

Ndërsa leja ime kalonte vrullshëm, më duhej të shkoja nga njëra zyrë në tjetrën shihja si hapeshin dhe shfletoheshin regjistra dhe qitapë për të gjetur emrin dhe trungun tim familjar a thua se isha ne botën e “pallatit të ëndrrave“ ku analizoheshin ëndrrat që vinin nga skutat më të errëta të Perandorisë Osmane.

Po çfarë më kërkohej tashmë konkretisht?

Më kërkoheshin të gjitha dokumentet që kisha depozituar në e-Albania dhe ishin dërguar online në sektorin e diasporës në Ministrinë e Punëve të Jashtme, por tanimë në origjinal!

I lindur, rritur, shkolluar dhe punuar në Tiranë me duhej të dorëzoja “Çertifikatë të trungut familjar“, a thua se kisha lindur në pllajat e Mançurisë duke qënë njeri pa njeri.

Më kërkohej gjithashtu “Çertifikata e vdekjes“ së prindërve, a thua se për së gjalli babai im kishte qenë tjetër njeri me emër dhe mbiemër. (Mirë që nuk më kërkohej ADN e prindërve dhe e imja për krahasim). Po ashtu më kërkohej “Çertifikatë personale“ me të dhëna ku kisha banuar, cilët kisha nënë dhe baba, “Çertifikatë lindjeje“ natyrisht përsëri me emrat e prindërve, “Dekreti presidencial i Presidentit Moisiu për lënien e shtetësisë shqiptare“, si dhe një “Dëshmi penaliteti“ e lëshuar nga autoritetet shqiptare dhe gjermane, por edhe një kërkesë drejtuar Presidentit të Republikës, mjekut gastro-enterolog B.Begaj se përse e kërkoj shtetësinë shqiptare, a thua se po i ankohesha për ndonjë gastro-enterit akut!!!

Dhe me gjithë këtë vandak me letra duke përfshirë dhe dëshminë e penalitetit e nxjerrë nga ‘Zyra Federale Juridike“ e RGj, e cila rezultonte me të drejtë komplet e bardhë (keine Eintragung) (jo si shumë kryebashkiakë, ish-ministra apo deputetë socialistë, që nuk di nga t’i kapësh nga çfarë kanë bërë në emigracion), lashë një takim më datë 13 shtator 2023 në konsullatën shqiptare në München dhe pikërisht me Konsullin e Përgjithshëm, z. Dashnor Ibra.

Me këtë tufë letrash të përkthyera bile nga përkthyes ligjor të shqipes të mirënjohur në Gjermani u paraqita atë ditë shtatori në konsullatën shqiptare, e cila ishte mbi një lokal Döner-Qebapi, në një hyrje të përbashkët me konsullatën e Republikës së Kosovës dhe pikërisht në rrugën “Albert-Schweizer-Str. 62“, së bashku me djalin tim që sapo kishte përfunduar studimet në Fakultetin e Mjekësisë po në München.

Por ç`të shoh? Një numër i madh njerëzish me fëmijë të vegjël në karrocë dhe pa karrocë vinin për të dorëzuar dokumentet për lënien e shtetësisë shqiptare dhe një nëpunëse që shpërndante copa letrash me numrin e xhirollogarisë bankare të konsullatës për pagesa shtesë për ndonjë mungesë të atij apo këtij dokumenti. Ndërsa unë kisha ardhur për të dorëzuar dokumenta në kahje të kundërt!

Gjithashtu edhe mua m’u dha mandat-pagesa se kisha lënë pa përkthyer pasaportën gjermane, pra vendlindjen (Tirana), gjatësinë trupore (173cm) dhe ngjyrën e syve (kafe). Pra vetëm fjala braun (kafe) ishte për t`u përkthyer. (Mirë që nuk më kërkuan të përktheja dhe fotografinë!!!) Mandat-pagesa për këtë natyrisht do të ishte 20 €.

Nejse, kudo kërkohen vula dhe firma dhe këto pagesa i bëra për të qenë korrekt me autoritetet konsullore. Fundja-fundit në arkën e vendit tim shkojnë, mendova me vete. Dhe në fund, pas marrjes në dorëzim të dokumentit të dorëzimit në rregull të dokumentacionit, ngrita një pyetje fare të thjeshtë:

Ja ku kam pasaportën e vjetër shqiptare me numër: 0028424 dhe vetëm kjo është dëshmi e pakundërshtueshme për rifitim shtetësie, përveç gjuhës amtare dhe vendbanimit; atëherë përse na kërkohet gjithë ky lumë dokumentesh? Por nuk ishte konsulli fajtor, ashtu ishte i rrepti ligj.

Përgjigjen do ta merrja, sipas fjalës së konsullit, z. D.Ibra afërsisht pas 5 muajsh, që pasi dosja të kalonte përsëri në Ministrinë e Punëve të Jashtme do të vijonte në Ministrinë e Brendshme dhe pastaj tek Presidenti për firmë.

Por për çudinë time më datë 22 janar marr një e-mail nga z. Miranda Kokona me përmbajtje se:

“Dëshmia e penalitetit lëshuar nga autoritetet gjermane nuk ka vulën apostile“!!!

Pra Ministria e Brendshme, drejtuar nga ministra me background jo dhe aq të këndshëm vinin në dyshim dokumentin e lëshuar nga “Zyra Federale Juridike“ (Bundsamt für Justiz) duke kërkuar një kundërvulë apostile lëshuar nga Ministria e Punëve të Jashtme e Gjermanise që do të dëshmonte vërtetësinë e dokumentit origjinal lëshuar nga kjo zyrë!!!

Duke lundruar në faqet e internetit mbi kriteret e lëshimit të vulave apostile dola në një konkluzion sa qesharak dhe aq ofendues për autoritetet gjermane, që Gjermania ishte klasifikuar nga autoritetet shqiptare në apostolizimin e dokumentave në një shkallë me shtete si Kolumbia, Argjentina a ku ta di unë, a thua se Shqiperia na paska patur një histori të vjetër burokratike të tipit të Perandorit prusian Frederik I, apo kancelarit Bismarck dhe jo Gjermania që ishtë krijuar nga ata.

E pra kështu me këto vorbulla situatash qesharake në kokë bëra perpjekjen e fundit: dërgova dokumentin e lartpërmendur në Ministrinë e Punëve të Jashtme të Gjermanisë për të marrë vulën apostile plot “vlerë dhe besueshmëri“ për autoritetet e Ministrisë së Brendshme të Shqipërisë lazaratase, duke e ditur fare mirë se afatet ligjore do të kalonin dhe se ligji aq “pedant“, shqiptar e kërkonte dorëzimin e dokumentave në afate kohore brenda dy javësh.

Natyrisht që apostilizimi zgjati gjashtë javë dhe kjo m’u bë e ditur që në fillim nga autoriteti gjerman, por prapë shpresoja që ky duhet të jetë një formalitet pa pasoja dhe duke konstatuar që jam shqiptar me kombësi dhe shtetësi; lindur, rritur në Tiranë, me familje, të afërm dhe shoqëri si çdo shqiptar i moshës sime do të futej si plotësim dokumenti në dosjen time për t’i shkuar për firmë Presidentit B.Begaj.

Dhe kështu nisa me postë dokumentin e apostilizuar në adresë të konsullatës shqiptare, por as 24 orë nuk kishte kaluar dhe konsullata pa hapur zarfin ma ktheu në mënyrën më të pasjellshme të mundshme, pa asnjë koment përkatës se përse më kthehet.

Pra këtu mori fund dhe odisea ime për “Rifitim të shtetësisë shqiptare“ duke marrë me vete një eksperiencë të hidhur nga organet e dala të qeverisjes socialiste, që kohë më parë i kam besuar dhe mbështetur në çdo hap të saj, si në opozitë ashtu dhe në qeverisje.

Ndoshta “fati im i keq“ ishte si duket, që nuk isha mundës nga Azerbajxhani apo kolumbian a indian nga Kashmiri që të arrij të betohem mbi Kushtetutën e vendit tim të aprovuar në vitin 1998, të firmosur nga prof. Rexhep Mejdani por isha një “ish-refugjat i rëndomtë“ si shumë të tjerë; por ja, vijmë në Shqipëri, kalojmë lejet atje me familje, edukojmë fëmijët tanë me dashuri dhe respekt për atë vend, nderojmë Shqipërinë kudo ku shkojmë, duke i bërë reklamë ndoshta jo dhe aq të merituar, por ja mungesa e asaj “dreq“ vule apostile e kërkuar me lupë dhe pa asnjë justifikim nga ndonjë zyrtar mediokër i “Zyrës për të Huaj dhe Emigracion“ në godinën kur rrinte dikur ulur Taulant Balla na nxjerr automatikisht “non-grata“.

E për çfarë vlen tërë ajo retorikë e kryeministrit Rama me thirrje patetike “hajdeni, kthehuni o shqiptarë në vendin tuaj, jetoni dhe investoni këtu, se Italia dhe Gjermania janë si mos më keq“?

Eksperienca dhe ligjet në fuqi tregojnë të kundërtën; të tjerat pastaj janë demagogji.