Shqiptarët dhe feja në tren (histori e vërtetë)

Shkoja një mëngjes në punë nga Bronxi në Manhattan. Isha ulur në trenin nr. 2, diku pranë derës, dhe isha përqëndruar mbi një libër që po lexoja. Në një nga stacionet e para në Bronx hyjnë tre shqiptarë në tren dhe vijnë e qëndrojnë në këmbë përpara meje duke u mbajtur tek shufra e hekurit sipër kokës sime. Meqë unë isha i përkulur mbi libër e libri ishte anglisht, m’u duk se nuk e kuptuan që isha shqiptar. 

Dukej se ishin punëtorë ndërtimi e me theks verior.  Kishin nisur një bisedë rreth fesë e po e vazhdonin tani në tren. Nga biseda kuptova se dy ishin myslimanë e njeri i krishterë. Biseda ishte pak a shumë kështu:

Myslimani1: po ça feje keni ju, ju jeni kot, shif edhe emrin e keni kot, kot-olik. 

Myslimani2: (qesh)

Katoliku: po shko more, po ku keni fe ju. Del hoxha në minare e pall si gomar, aaauuuuu, aaaauuu. Po ik, pash Zotin, mos bëj hajgare, fe është ajo? 

M2: (qesh)

M1: (qesh) po hoxha ynë të paktën martohet dhe e ka grun në shpi, prifti juj nuk martohet. A rrihet gjith jetën beqar? Mos o Zot! A asht normale kjo?

K: po hoxha 4 vjet shkollë ka pash Zotin, prifti bën 30 vjet shkollë. Ku ka kohë ai me u martu, hë si thu ti, a ka kohë? Ai gjithë jetën e kalon mbi libra. Ku krahasohet ai me hoxhën, he, hoxha atë punë ka, te gratë e ka menjen.  

M1: po mirë, pa m'thuj ti, pse Jezusi vetë asht ba synet, juve ju ka lan pa ba synet? He?

M2: (qesh) po qashtu, qashtu osht, hahaha.

K: (me hezitim) Jo. nuk është bo synet, ku e di ti që është bo?

M1: poooo, ai vetë asht ba synet, kurse juve ju ka lan pa ba, po, po kshu asht. He, pse?

M2: (qesh me të madhe)

K: (mërmërit diçka nëpër dhëmbë)

Unë: (qesh.)