Hesapet e gjuhës do i bëjmë nesër....

Në këtë epokë të globalizimit ta pashmangshëm, të hapjes fatlume, të  qarkullimit me të mira e me të këqija, është e vërtetë që shqipja po jeton të njëjtat ethe si dhe vetë folësit e saj në përballjen me kulturat, qytetërimet, zakonet e gjuhët e tjera. Po habitet, po joshet, po trembet e po sfidohet.  Por edhe po humb, edhe po fiton. Edhe po lëshon edhe po rrëmben.

Nga njëra anë kjo tregon se gjuha shqipe, fort e izoluar për disa dekada ashtu sikurse dhe aparati i mendimit njerëzor shqiptar, nuk ishte në gjendje të përballonte dyndjen, shpesh herë pa rend e pa kronologji, të koncepteve, të ideve, të teknologjive e të metodave që vërshuan pas viteve 90', ku klasikja na dukej moderne e modernen s'po arrijmë dot ta tresim...

Nga ana tjetër, aktorët kryesorë e të ndërgjegjshëm që e kanë për detyrë mirëmbajtjen e gjuhës nëpërmjet hapjes dhe të pasurimit të shëndetshëm përmes ruajtjes së ligjësive të shqipes, janë të dobët, të ligsht e të mangët, por edhe dritëshkurtër e të babëzitur. E kam fjalën për sistemin e çoroditur të edukimit në këta njëzet vjet, për katrahurën e politikave gjuhësore, për akademinë e shkencave që s'kapërcen dot fjalorin e kuq, për botuesit e shkruesit gjithëfarë...

Në këtë e sipër, ne shqipfolësit e shqipshkruesit, po bëjmë ç'të mundemi duke përdorur mjetet shprehëse që dimë, duke mos ditur të përdorim ca të tjera që i kemi po që s'e dimë se i kemi. Puna është të mbarojmë punë sot me miell hua a me ç'të na zërë dora! Hesapet e gjuhës do i bëjmë nesër....