Arbër, qëndro me ne mik i dashur

Sëmundja (ai nuk fliste kurrë për të) ia kish’ ngadalësuar prej kohësh të folurën, lëvizjet, ecjen... Në njëfarë mënyre ti e di që do ndodhë një ditë, por prapë, lajmi nuk të vjen ashtu i pabeftë; përkundrazi, të kap papritur, të bën të vuash, të dhemb në zemër; kujton telefonatën e fundit, emailin e pak ditëve më parë dhe ndjen një lëmsh të ngatërruar hidhërimi pafund.

Sa herë flisja me Arbërin në telefon, në ato pauzat e mundimshme të bisedës që ia krijonte pamundësia prej sëmundjes për të folur rrjedhshëm, i bëja vetes pyetjen: Ku e gjen forcën ky njeri? Shumëkush tjetër do ishte dorëzuar me kohë. Sëmundja? Fati? Po ç'është "fati"? Një justifikim për ata që nuk kanë vendosmëri. Ky është vetëm një nga mësimet që më ka dhënë Arbëri.

Kur e kam takuar për herë të parë rreth vitit 2000, pata atë ndjesinë që të duket se njeriun përballë e ke njohur prej kohësh, kur në fakt sapo e ke njohur. Është një nga ngjarjet që më kanë bindur se miqësia - ajo e vërteta - është një ndjesi që ‘rritet’ në të shkuarën: një mik i mirë “është” gjithmonë me ty; ka qenë edhe para se ta njohësh. Ky ishte mësimi i dytë që kam marrë nga Arbëri.

Kam njohur burra e gra në këtë jetë që flasin e flasin pa fund. Në këtë katund të Europës ku ndajmë jetët tona, këta kanë bërë ç’kanë dashur, megjithëse nuk kanë zotësi të tjera veç njërës: e njohin mirë artin e fjalëve boshe. Kur bisedoja me Arbërin, (nuk ia kam thënë kurrë) mendoja: O Zot... Përse i ke marrë gojën këtij njeriu që di kaq shumë dhe ka kaq shumë për të na thënë dhe ua ke lënë atyre që nuk kanë asgjë për të thënë, por nuk pushojnë kurrë së foluri?...

E përfytyroj mikun tim të urtë këtë mëngjes mes jetës dhe vdekjes, në koma, në atë shtrat spitali në Shkupin e largët. Ndoshta është ende me ne, ndoshta na ka lënë tashmë. Ndihem vërtet keq. Keq sa s’thuhet. Arbër, do donim shumë të mos ikje. Ende jo.