Kërcënimi me vetëvrasje, si institucion për të bërë drejtësi

Mediet gëlojnë sot nga lajmi për tentativën e hedhjes nga lartësia me qëllim vetëvrasjen e një mesoburri në Cerrik, i cili nuk mund të duronte më “padrejtësitë që po gatuheshin mbi pronat e tij”. Fatmirësisht, aksioni për shpëtimin e tij mësohet se mbaroi me sukses.

Të gjithë ishim dëshmitarë gjithashtu të “spektaklit” që ofroi pak javë më parë i përndjekuri politik Xhemal Zhura duke hipur në vinçin e një ndër ndërtesave më të lartë në Tiranë, pranë godinës së PD-së, i cili gjithashtu kërcënonte me vetëvrasje, pasi nuk mund të përballonte më kushtet e vështira ekonomike, por edhe “talljen e shtetit me vitet e burgut të kryera nga gjatë regjimit komunist”.

Të njëjtën logjikë ndoqi edhe Caush Isaraj tek hipi në shtyllën e tensionit të lartë duke tentuar vetëvrasjen në korrik 2011 me pretendimin se i kishin grabitur pronën. Kështu veproi edhe Feriz Haxhiaj, i cili tentoi që të hidhej bashkë me fëmijët nga një pallat gjashtë katësh në prill 2010, mu përballë Ministrisë së Drejtësisë duke e sfiduar atë pikërisht për të njëjtin problem, atë të pronave.

Të katërta këto raste, kanë një të përbashkët: Qytetarët nuk kanë më besim në zbatimin e ligjit dhe funksionimin e institucioneve duke tentuar zgjidhjen e fundit, vetëflijimin apo thjeshtë kërcënimin me vetëvrasje duke menduar se kështu do të tërheqin më shumë vëmendjen e shtetit por edhe shoqërisë për hallin e tyre.

Ngjarjet e mësipërme kanë pasur një fund të lumtur, (përjashto tentativën për hedhje nga shtylla e Caush Isarajt, ku gjatë aksionit për shpëtimin e të cilit u plagos edhe një efektiv policie ) por na rrëfejnë të gjithëve një të vërtetë të madhe, se vetëvrasja apo kërcënimi për vetëvrasje është kthyer në një “institucion” me anë të të cilit qytetarët tentojnë të bëjnë drejtësi.

S.E