Rreziku bërthamor dhe vetëdija

Rreziku i luftës bërthamore është real. Më 15 tetor, thellësisht i shqetësuar për këtë rrezik, një grup prej 20 vendesh, duke përfshirë Austrinë dhe Irlandën, paraqitën një mocion në Asamblenë e Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara, duke u kërkuar shteteve të ripërtërijnë angazhimin e tyre për çarmatimin bërthamor dhe të krijojnë një komision të pavarur shkencor për të vlerësuar rreziqet reale të një katastrofe bërthamore sot. Është një nismë e kufizuar, por konkrete, serioze dhe largpamëse. Unë sinqerisht shpresoj që Italia të ketë mençurinë për ta mbështetur.

Komisioni duhet të ngarkohet me 'ekzaminimin e efekteve fizike dhe pasojave sociale të luftës bërthamore në shkallë lokale, rajonale dhe planetare, duke përfshirë ndër të tjera efektet klimatike, mjedisore dhe radiologjike, dhe ndikimet e tyre në shëndetin publik, sistemet sociale - ekonomitë globale, bujqësia dhe ekosistemet, në ditët, javët dhe dekadat pas luftës bërthamore, dhe për të rishikuar dhe autorizuar studime përkatëse, duke përfshirë modelimin aty ku është e përshtatshme, dhe për të publikuar një raport gjithëpërfshirës, ​​për të nxjerrë përfundime të rëndësishme dhe për të identifikuar fushat ku duhen zhvilluar kërkime në të ardhmen."

Çuditërisht, ky do të ishte studimi i parë i këtij lloji i kryer nga Kombet e Bashkuara, pas atyre të viteve 1980, të cilat ishin të rëndësishme për arritjen e traktateve të mençura që çuan më pas në reduktimin e armëve bërthamore. Shumëçka ka ndryshuar në armët bërthamore që atëherë, dhe rreziku mund të jetë edhe më serioz se sa mendojmë.

Katër konsiderata janë të rëndësishme.

Së pari, një qeveri i ka përdorur tashmë armët bërthamore.

Së dyti, në dekadat e fundit ne i jemi afruar vazhdimisht katastrofës, qoftë edhe aksidentale. Në rastin më të bujshëm, lëshimi nga një nëndetëse që do të kishte nisur një luftë bërthamore u miratua nga oficeri i pari dhe i dytë dhe u bllokua nga dyshimet dhe kundërshtimet e të tretit, i cili nuk ishte ushtar karriere. Ne jetojmë në buzë të humnerës.

Së treti, Shtetet e Bashkuara kanë rritur së fundmi në mënyrë dramatike investimet në armët bërthamore. Superfuqitë bërthamore nuk janë më vetëm Rusia dhe Amerika, po shtohet Kina, duke e zhbalancuar parandalimin e dyanshëm, i cili deri më tani na ka mbajtur rrezikshëm pranë katastrofës, por ka shmangur më të keqen.

Së katërti, braktisja e fundit e traktateve që ndalonin armët bërthamore me rreze të mesme e bën parandalimin shumë më të brishtë, sepse rrit tundimin për të bërë një lëvizje të pamatur dhe të rrezikshme përpara. Një vlerësim i ri serioz i rrezikut i kryer nga një autoritet mbi palët si Kombet e Bashkuara mund të sjellë një dritë të arsyeshme, në një botë që duket se ka shumë nevojë për të.

Shpresoj që Italia do të jetë në gjendje, si Austria dhe Irlanda, të shohë interesin e përbashkët të njerëzimit në një çështje kaq jetike dhe të mbështesin këtë mocion. Nuk është e pamundur që NATO të ushtrojë presion mbi anëtarët e saj për të penguar mocionin. Dorëzimi ndaj këtij presioni do të nënkuptonte rënien në dritëshkurtësinë e lojës së ligë të pushtetit mes palëve, në një botë gjithnjë e më të ndarë dhe gjithnjë e më luftarake.

Të kundërshtosh qoftë edhe një shtytje të vogël drejt kontrollit të armëve bërthamore është marrëzi e thellë. Unë sinqerisht shpresoj që kjo qeveri të bëjë zgjedhjen e duhur. Në rrezik është vetë mundësia e së ardhmes sonë.

/ Corriere.it /