portreti

Gjatë gjithë jetës së tij, Pablo Picasso nuk pranoi asnjëherë të ulej e të shkruante një testament. Një njeri supersticioz, ai ishte i bindur se kjo do t’ia afronte vdekjen. Mbase dinte diçka, sepse kur vdiq më 8 prill 1973, ai ishte 92 vjeç.

Disa ditë më parë, ai i kishte thënë shoqes së tij të ngushtë, shkrimtares dhe gazetares Helene Parmelin: “Nuk ka gjë më të tmerrshme sesa të mos mund të punosh. Tani ndiej se më në fund kam gjetur diçka ... dhe sapo kam filluar.”

Hashim Thaçi u zgjodh President i Kosovës dhe ky është tashmë një fakt i prodhuar nga institucionet e vendit. Ndonëse ceremonia në qendër të Prishtinës i ngjante një dasme të fortësh që pretendojnë se edhe kur marrin frymë ky është interes publik, sërish Thaçi është në mënyrë legjitime numri një i shtetit të ri në Ballkan. Po sa pranohet ky fakt nga pjesa tjetër? Shumë vështirë, madje aq sa sfidon rregullat normale protokollare.

Frederik Ivanaj është një mik. Një mik kujtese, që e rigjeta pak ditë më parë në krah të Duomo-s, në qendër të Firences, në Piazza Elisabetta 6, dy hapa nga shtëpia e Dantes dhe Beatrices, të cilat t’i tregon me dëshirë, pasi Ivanaj është një pinjoll dashurie e arti.

Në PS ka një klan antiKadare, që vjen që nga koha e vjetër. Por hapja e dosjeve, nuk duhet të zbulojë vetëm krime e të zeza; duhet të shpluhurosë edhe modele që nuk mund të stigmatizohen. Dhe këtu talenti i tij ndihmon. Te “Mërgata e qyqeve” “modeli” ka emër e mbiemër, kurse “Dosja H” mbetet me një alias të përjetshëm, çelës i një kasaforte që nuk dorëzohet. Z. Baxhaja sa shpjegon brendinë, aq edhe e muros atë. Ai edhe kur hapet, sikur mbetet sërish dosje e mbyllur. Ai si model, shpjegon njëfarësoj suksesin e ciklik të së majtës në Veri, në kohën e shokëve, por edhe tani.