plasari

 Gjatë një diskutimi para disa ditësh rreth librit mbi Skënderbeun të Aurel Plasarit, aktivitet ku merrte pjesë edhe kryeministri Edi Rama, autori i veprës ndër të tjera sqaroi edhe sesi gadishullit tonë i mbeti emri aktual. Pra Ballkan. 

Z. Plasari e lidh këtë emërtim me një gjeograf gjerman, i cili u nis nga kriteri gjeografik – vargmalet – për ta quajtur Ballkan, sipas emrit turqisht për Mal. Për Plasarin kjo proçkë e inskenuar mbi një studim në vitin 1811 i paska bërë një dëm të madh kulturor dhe politik rajonit tonë. 

Aurel Plasari i shprehur publikisht kundër propozimit të kompanisë Fusha sh.p.k për shembjen e godinës së teatrit Kombëtar thotë se nisma që u konkretizua me ligj të posaçëm është dhunë kundër shtetit shqiptar dhe historisë së tij modeste.

Mor kokërr injoranti…!” nisa të shkruaja. Por u tërhoqa. Sepse personi që më ka shkruar në inbox më është drejtuar me mirësjellje. Atje në Milano ai është student, këtu mund të kishte qëlluar studenti im. Më takon t’i përgjigjem me mirësjellje, edhe me dashuri në mundsha, pyetjes së tij ngacmuese: “Po pse, profesor, La Scala e Milanos qenka ai teatër i Tiranës?”. Nga ana ime është fjala për dashuri, të kuptohemi, ndaj teatrove kudo ata qofshin.

Studiuesi Aurel Plasari shprehet se çështja e Saimir Tahirit nuk do të mbyllet dhe nuk mund të mbyllet. Në një intervistë për emisionin “Studio e Hapur”, zhvilluar më datë 3 nëntor, Plasari, thotë se as kryeministri nuk është në dijeni të disa elementëve të kësaj çështjeje që nuk e lejojnë atë të mbyllet.

“Nuk është vetëm çështja e drogës”, shprehet ai, pa zbuluar gjë më tej.

Kur bie shi dhe kur kam ngé shkruaj në FaceBook nga një rekomandim leximi, që të tjerëve u duket esé. “Ernst Fraenkel, Shteti i dyfishtë – Një kontribut në teorinë e diktaturës”, New York 2010 (Oxford University Press): është një vepër e hershme, e botuar për së pari më 1941 jashtë Gjermanisë, pikërisht kur regjimi nazist i Rajhut të Tretë ndodhej në pikun e vet. Mirëpo ajo ribotohet dendur dhe në shumë gjuhë, sepse vlerësohet ndër referencat më të domosdoshme, si vepër që zbuloi dhe e shpalli sheshit se qysh lind e instalohet një diktaturë.

“Duke u nisur nga parimi themelor i materializmit historik, se krijues të historisë janë masat popullore”, sistemi i ngritur mbi luftën e klasave, në një vend me përqindje shumë të lartë të popullsisë rurale, ka nevojë për historizmin e këtij konflikti, mundësisht duke e paraqitur si zhvillim të natyrshëm autokton që komunizmi e zbulon, ndaj edhe përçon te historiografia obsesionin e nivelimit të fshatarësisë në një klasë të vetme, kompakte e të ndërgjegjshme në përplasjen me tjetrin, shfrytëzues lokal ose i huaj.

Në një shtet laik dhe, sidomos, të themeluar si laik, lënda e historisë së feve nuk ka se përse të mos ketë vendin e vet në programet arsimore. Në gjendjen e sotme problematike të kulturës shqiptare, specialistëve të arsimit nuk do t’u shkonte qëndrimi i aristokratëve francezë që mburreshin: “Ne kemi Voltaire-in, populli ka meshën...”. Kusht parësor i konceptimin dhe trajtimit në shkollë të një lënde të tillë do të ishte karakteri i saj shkencor, që do të thotë në këtë rast jofetar.

“Tema” citon sot autorin Aurel Plasari që të ketë “replikuar” me sfidat morale që lëshon herë pas here me zë të lartë kreu i Partisë për Drejtësi Integrim dhe Unitet, Shpëtim Idrizi. Plasari merr shkas nga deklarimet e Idrizit, i cili i kërkonte ministrit të Jashtëm, Bushati, që të sfidonte homologun grek me faktin se asnjë çam nuk ka bashkëpunuar me nazistët gjatë luftës së Dytë. Mirëpo Plasari mendon që të ndajë me opinionin shqiptar një të vërtetë që politika preferon ta fshehë. Thotë studiuesi në fjalë:

Konflikti sirian, arrestimet te “Xhamia e Unazës” dhe atentatet terroriste në Francë zbuluan një VIP të ri, islamin shqiptar, si një lloj gjëje që askush nuk e përkufizoi dot bindshëm, por të gjithë mendimtarët mediatikë e pranuan si ekzistues dhe e përkëdhelen si antibiotiku ynë, made in Albania, kundër ca islameve të tjerë.