artisti

Shahab Hosseini, një nga aktorët më të njohur në botën aziatike, fitues i Palmës së Artë në Kanë dhe i Ariut të Argjendtë në Berlin, tregon sfidën e artit të vendit të tij dhe mbajtjen e standardeve të larta për të cilën dallohet kjo kinematografi. Pse politika mundohet në çdo vend të futet në art dhe sesi mbijeton në nivele të arta kinematografia iraniane prej dekadash…Në këtë intervistë ekskluzive për “Milosao”, një nga yjet bashkëkohore të kinemasë, flet për artin e shtatë të vendit të vet dhe më shumë akoma…

Ka ndodhur shpesh që njerëz të mëdhenj të jenë vlerësuar më shumë pasi kanë vdekur, sesa kur kanë qenë gjallë. Për shembull, sa qenë gjallë, Leon Tolstoit nuk iu dha çmimi Nobel për letërsi, po ashtu, Gandit nuk iu dha çmimi Nobel për paqe. Më duket se edhe muzikantit dhe këngëtarit Leonard Cohen nuk iu dha vendi i merituar midis më të mëdhenjve të muzikës botërore.

Historiografia nuk mitizon vetëm politikanët dhe shtetarët, apo heronj të ndryshëm që dalin shpesh në skenën e ngjarjeve. Në lojën e ngritjes në podiumin e pozitivitetit hyjnë edhe shkencëtarët. Në një ese publikuar, në “Aeon” një historian i shkencës, Thony Christie, shkruan se pjesë e mitizimit, madje hiperbolizimit është edhe i mirënjohuri Galilelo Galilei. Duke mos mohuar arritjet e këtij shkencëtari, Christie shkruan se ai nuk ishte i vetmi, por pjesë e një komuniteti mendimtarësh, bashkëkohës të tij, që kishin zbuluar në mënyrë të pavarur të njëjtat gjëra.