Blloku Opinion

Është shumë e thjeshtë të ndjesh pafuqinë, të kuptosh se çfarëdo lloj gjëje që bë nuk ka për sjellë ndryshim. Ricikloje atë kanaçe, biçikletë, apo makinë, bli nga kjo kompani dhe jo nga ajo tjetra, marsho në rrugë kundër mbylljes së fabrikës apo luftës që po afron. Asnjëherë nuk mjafton: forcat janë të mëdha dhe të padukshme dhe ne asnjëherë nuk jemi aq sa duhet. Ose jemi më shumë nga sa duhet. Votë, peticion, protestë.

Në njëfarë mënyre studentët këto dy muajt e fundit ia kanë dalë të detyrojnë klasën politike të provojë medicinën e hidhun që non stop prej 25 vitesh kanë gatuar për të gjithë ne. Refuzimi për të dëgjuar e për të negociuar nuk është një tipar mbizotërues i grupeve sociale që rregullisht janë keqtrajtuar nga kjo qeveri; reagimi më shumë duket si refleks i kushtëzuar i dikujt që duke e pasë lakun në fyt, nuk ka çfarë të humbasë në këtë betejë. 

Nganjëherë ndodh që një diskutim publik është shumë më interesant për atë që nënkupton, sesa për argumentet e përdorura nga ata që përfshihen në të. I tillë është ndoshta debati që  po rigjallëron sektorë të caktuar të Kishës dhe të tjerë të lidhur me të. Debati ka të bëjë me dëshirën ose shpresën (ende jo një projekt) për të parë të rilindë një parti katolikësh, këtu në Itali. Arsyet kuptohen. Nga njëra anë, një pakënaqësi e përgjithshme, e cila bashkon shumë katolikë (por jo vetëm ata), për cilësinë e klasës politike italiane në aspekte të ndryshme të saj.

“Përveç këtij të huaji” (Lluka 17:18)

Dëgjojmë sot në Kishë ungjillin e shërimit të dhjetë “lebrozëve” një fjalë kjo me ngarkesë kulturore, jo vetëm spirituale. Nga ana gjuhësore, fjala “lebroz” mbijetoi e pashqipëruar në shumicën e përkthimeve të sotme biblike. Kështu është edhe në botimin e parë të Dhjatës së Re shqip (1827), ku e gjejmë si “të leprosurë”.

Vizita blic e Komisionerit të Zgjerimit Johannes Hahn të enjten në Tiranë kaloi pa shumë vëmendje për shkak se takimi me kryeministrin nuk ishte i hapur për mediat, por përmbajtjen e bëri të ditur përmes një njoftimi Zyra e Delegacionit Europian në Tiranë. 

Teksti i këngës për bashkim tingëllon më së qarti serbisht.

1.

Franca dhe Gjermania po bëhen gati të nënshkruajnë një traktat, ku të dy vendet janë të vendosur të kenë politikën e jashtme, të mbrojtjes, të sigurisë dhe të zhvillimit ekonomik të përbashkët. Ky traktat i pashoq po konsiderohet si gjedhe për të ardhmen e Bashkimit Europian (BE). Një vit më parë, diplomatë nga të dy vendet filluan të negociojnë një marrëveshje në frymën e Marrëveshjes të Elizesë (Élysée) të vitit 1963, e cila, zyrtarisht, la pas shekuj armiqësish të përbashkëta dhe farkëtoi aleancën franko-gjermane, që është kthyer në një forcë lëvizëse e BE-së.

Po jetojmë anën e kundërt të medaljes që kemi përjetuar në vitin 2015. Z. Tsipras atëherë kishte përkrahje të madhe në Greqi dhe nuk kishte mbështetje nga jashtë. Tani ai ka shumë më pak mbështetje brenda dhe më shumë nga jashtë. Kancelarja gjerman nuk e fshehu as në publik dhe as në takimet private që pati këtu në Athinë.

Nëse vala nacionaliste-identitare po vjen duke u forcuar në Europë (mendoj se është më i saktë ky term sesa termi populizëm. Populizmi në fakt, mund të ketë përmbajtje dhe orientime shumë të ndryshme nga njëra-tjetra, dhe nëse ka ndonjë gjë, kjo është vetëm një nga rezultatet e shumta të mundshme të valës së lartpërmendur) nëse kjo ndodh, e kisha fjalën, është një njësi e mirë matëse për arsye sa logjike, aq edhe të injoruar: domethënë, për dështimin e elitave tradicionale të kontinentit.

Çfarë do të ndodhte nëse ndërtesat e arkitekturës fashiste bareze do të fillonim t’i shembnim? Nëse pallatet në lungomaren monumentale do t’i hidhnim përtokë ose nëse këtë fund do ta kishin ndërtesa e njohur si Casa del Portuale (Shtëpia e Portit) apo Casa del  Mutilato? Me shumë gjasa, asgjë. Ndërtesat fashiste të qytetit tonë, njësoj si ato të Asmaras (sot në listën e trashëgimive të njerëzimit), Tripolit, Rodit, Adis Abebës, Tiranës, janë ngritur në të njëjtën periudhë koloniale, gjatë të cilës Bari ishte një prej pararojave të imperializmit italik.