Blloku Billboard

Është e vështirë ta ndash nëse takimi dhe fjala e djeshme e kryeministrit me ambasadorët e Shqipërisë jashtë vendit, ishte shoë apo nisje e një procesi të thellë korrigjimi dhe reformimi. Kjo pasi të gjithë ne u bëmë dëshmitarë të dy qëndrimeve diametralisht të kundërta të të njëjtit njeri dhe të njëjtit ekip: para zgjedhjeve mesazhi se reforma të thella ishin bërë dhe se ato pak probleme që kishin mbetur, kryesisht në gjyqësor apo administratë, vinin si pasojë e partive të tjera, ishte kryesori.

Nuk e kanë thënë kot, çudia më e madhe në Shqipëri 3 ditë zgjat. I thënë në një kontekst që satirizon Shqipërinë e një shekulli më parë, fatkeqësisht mbetet i vlefshëm edhe për shtetin dhe demokracinë që kemi ndërtuar 100 vjet më vonë. 
Madje sot mund të thuhet se në Shqipëri nuk çudit më asgjë. Sepse, grabitja është kthyer në normë politike, ku shteti grabit shtetin dhe ku fjala publike përdoret për të mpiksur të ashtuquajturat shoqëri civile, opozita politike apo institucione publike.

Sot është kujtuar në disa media 16 vjetori i Marrëveshjes së Ohrit. E firmosur në vitin 2001 pas një konflikti të armatosur, marrëveshja vendosi kushte të reja bashkëjetese politike dhe sociale mes shqiptarëve dhe maqedonasve. Ajo vuri në zbatim praktik terma të reja për lirinë e shqiptarëve që kishin qenë deri më atëherë të margjinalizuar. Mirëpo ky është një vlerësim i përgjithshëm që ndonëse do të mbetet në histori, nuk i shpëton dot gjykimit të saj.

Ilir Meta sot është President i Republikës dhe prej gojës së tij nuk mund të dalin më ato frazat e mënyrës dëftore me mesazhe njëdrejtimëshe. Po kështu Ilir Meta e ka të vështirë edhe gjestikulacionin e të fortit që hakërrehet me duar dhe këmbë nga ndonjë foltore duke gënjyer ndonjë të mbetur para televizorit se ai është trimi i fundit në Shqipëri; kjo sepse fati politik e paketoi në krye të shtetit.

Para pak javësh kryeministri Rama mohoi se kishte qenë në Greqi me pushime, madje kërkoi nga ministrat të ndjekin shembullin e tij dhe të pushojnë në Shqipëri. Nuk u kuptua nëse kjo ishte një ftesë për të shpenzuar paratë brenda vendit dhe kontribuar për ekonominë tonë, apo një notë spontane patriotizmi dhe krenarie që përputhet me frymën dhe disponimin antigrek të kthyer në modë qeverisjeje vitet e fundit.

Ndërmarrja e kryeminisrit Edi Rama që po zhvillohet në okelion e bashkëqeverisjes me qytetarët nuk është ndonjë risi, as në planin e dokumenteve politike dhe qeveritarë dhe as në qasje. Për më tepër ajo është konfirmim i dështimeve të njëpasnjëshme në përmbushjen e objektivave që vetë qeveritë i kanë vënë vetes, duke investuar para, adoptuar koncepte dhe dokumente dhe duke kërkuar ndryshime strukturore. Dështime të cilat në fakt vënë në diskutim edhe suksesin e metodave të reja që ndihmohen nga teknologjia. 

Në një intervistë para dy ditëve ish-Presidenti i Republikës Bujar Nishani, deklaroi ndër të tjera se “ShISh ka shpëtuar shumë jetë njerëzish”. Ai i referohej rasteve të parandalimit të akteve terroriste dhe këtu nuk kemi pse të vëmë në dyshim atë që thotë ish-kreu i Shtetit.

Por sjellja në vëmendje e këtij momenti nga intervista aq sa duhet të na kujtojë se nuk jemi larg goditjeve të terrorizmit, aq edhe vjen e merr një kuptim ironik, grotesk, në një konteskt si ky i yni, ku jeta vlen kaq pak, apo është paq e pasigurtë.

Ajo që ndodhi sot në mbrëmje në Këshillin Bashkiak të Tiranës na rikonfirmon shijen e hidhur të poshtërimit që buron nga një klasë politike që është aty për të bërë biznes. Si fillim duhet të pranojmë se propozimi për rritjen e çmimit të ujit nuk është absurd në vetvete, as edhe nuk i mungon objektiviteti.

Bujar Nishani ka dorëzuar sot detyrën e Presidentit të Republikës. Pas 27 vite pluralizëm dhe 19 vjetësh me Kushtetutën që sanksionon Republikën Parlamentare, është koha që të nisë e të shkruhet një historik i këtij institucioni që edhe sot e kësaj dite vuan mungesën e një ligji organik dhe traumën e linçimeve juridike të vazhdueshme.

Nishani ka preferuar ta mbyllë detyrën me një fjalë ku dominonte në përmbajtje fryma e realizmit.

Tashmë është e qartë për të gjithë: pushteti i Tiranës po konkuron për të imponuar të vërtetën e vet që divergon me atë që ndodh përditë. Ka disa mënyra që janë shtënë në punë për këtë: së pari është fitorja elektorale që po shitet si përgjegjësi kur ajo është krejt e kundërta. 

Së dyti është dukuria e bashkëqeverisjes elektronike, ku populli merr pjesë me hallet e veta përmes mesazheve në kompjuter. 

Së treti është një lloj kriminalizimi i medias shqiptare që pavarësisht problemeve monitorohet nga pushteti dhe mbi të ngrihet edhe çdo fabul mëngjesore.