Si dështoi Amerika me stërvitjen e forcave në Kabul

JERUSALEM - Dialog midis rreshterit major Bobadilla (SMB) dhe një ushtari afgan (SA), Senjaray:

SMB: "Më duhet të flas me rreshter majorin, Shah Mansur."

SA: "Nuk e di kush është"

SMB: «Para se të nisesh për në Kandahar, kapiteni i kompanisë tënde më informoi se ai është rreshteri juaj. Ai i gjati ... "

SA: "Nuk është ai."

SMB: "Ai ka të njëjtën gradë me mia, duhet të di se kush është ai."

SA: "Pyetni komandantin e kandakut (batalioni në Pashto, ed)".

SMB: "Nuk mund ta shqetësoj komandantin për këtë".

SA: "Pyete atë se kush është rreshteri major".

SMB: "Për mua mund të jetë kushdo, unë nuk vendos, më duhet një emër".

SA: "Jam unë rreshter majori".

E dëgjova këtë bisedë surreale (pavarësisht përpjekjeve të përkthyesit) në gusht, njëmbëdhjetë vjet më parë, kur për dy javë isha me ushtarët e Divizionit 101, “Shqiponjat ulëritëse” të zbarkimit në Normandi. Trupat amerikane ishin pjesë e "rritjes" së planifikuar nga Presidenti Barack Obama për gjeneralët e tij, vala që supozohej të ndryshonte valën e luftës në Afganistan. E kemi parë dhe po e shohim si shkoi.

Kompania Alpha e kishte ngritur bazën e saj në Camp Ëilson, një kodër e rrethuar nga bimë marijuane në luginën Arghandab, të cilën sovjetikët e quanin ferri i gjelbër: në perëndim të Kandaharit ajo ka qenë gjithmonë dhe ka mbetur toka e talebanëve. Brenda gardhit dhe barrierave kundër autobombave, ushtarët e kandakut afgan (batalioni) jetonin së bashku: strategjia e gjeneralit Stanley McChrystal, atëherë shef i operacioneve ndërkombëtare, kërkonte që trajnimi i afganëve të zhvillohej në terren, duke ndarë gjithçka, që nga bastisjet deri tek rreziku. "Problemi është se shumica - thotë rreshteri Denis Gibson – tre javë më parë rrëmmbeu armët automatike. Ata nuk dinë si t’i pastrojnë dhe është e rrezikshme kur i shkarkojnë: ndodhin të shtëna nga pakujdesia». «Problemi janë oficerët - shton Bobadilla. N- Ne të gjithë e konsiderojmë veten vëllezër në armë, ata shfrytëzojnë ushtarët e zakonshëm si shërbëtorë ose këmbësorë. Ata nuk kanë respekt”.

Një problem tjetër është se komandantët perëndimorë kanë dashur t’i dislokojnë Taxhikët këtu sepse shumica në këtë rajon janë Pashtunë (si talebanët): të sjellësh këtu luftëtarë që janë rritur me mitin e Ahmad Sha Masood dhe betejat e tij, duhej shmangur përzierja dhe bashkëpunimi me kryengritësit vendas. Në fakt, kjo bëri që udhëheqësit e fiseve t’i konsideronin këto transplantime nga Veriu edhe më pushtues sesa amerikanët, shpesh të paaftë për ta kuptuar njëri -tjetrin për shkak të gjuhëve të ndryshme të folura. Edhe për këtë arsye, strategjia e McChrystal për të pushtuar "zemrat dhe mendjet" - përsërit ai, "talebanët nuk janë armiku, ata janë pengesa për t'u kapërcyer për të arritur te popullata vendase" - përfundoi në një vrimë të zezë po aq sa zemra prej pëlhure që ushtarët e Batalionit të Parë (Brigada e Dytë, Divizioni 101) mbajnë në helmetat e tyre që nga Lufta e Dytë Botërore.

Gjatë marshimeve, ushtarët afganë ishin me sy të skuqur dhe kjo nuk vinte nga lodhja: "Pothuajse të gjithë pinë hashash". Megjithatë, Ëilson dhe njerëzit e tij i konsideruan ata luftëtarë të shkëlqyer: «Ata ngrihen dhe gjuajnë edhe kur ne kërkojmë strehim, ata janë të guximshëm. Por i mbarojnë shpejt municionet dhe ne duhet të presim derisa armiku të jetë në shënjetër». Ka pask disiplinë për eksplozivët: "Një plumb mund të ketë emrin tënd të shkruar, por një granatë godet atë që duhet të godasë" ishte slogani i qepur në uniformën e një oficeri afgan.

Përgjatë lumit Pech (provinca Kunar), pleqtë në fshatra besonin se togerët e rritur në Karolinën e Veriut ose Florida ishin "rusë", të huajt e fundit që kaluan malet në kufi me Pakistanin. Amerikanët kanë ikur dhe janë kthyer, kanë shkatërruar dhe rindërtuar bazat e ngritura  mbi pavendosmërinë politike, midis "rritjes" dhe "riorganizimit", të dyja të kërkuara nga Obama.

Mrekullia Honaker, e lënë më vonë "në duart e afta të Ushtrisë Kombëtare Afgane", është e mbuluar nga secila anë me shpate dhe snajperët talebanë qëllojnë ditë e natë nga lart mbi këdo që hyn në tualetet kimike ose në mensë. Ishte i vetmi që gjeneralët deshën të mbanin në vitin 2011 pasi kishin lënë të gjitha postat e tjera, sepse në "luginën e vdekjes" (ajo e dokumentarit Restrepo) u zhvilluan betejat më të vështira të luftës, mbi njëqind të rënë, një tërheqje totale do të kishte qenë poshtëruese dhe mungesë respekti ndaj të vdekurve. Këtu sovjetikët kishin bërë rezistencë katër ditë dhe pastaj hoqën dorë nga kthimi, ata e kishin kuptuar më herët se “fshatarët nuk janë kundër Shteteve të Bashkuara apo kundër diçkaje. Ata thjesht duan t’i lënë rehat”.

Rrëfimi i një korrespondenti të përfshirë me ushtrinë amerikane gjatë misionit për të mbështetur ushtarët afganë është botuar në Corriere della Sera