Fituesi i Oscar, Bong: Pabarazia po bëhet tipar dominues i kohës sonë

Regjisori BONG JOON-HO në një intervistë për The Talk tregon detaje se si nisi ideja për filmin “Paraziti” që e bëri të triumfojë në Oscar 2020. 

"Ne të gjithë jemi të vetëdijshëm për boshllëkun midis të pasurve dhe të varfërve, por ajo që është thelbësisht edhe më e frikshme është frika se kjo nuk do të zgjidhet në të ardhmen"

Regjisor Bong, edhe pse filmat tuaj janë shumë të dashur për shkak të humorit të errët, ato gjithashtu mund të kenë nota cinizmi në këndvështrimin e disave. A do ta përshkruanit veten si pesimist?

Unë nuk mendoj e jam pesimist në ccdo pikë, por dua të jem i sinqertë përballë realitetit që qëndron para nesh. Me Parazitin, mendimi im ishte se njerëzimi kishte arritur një zhvillim kaq të madh-si pajisjet e lëvizshme që shohim para nesh, por nëse mendojmë për 30 vitet e fundit, a ka humbur hendeku midis të pasurve dhe të varfërve? Jo në të vërtetë. Unë kam vetë një djalë dhe do thoni ju a mendoj se gjërat do të përmirësohen në gjeneratën e tij? Nuk e mendoj vërtet. Dhe ky fenomen bëhet burim për t’u frikësuar në të vërtetë. Kështu që unë doja ta paraqisja në mënyrë të sinqertë atë frikë dhe trishtim dhe ta përcillja vërtetë atë në publik.

A është kjo frikë më e spikatur sot, apo është është një fenomen që e keni menduar prej kohësh?

Epo, unë fillova të zhvilloj këtë ide në 2013, kohë prej të cilës tashmë kanë kaluar gjashtë vite, por natyrisht ccështja e hendekur midis të pasurve dhe të varfërve, i polarizimit ekonomik nuk ishte aq i theksuar atëherë. Unë isha duke punuar në post-prodhimin e “Snoëpiercer”, i cili ka të bëjë edhe me ndryshimin në klasë dhe luftën e klasave, ku të pasurit dhe të varfërit banojnë në vagonë të ndryshëm në një tren - kështu që ju mund të kuptoni që unë tashmë isha goxha në kontrollin e kësaj ideje të ndryshimit të klasave tashmë. Me Parazitin, unë doja që historia të sillej më shumë rreth mjedisit që unë jetoja ccdo ditë.

Me sa duket keni qenë të vendosur të mos portretizoni imazhin stereotip të familjeve të pasura koreane që zakonisht kujtojmë nga filmat dhe televizoni?

E drejtë, veçanërisht në shfaqjet televizive koreane dhe në mënyrë të veçantë sapunetas, zuzarët e zakonshëm janë aq të pangopur dhe i trajtojnë njerëzit poshtë tyre me dhunë dhe një egërsi të jashtëzakonshme dhe thjesht i shtypin ata. E dini, në 1995 kur pashë për herë të parë “La Haine” të Matthieu Kassovitz, u befasova shumë kur pashë fusha si ato në Paris. Kur mendoja për Parisin, gjithmonë mendoja për Champs Elysées dhe të gjithë që pinin verë dhe dëgjonin muzikë fizarmonike. Projekti në Florida i Sean Baker është një shembull tjetër. Koreja është një vend shumë i pasur, shumë i zhvilluar, por kur një vend bëhet aq i pasur, relativisht që hendeku midis të pasurve dhe të varfërve zgjerohet.

Fatkeqësisht, kjo luftë mes klasave duket se është e pashmangshme pothuajse kudo në botë.

Po, ky fenomen vlen për të gjitha vendet. Sigurisht, mund të ketë mirëkuptim dhe simpati dhe komunikim midis klasave të ndryshme, por mendoj se janë gjëra shumë të besueshme që mund të rezultojnë në mënyrën se si ata bëjnë në film. Ne të gjithë jemi të vetëdijshëm për këtë hendek midis të pasurve dhe të varfërve dhe kjo është shumë e trishtueshme dhe e frikshme, por ajo që është thelbësisht edhe më e frikshme është frika që përmenda më parë, që kjo nuk do të zgjidhet në të ardhmen, në brezin e fëmijëve tanë. Kjo është diçka që ne të gjithë e ndiejmë dhe është shumë e vështirë ta eleminosh.

Si siguroheni që frika dhe emocioni të shfaqen në një mënyrë reale dhe njerëzore? A arrini që emocionin që kërkoni ta përccojnë dhe aktorët?

Kur flas me aktorët si regjisor, përpiqem të bëj çmos që çdo situatë të duket e thjeshtë dhe e menjëhershme, në mënyrë që të mund ta marrin atë emocionalisht. Unë nuk flas, "Oh nëse e analizoni skenarin, ekziston ky koment politik". Unë nuk mendoj se ka ndonjë nevojë për ta diskutuar atë. Unë gjithmonë them gjëra të tilla, "A nuk ju vjen keq për këtë personazh?" Këto biseda instiktive që kam me aktorët i ndihmojnë rolet e tyre. Por hapësira mund të jetë po aq e rëndësishme për suksesin e një filmi sa personazhet ose kasti, mendoj.

Çfarë do të thuash?

Kur gjej një vendndodhje të shkëlqyeshme ose mendoj për një lokacion të shkëlqyeshëm, ndjehem i emocionuar sikur të gjej një aktor të shkëlqyeshëm! Në filmin tim “Okja”, për shembull, ju filloni nga një mal në fshat të Koresë dhe përfundoni në “Ëall Street” në Neë York; është një udhëtim i madh që përhapet nëpër kontinente të shumta. Paraziti pothuajse mund të jetë një prodhim teatri, kjo është se si përqendrohet tregimi në hapësirë, ku 90 përqind e tregimit zhvillohen në dy shtëpitë. Kjo është padyshim një sfidë që nuk e kam marrë kurrë më parë. Ndjenja e vertikalit ishte shumë e rëndësishme për këtë film, ndërsa për Snoëpiercer, hapësira horizontale ishte shumë e rëndësishme.

Pas publikimit të filmit tuaj Netflix Okja në 2018, a jeni të lumtur që riktheheni për të bërë përsëri një film për kinemanë?

Kur bëmë Okja, kinematografi dhe unë folëm se si duhet t'i bëjmë njerëzit që e shikojnë filmin në smartfonët e tyre thjesht të heqin dorë nga shikimi i filmit; ne kemi dashur që ata të ndjehen sikur ata nuk kishin zgjidhje tjetër përveç të shkonin në teatër ose të paktën të përdorin një projektor të ekranit të madh për të parë këtë film. Kornizuam shumë të shtëna, në mënyrë që ata të mos kishin zgjidhje tjetër, përveçse të hiqnin dorë, si të kishin një gjuajtje ekstreme të gjatë, ku vajza është me të vërtetë e vogël në ekran. Pra, nuk mendoj se transmetimi është i keq, dhe do të dëshiroja të punoja përsëri me Netflix, por në fund të fundit kinemaja ofron përvojën më të mirë të shikimit të filmit, sepse është metoda dhe platforma e vetme ku shikuesi nuk mund të shtyp butonin ndalues .

A është ndjerë kjo si një kthim në rrënjët tuaja për sa i përket shkallës? Të dy Okja dhe Snoëpiercer ishin prodhime me buxhet të madh, ndërsa ju keni shijuar një karrierë të suksesshme për të bërë filma të pavarur.

Ndjehem se jam rikthyer në filma të kësaj madhësie, në këtë shkallë dhe në buxhet, si Nëna dhe Kujtime të Vrasjes. Kthimi në një film më të vogël më dha shumë paqe dhe më bëri të ndjeja se mund t'i kushtoja më shumë vëmendje detajeve të filmit. Dhe për shkak se Snoëpiercer dhe Okja kishin buxhete shumë të larta, ka padyshim gjëra të tjera si drejtor që unë duhet të derdh energjinë time me ato buxhete të mëdha. Me Okja, për shembull, këtu janë rreth 320 të shtëna, dhe unë humba një sasi të jashtëzakonshme energjie në ato pamjet. Për Parazitin, isha shumë i lumtur duke përdorur atë energji për t'i kushtuar vëmendje secilit personazh dhe detajeve të këtij filmi.

Cilat detaje ju bënë veçanërisht krenarë?

Doja të krijoja një film shumë delikat dhe të detajuar, ku do të ndjeheni sikur të mund të nuhatni çdo personazh të vetëm. Unë e konsideroj veten një drejtor zhanri. Unë mendoj se ka shumë mundësi që filmat e zhanreve të bëhen politik dhe ekziston ajo traditë brenda shkencës. Meqenëse të dyja Snoëpiercer dhe Okja kishin ngjyra shumë të forta shkencore, mund të thuash se ato ishin filma shumë politikë. Me Parazitin, vetë bazën e tregimit ... Ka të bëjë me të varfërit dhe të pasurit, kështu që ju mund të thoni që nga fillimi është shumë politik, por unë nuk doja që ky film të përfundonte si vetëm koment politik.

Pse mendoni se filmat zhanër duket se janë kaq të njohur këto ditë?

Unë jam një nga krijuesit e filmave që krijoj filma zhanre dhe jo kritik me një përmbledhje të përgjithshme të trendit ose asaj që po del, unë jam i lumtur ta dëgjoj që ju thoni janë të njohur. Unë jam një tifoz i madh i filmave të zhanreve dhe megjithëse më pëlqen të shkatërroj ose kthejmë konventat e zhanreve, në përgjithësi funksionoj brenda kufijve të zhanrit. Ekziston një lloj eksitimi shumë specifik i kinematografisë që filmat zhanër mund të sjellin. Dhe kjo është ajo që dua edhe për të, kështu që jam i lumtur që e shoh.

The Talks/TvT