Shqipëria për shitje - nga qeveria

Krahas shumë funksioneve antinjerëzore dhe antikombëtare qeveria shqiptare e vitit 2009 ka marrë edhe funksionin e agjensisë imobiliare në aktivitetin e të cilës përfshihet shitja e 28 mijë km² të Republikës së Shqipërisë dhe zonave të saj detare. Kur flasim për shitje të Shqipërisë nuk është fjala për shitje interesash kombëtare në politika ekonomike apo favore ndaj të huajve për të qëndruar në pushtet, sepse këto afera kanë dominuar historinë e Shqipërisë që nga koha kur ajo filloi të dokumentohej. Jo, flitet në kuptimin e drejtpërdrejtë për shitje reale të trojeve e parcelave tokësore dhe detare të vendit të të parëve dhe pasardhësve tanë. Dhe kjo nuk do të ishte hera e parë në historinë e Shqipërisë që pjesë të saj shiten nga qeveri të pavotuara, anadollake dhe tradhtare deri në palcë. Mund të përmendim rastin e shitjes së Manastirit dhe Shën Naumit jugosllavëve nga qeveria e Zogut, vetëm për të mbajtur atë në pushtet, me një marrëveshje poshtëruese dhe kriminale për një njeri të zakonshëm, jo më për një kryeministër të vetshpallur mbret. Sigurisht edhe në historinë e botës perëndimore shitje territoresh nuk janë të panjohura. Më të famshmet janë blerja e Alaskës prej Shteteve të Bashkuara Rusisë në 1867 dhe blerja e Luizianës Francës së Napoleonit në 1803, territori i së cilës,duhet ta pranojmë që nuk kishte përmasat e shtetit të sotëm të Luizianës, por përfshinte gati ¼ e territorit aktual të SHBA. Por, ka një ndryshim thelbësor: ato ishin koloni të cilat Franca dhe Rusia e atëhershme ndoshta nuk mundeshin t’i kontrollonin dot më. Të shesësh troje nga trungu mëmë është krimi më i madh që mund të bëhet sepse, ashtu si vdekja, ajo ndodh vetëm një herë dhe zgjat përjetësisht. E këtë Shqipërisë nuk do t’ia bënte kurrë një shqiptar i vërtetë.

Kabllogramet e WikiLeaks-it zbuluan shumë anë të errëta të këtij procesi shitjesh që filloi me territoret ujore në atë që u quajt “marrëveshja e famshme e ujrave”, për të cilën shumica e shqiptarëve të thjeshtë treguan një indiferentizëm të turpshëm. U desh vetëm një zotëri i nderuar, patriot i vërtetë, ta ngrinte këtë çështje kombëtare në media e komunikim publik, një opozitë e ndershme për ta çuar në gjykatë Kushtetuese dhe një gjykatë e pavaruar nga tradhëtarët historikë që ta shvlerësonte atë. Por mënyra si i bëri negociatat qeveria shqiptare dhe si arriti në këtë marrëveshje, me kërkesën e Greqisë, që të tjerët të mos e merrnin vesh, është një prostitucion ndërshtetëror.

Kjo që ndodhi ngre hije dyshimi për atë që mund të pasojë në të ardhmen. A mos vallë kriza greke ishte e provokuar, ngaqë grekët fshehën paratë për t’i përdorur më vonë për blerje të territoreve jugore të Shqipërisë, qeveria e sotme e së cilës është e gatshme t’ia ofrojë pa asnjë mëdyshje? Duket si një konspiracion i pamundur, por ngjarjet e fundit të bëjnë të mendosh se gjithçka mund të ndodhë.  Kur Greqia bëri presion për aprovimin e MSA-së, atëherë rruga më e ndershme do të ishte që qeveria shqiptare ta ngrinte këtë çështje në instancat më të larta të Bashkimit Evropian, duke denoncuar ambicjet e shtetit grek dhe duke ua thënë troç e prerë atyre se Greqia po përdor pozitën e saj në Bashkim Evropian për të realizuar qëllimet e saj shoviniste dhe po përdor superfuqitë e Evropës për përfitime të paligjshme. Dhe sigurisht vendet anëtare të BE-së nuk do të rrinin duarkryq. Por qeveria shqiptare e nënshtruar deri në përulësi nuk e bëri këtë për arsye që dihen tashmë.

Shembulli më i qartë i rezistencës ndaj synimeve greke është Maqedonia, e cila po lufton për një emër dhe simbol kombëtar, që në fund të fundit nuk i përkasin asaj, sepse sllavët erdhën në Ballkan shumë shekuj më vonë se sa shkëlqimi dhe rënia e perandorisë së Filipit dhe Aleksandrit të Madh. Në këtë rast grekët nuk po marrin dot një simbol dhe emër që historia, duam apo s’duam ne, e drejtë apo e padrejtë, ia njeh asaj si pjesë e historisë së lashtësisë të qytetërimit helen.

Por kur vjen puna me Shqipërinë, Greqia merr gjithçka që do, kur dhe si e do. Madje kur qeveria jonë e nënshtruar nuk e ka në dorë t’ia japë asaj atë që ajo kërkon, një Ministër i Jashtëm grek kërcënon nga Prishtina popullin shqiptar se do të mbetet jashtë Evropës dhe një gjysh shfaqet pa pritur në Tiranë dhe me mishin e flashkur prej viteve mbi supe, kërcënon Ministrin tonë të Jashtëm njëqind e ca kilësh dhe me fizikun e një lojtari Wrestling-u, për të bërë sa më shpejt regjistrimin e popullsisë ashtu si do Greqia.

T’i falësh Greqisë fshehurazi, sikur të ishe një organizatë ilegale, pjesë të territorit dhe ndoshta t’i premtosh të tjera më vonë, kjo është tradhëtia më e madhe kombëtare dhe ata që e bëjnë këtë nuk janë shqiptarë. Edhe këtë e them në kuptimin më të drejtpërdrejtë të fjalës. Historianët, nëse ka gjallë ndonjë shqiptar të vërtetë, duhet të nisin studimin e origjinës së njerëzve që ideuan dhe po realizojnë këtë copëtim të ri të Shqipërisë.

Shqiptarët e pastër ndihen sikur dikush i ka shtrirë përtokë dhe u ka vënë shkelmin në grykë dhe po i mbyt ngadalë me dhembje të tmerrshme. Dhe në këtë agoni të pashpresë në veshët e tyre vjen zëri i ndërkombëtarëve që thotë të durojnë deri sa dhimbja të marrë fund dhe vdekja t’i përpijë. Nëse shqiptarët do të pranojnë të pushojnë së ekzistuari apo do ta flakin tej këtë thundër që po i mbyt, do të jetë një zgjedhje që ata duhen ta bëjnë vetë sa më shpejt të jetë e mundur.