M. Nano i përgjigjet Robespierit

Dikush, me emrin virtual Robespieri, ka bërë një goxha shënim poshtë shkrimit tim “Klima e frikës dhe sundimi i familjes”, dhe këtë shënim e mbyll me fjalët: "mendimin që kam unë për ty e ka dhe shumica e shqiptarëve, e për këtë arsye nuk të ndjek kush mbrapa". Ka një ngatërresë tek ky nënvizim, e nuk merret vesh pse. Të më ndjekin mbrapa? Unë nuk dua që t’më ndjekin, zotëri; unë dua t’më lexojnë. E përderisa më lexojnë edhe Robespierët, s’duhet të qahem.

Diku gjatë shënimit, ai më vërsulet mua pse them “rreth 30 të vrarë në Gërdec”, e nuk them “26”, a thua se unë jam kompani funerale, apo gjendje civile, që duhet të bëj heqjen e të vdekurve nga lista e të gjallëve. E nëpërmjet “këtij largimi prej realitetit”, unë dëshmokam se nuk ndjej dhembje për ata fatkeqë. Hej Robespier, unë nuk i kam rënë ndonjëherë gjoksit se ndjej dhembje; nuk kam ecur ndonjëherë kësaj ane; edhe sikur të ndjej dhembje, nuk kam pse ta demonstroj; dhembjen e kanë merak ta demonstrojnë veç vrasësit me qëllim që të largojnë dyshimet nga vetja; përveç kësaj, unë jam gazetar, nuk jam prift; dhe si gazetar qëllon që ndjej më pak dhembje e më shumë neveri. Këtë të fundit po, që e ndjej. Dhe e demonstroj. Dhe dua që të tjerët ta vënë re.