A ka perënduar ylli politik i Pollos, Imamit dhe Rulit?

A ka perënduar ylli politik i Genc Pollos, Arben Imamit dhe Genc Rulit? Kjo është e vetmja pyetje që mund të bëhet lidhur me tre nga ministrat më të rëndësishëm të qeverisë Berisha, dhe po ashtu për tre nga emrat më të njohur të tranzicionit politik shqiptar si dhe të historisë së Partisë Demokratike dhe të djathtës moderne shqiptare. Arsyeja? Që të tre këta njerëz, te të cilët opinioni publik shqiptar investoi besim dhe shpresë, për një tjetër dinamikë brenda PD-së dhe qeverisjes Berisha, të ndryshme nga ajo që presupozohej apo paragjykohej ky i fundit, në fakt janë sot pa protagonizëm politik. Janë thuajse me “yll politik në fikje”, po të bënim metaforën që ka futur në treg ambasadori Arvizu lidhur me “yllin politik”. Që të tre janë strukur në sektorët a ministritë e tyre, nuk kanë protagonizëm, nuk frymëzojnë më, kanë braktisur kauzat e tyre për të cilat ishin të spikatur dikur në opinionin publik. Duket qartë që janë të pamotivuar politikisht për fatin e mazhorancës dhe fatin e tyre politik, nuk i thonë më gjë opinionit publik, nuk janë kreativë. Ndërkohë që kapaciteti i tyre politik është krejt tjetër.

Ky nukël ministrash, edhe pse tepër të ndryshëm si tipologji, personalitet apo histori politike, kishin një të përbashkët: kthimi i tyre në PD, integrimi i tyre në ekipin Berisha, ku kanë shërbyer si garanci për opinionin publik dhe aktorët ndërkombëtarë që ndryshimi i Berishës është fakt, që mazhoranca do të kishte zëra dhe personalitete politike me integritet, me aftësi dhe kompetencë profesionale dhe politike, që do të rinovonin PD-në e mazhorancën apo do të ekuilibronin aksionin politik të Sali Berishës më afër interesit publik, më afër racionalitetit. Zaten këto ishin arsyet pse këta tre politikanë, në një moment të caktuar të karrierës politike të tyre, treguan një nerv politik, kontestuan dhe kritikuan Berishën dhe u bënë, në momente të caktuara të historisë sonë të tranzicionit, përfaqësues të asaj çfarë duhej që PD-ja të ishte në përputhje më mënyrën si ata e konceptuan interesin publik.

Po për të njëjtat arsye, momenti kur Berisha u tregua i hapur të integronte e korrigjonte kritikën e tyre dhe kur i ftoi për bashkëpunim, duke u dhënë madje edhe përgjegjësi dhe sektorë të ndryshëm në drejtim, të gjithë e mirëpritën këtë si një hipotekë të vlerësueshme për ndryshimin real në kampin blu dhe te Berisha konkretisht.

Por çfarë ka ndodhur kur po i afrohemi fundit të mandatit të dytë të shumicës qeverisëse? Rutinë. Stanjacion, mungesë kreativiteti politik, jo ndonjë gjë e madhe sa për t’u shënuar gjatë apo fort në reformën e sektorëve përkatës, por sidomos pa protagonizëm politik përfaqësues të ideve, frymëzimeve apo shtresave shoqërore që përfaqësonin. Sigurisht po të përjashtonim ndonjë moment shkëlqimi të tipit të replikave të Genc Rulit me Edi Ramën, qëndrimin e vendosur të Arben Imamit gjatë 21 Janarit, apo kriticizmin brilant të Genc Pollos ndaj presidencës së Bamir Topit, çka thjesht konfirmon kapacitetin e tyre dhe vë në pah mungesën e motivimit politik për pjesën tjetër të axhendës politike.

Në fakt, në demotivimin e kësaj tresheje njerëzish të aftë e individualistë, që nuk i lidh asgjë bashkë, qëndron një domethënie mbi gjendjen aktuale të shumicës qeverisëse të udhëhequr nga Sali Berisha. Dhe jo për përgjegjësi të tij domosdoshmërish.

Shumica është në një limonti të paparë, në të cilën të gjithë janë kontributorë, të rinjtë dhe të vjetrit, ata që kanë qenë servilë të Berishës e ata që kanë qenë kritikë e rivalë të tij, ministrat teknikë dhe ata politikë. Me një Kryeministër “në të gjitha frontet”, me një ekip qeveritar në plan të tretë, nuk di pse heshtja dhe mungesa e protagonizmit të Pollos, Rulit dhe Imamit bie edhe më shumë në sy, sepse nuk pritej.

A po perëndon ylli politik i Genc Pollos, Genc Rulit e Arben Imamit? Po, nëse vazhdojnë dhe ca kështu.

Mapo