Pashë Rudinën dhe po shkruaj

Nuk ka faj Fredi, do thotë ndokush, e vështirë duhet të jetë të të verë Çili me pahir të mbash referate gati të përditshme në gazetë. Bëhet dhe më e vështirë të shkruash, kur nuk përdor mendjen por vetëm dhe ekskluzivisht shqisat e dëgjimit e shikimit. Kryesisht analisti në këtë anë të botës e ndërton mendimin ose në biseda kafesh ose duke parë televizor; se di të tjerë, po Indro Montanelli do kishte vrarë veten pa keqardhje në këtë pikë. Kurrfarë tentative, as të shtirur, për ndonjë lloj thellimi, por shkrime të tipit ‘pashë Rudinën, nxorra përfundimin’. Talent i varur nga telekomanda. Talent i varur dhe nga pagesa e faturës së shërbimit digjital tokësor. Nëse këto kushte dështojnë, talenti dështon.

Po mos e lemë pas dore Fredin, heroin tonë të dashur që kaq shumë na argëton publikun post telekomandë.  I udhëhequr nga terrori i aktualitetit të ushqyer nga ankthet e Çilit, i ushqyer me parimin “shkrimin e sotëm mos e lër për nesër” , heroi solli si kontribut real në prerjen e një peme, e si kontribut anësor artikullin që do të kritikonte Drejtoreshën e Tatimeve Briseida Shehaj. Në fakt nuk është në qëllimin tim të mbroj Briseidën me këtë shkrim, dukë qenë se vendosjen e saj në krye te tatimeve e shoh si vendim politik të Kryeministrit. Në rast se zonjusha nuk do ketë performancë të mirë, jam po aq i sigurtë se pasojat politike do t’i vuajë vetë zoti Rama si udhëheqës i kësaj administrate. Këtu për mua mbaron trilli i telenovelës së krijuar së fundmi. Por nuk mund të le nga ana tjetër pa dekonstruktuar disa prej togfjalëve që Lela, si autoritet i gazetës MAPO, i propozon si argumenta në kundërshtim të këtij vendimi. Mungesa e logjikës së autorit nuk është se arrin të çojë drejt rrezikut ndonjë kategori qytetare, duke qenë se kjo gazetë shet ose jo 100 kopje në ditë, por se personalisht më ka ardhur në majë të hundës analiza siperfaqësore. Ajo që bëhet në këtë vend për çfarëdolloj situate. Shoqëruar me përdorim fjalësh boshe,  konceptesh të pabazuara as në histori e as në aktualitet. E bëj dhe në emër të së drejtës për kafe mëngjesi të shoqëruar me një artikull logjik. E di që s’po kërkoj shumë.

Për parantezë, përpara se të vazhdojmë me Lelën, thjesht për të informuar publikun: Drejtori i saposhkarkuar i zyrës së tatim taksave, ishte Gazmir Spahia, 31 vjec, (një vit më i moshuar se Briseida) është diplomuar për gjuhë angleze (no comment).

Së pari, argument fillestar i Lelës është se Briseida është e panjohur në botën e medias. Por nëse dikush e njihte Gazin për arsye publike atëherë kjo pikë i shkon kryeredaktorit të gazetës MAPO. Gjithsesi, të jesh figurë publike nuk mund të jetë kusht i pakapërcyeshëm për të kryer më pas me nder dhe detyra si nëpunës publik. Nuk ka, dhe s’ka si të shpiket një rregullore që të imponojë dhe karaoke publike për punonjësit me funksione administrative. Lela mund të mburret e ta quajë “kontribut publik” këtë shkrim me mëditje te Çili, por gjithsesi Briseida e ka marrë votën time që sot për faktin që i dha mundësinë Fredit të çojë bukën e përditshme në shtëpi.

Argumenti i dytë i Lelës është një përsiatje metaforash të mbetura në tentativë, aty ku Briseidën e krahason me barut që nuk shkrep, e për më shumë që nuk kapërdihet as me një gotë vere. Meqënëse ky është një mendim personal, atëherë po i përgjigjem dhe unë me një ndjesi po aq personale: Për të lexuar shkrimin e Lelës mund të kem pirë 7 a 8 cigare. Asnji nga qejfi. Jo vetëm me verë që nuk kapërdihen argumentat e tij, por as me konjak Skënderbeu (kantine). Më poshtë vazhdon Lela duke e konsideruar emërimin e zotit Rama, citoj “një emërim me këmbë përpjetë”. Këtu duket evident efekti verë. Alkooli i përdorur për të kaluar sikletin, ka filluar t’i nxehë gjakun. Ndryshe s’kish pse shihte “pozicione”, që shkrimin e hedhin nga interesi publik, në krahët e një haluçinacioni me karakter privat.

Lexues të dashur, asgjë s’keni lexuar më sipër se ajo e shkruar nga z.Lela. Në fundin e shkrimit të tij, kishte një paragraf që citoj: “Kolegia Xhunga u ndje ngushtë mbrëmë dhe ndoshta ardhja në studio e gazetarit të ekonomisë të Top Channel, dhe më vonë mbërritja e Nikolin Jakës qenë përpjekje për të mbushur atë hon të madh ku dëgjohej lirshëm përplasja anë më anë e jehonës së budallëqeve”. Ardhja në studio e kujt? E Nikolin Jakës? Po atij Nikolini që u dënua për korrupsion në ministrinë e Transporteve? Pikërisht ai, ishte mbushja e honit - që sipas Lelës po krijonte Briseida?

Nuk e njoh fare Briseidën, por njoh Nikolinin. Nëpërmjet mendimeve për Nikolinin njoha dhe analistin Lela, vizionin e tij për “mbushjen e honeve të administratës”. Nëse Briseida Shehaj është honi e Nikolin Jaka me Alfred Lelën janë alternativa ndaj këtij honi, atëherë jam gati të hidhem në hon madje pa parashutë fare.

Revista KLAN, rubrika “Dritare”