Cirku

Miku im Arbën Xhaferi dhe unë, po pinim kafe pasditen e së dielës, tek kafeneja jonë e preferuar. Teksa po bisedonim për sëmundjet, kujtuam spitalin, e spitali na kujtoi cirkun…

Shumë kohë më parë, në qytetin tim (që kishte madhësinë e qytezës, e vazhdon të mbetet kryeqytet), mbretëronte depresion kolektiv, afërsisht si ky i sotmi. Kohë pas kohe apo thënë më mirë, ndër vite, vinte në qytet cirku (nga kushedi se ku) që thyente monotoninë…

Cirku vendosej në oborrin e spitalit të qytetit, e spitali i qytetit ndodhej në periferinë e qytetit të kohës së shkuar. Gjersa punëtorët montonin skenografinë e cirkut, të tjerë punëtorë të cirkut bënin marketingun me ritualet e saj, vendosnin posterët nëpër qytet që dëftonin orarin dhe datat e mbajtjes së shfaqjeve, ndërsa një makinë e madhe me altoparlant gjigant sipër, tekstualisht përshkonte me ngadal cdo rrugë e rrugicë të qytetit, e me zë të lartë sa s’thuhet, që i kumtonte e premtonte qytetarëve se do shikonin, ndjenin e përjetonin MREKULLITE e cirkusantëve (që ishin qenie e vecantë) e që do performonin gjëra të papara ndonjëherë, ndikimi i së cilave do bënte jetët tona të ndërronin…  

I tërë qyteti i deprimuar, zgjohej e bëhej gati të shkonte në cirk të shikonte e shijonte “të paparat” që ofronte trupa e cirkut. Se të gjithë (banorët e kryeqytetit) kishin nevojë të iknin nga realiteti për ca orë, për c’gjë pagonin. Ndërkaq, pacientët e spitalit e besimtarët e mrekullive nga të gjitha lagjet e qytetit, qëndronin gjatë tërë ditës pranë cirkut, deri në ditën kur cirku të ikte. Ata vrojtonin cdo lëvizje të cirkusantëve, cdo veprim, cdo provë, të ushqyerit e kafshëve…se mos zbulonin ndonjë sekret të tyre. (Edhe pse dukeshin si njerëz, cirkusantët ishin qenie e vecantë dhe njeriu i rëndomtë s’kishte aftësitë e tyre).

I tërë qyteti tani më kishte se për c’farë të fliste. Dikush hiperbolizonte aftësitë e akrobatëve, palacove, dreserëve…të tjerët minimizonin aftësitë e atyre që posa i përmenda…kishte dhe të tillë që qëndronin indiferent ndaj aftësive…

Pas ca dite “feste”, cirku ikte nga qyteti, duke lënë pas baltën, mbeturinat e erën që kutërbonte tek vendi ku kishte qëndruar. Në tërë qytetin, posterat e varur (e tani më të grisur), fluturonin nga një kënd tek tjetri. Pastruesit e rrugëve shanin pa ndalë…Që depresioni, sërish t’i kthehej qytetit akoma më i rënduar nga koha para se cirku të kishte ardhur…

Miku im Arbni dhe unë dolëm nga kafeneja. Iu falenderova për pasditen e mrekullueshme që më kishte dhuruar. Të tëra muret e rrugëve, nga kafeneja e deri tek vendi ku jetoj, ishin të mbushura me posterat e pafund të “akrobatëve”, “palacove”, “dreserëve të kafshëve”…të cirqeve të shumta të ardhura në qytet ditë më parë e që vazhdojnë të na dhurojnë “shfaqje të papara ndonjëherë”, se tani konkurrenca mes cirqeve është më e madhe, shfaqjet zgjasnin dhe më shumë, cirkusantët janë më të “avancuar”, numri i banorëve është rritur e …Ca hiperbolizojnë aftësitë e tyre, ca i minimizojnë, ca të tjerë qëndrojnë indiferent ndaj aftësive... Por, një gjë është e sigurt, momentin që do ikin, do marrin me vete edhe “mrekullitë” e tyre të ofruara. Ndërsa, depresioni do na kthehet sërish edhe më i rënduar. Ndërsa posterat e grisur, balta, mbeturinat, era kutërbuese, e shija e keqe, do mbesin brenda nesh edhe gjatë kohë…

Hecja mbi fytyrat e “cirkusantëve” apo thënë më mirë, hecja mbi fytyrat e premtuesve të mrekullive, posterat e të cilëve kishin rënë nga muret e ndërtesave duke bërë zap trotuaret. Sado që kujdesesha të mos i shkilja fytyrat e tyre, ishin të shumtë dhe s’kisha rrugdalje tjetër. Përkundër kujdesit tim të vazhdueshëm se mos shkilja fytyrat e posterave, kujtova bisedën me Arbënin. Për sëmundjet e shumta që na kishin bërë zap…

P.S. – Ky shkrim është botuar vite më parë, në prag të zgjedhjeve lokale. Fatkeqësisht, asgjë s’ka ndryshuar përpos faktit që Arbni më nuk rron. Ndërsa cirkusantët mbeten të njëjtit. Fatkeqësisht dhe votuesit…