7501, një shaka ekonomike

Pas një pune skllavëruese dhjetravjecare, shpërndarja e tokës  nga qeveria e Partisë Demokratike mbi bazën e ligjit 7501, u përjetua nga fshatarësia si një dhuratë nga Zoti. Shtoj kësaj dhe privatizimin e banesave shtetërore pothuaj falas për punonjësit e qytetit, të dyja këto masa me frymë të theksuar humane, bënë që i ndjeri Ali Spahia, një individ i dalluar për trajtimin e shtruar të problemeve, të nxitonte të deklaronte se Partia Demokratike do të rrinte gjatë në pushtet. Gjysëm shekulli më parë fshatarit i ishte dhënë një herë toka mbi bazën e trungut familjar, por kjo rezultoi si një shaka që nuk jetoi gjatë. Tani fshatarit ju shpërnda toka mbi bazën e frymëve në familje, formë që edhe Babëfit, ideologut parashkencor të komunizmit, nuk i kishte shkuar ndër mënd. Sidoqoftë, jemi të detyruar t’i kushtojmë vëmendjen e nevojshme formës, pasi kjo përbën thelbin e asaj që duam të vëmë në dukje, pra, rezultatin ekonomik të këtij ligji të miratuar më shumë se pesëmbëdhjetë vite më parë. Dhe për ta bërë sa më të kuptueshme atë që duam të theksojmë, po kujtojmë dicka nga e kaluara…

Shoku Ajdinov vinte në godinën e Komitetit Qëndror të BRSS-së nga një republikë transkaukaziane. Si shkak për këtë arritje, shërbeu  dashuria e tij e parrëfyer për komunizmin shkencor, e cila i kish gllabëruar gjithë qënien.  Zelli që shoku Ajdinov shfaqte për të hyrë nëpër labirintet e ideologjisë komuniste nuk mund të mos binte në sy dhe të vlerësohej. Për këtë, ashtu siç deklaronte edhe vetë në mënyrë të përsëritur,  u ishte mirënjohes përjetë në radhë të parë Partisë së lavdishme Komuniste të Bashkimit Sovjetik, por, kuptohet, edhe udhëheqësit të saj të ndritur, shokut Hrushov.

Nja dy vjet pas mbërritjes në Moskë, shoku Ajdinov bëri një kërkesë  kuptimplote, e cila do t’i shërbente shumë hulumtimeve  të tij të thelluara në lëmin e ideologjisë komuniste. Trajtimi i temës shkencore me titullin “Komunizmi” duhej të ishte  rrënjësor, ndaj për këtë arsye i lindi pothuaj si domosdoshmëri  të kontaktonte diku rrotull globit të paktën një fis, i cili ruante akoma ato forma të komunitetit primitiv për të cilat  kish lexuar dëndur në literaturë. Aty shoku Ajdinov kishte shpresë të gjente fillesat e doktrinës. Kjo kërkesë u prit gati me brohoritje dhe shpejt shkencëtarit të ri dhe të apasionuar iu përgatit udhëtimi për në Guinenë Papua, vënd i cili u gjykua si ideal për trajtimin e këtij problemi teorik kaq të rëndësishëm. Por ajo që ka rëndësi të madhe të  vëmë në dukje, ishte fakti, që shokut Ajdinov ju dhanë me vehte edhe nja dhjetë metër dok i një cilësie të lartë për t’ja dhuruar të parit të fisit në shënjë respekti nga ana e BRSS-së.

Punonjësit e ambasadës sovjetike në Xhakarta, si ndalesa e parë në brezin ekuatorial, të lajmëruar për mbërritjen e ideologut të ardhshëm, i rezervuan një pritje me të gjitha nderet e nevojshme. Ata e këshilluan të qëndronte disa ditë për t’u shlodhur dhe më pas të nisej për në Guine, por shokun Ajdinov nuk e mbante vëndi dhe donte të nisej një orë e më parë. Pasi i vunë në dispozicion një përkthyes vëndas, me linjën e parë të brëndshme ajrore ai u nis për në Guine dhe prej aty me nxitim për në xhungël. Sidoqoftë, shirat e rrëmbyeshëm që kishin rënë ia vështirësuan misionin dhe e detyruan të qëndronte nja dy ditë, pasi rrugët në brëndësi të xhunglës ishin bërë të pakalueshme. Kjo ndalesë e papritur e bëri nervoz shkencetarin. Por nuk kish ç’të bënte, ndaj iu nënshtrua fatit. Pritja iu duk muaj. Sidoqoftë erdhi momenti t’i hypnin xhip-it dhe pas një farë kohe e pa veten në zemër të bukurive  marramendëse të xhunglës. Zhurma e banorëve të saj e habiste. Shpend dhe kafshë të çuditshme i çfaqeshin nga çdo anë. Ashtu i mrekulluar, edhe vetë u çudit kur shoqëruesi i tha se edhe pak kilometra u kishin mbetur për të takuar banorët e fisit. Nuk vonoi shumë dhe kur të shohësh, makina u rrethua nga një grumbull fëmijësh lakuriq, të cilët cicëronin me  zë të lartë në një gjuhë të pakuptimtë për të. Përkthyesi se ç’iu tha dicka në gjuhën e tyre dhe vogëlushët, me atë zellin  fëminor nuk prisnin  më radhë që kush e kush të ishte i pari në ndihmën që ofronte. Ashtu të rrethuar nga britmat gazmore të vogëlushëve, udhëtarët u drejtuan për në një banesë a diçka të ngjashme me të, e cila nuk ishte gjë tjetër veç një si kasolle mbuluar me gjethe të mëdha. Për të hyrë brënda shokut Ajdinov iu desh të përkulej, pasi deriçka ishte shumë e ulët. Pas kësaj ai u gjënd midis disa trupave pothuaj lakuriq, të cilët, për habinë e tij, nuk dukeshin aspak të çuditur nga prezenca e këtij të huaji. Ai kishte shpresuar që banorët e xhunglës të mahniteshin me prezencën e tij, por ndodhi krejt e kundërta. Kjo linte të kuptohej se kontakti i tyre me njerëzit e qytetëruar nuk ishte i pari dhe kjo sikur e zhgënjeu disi shkencëtarin tonë të nderuar. Shoku Ajdinov e përshëndeti me respekt atë që ndodhej ne mes të grumbullit, për të cilin mund të mendohej se ishte i pari i fisit. Dhe në fakt nuk qe gabuar. Përkthyesi iu bëri të njohur vëndasve, se i huaji vinte nga një vend i madh, i cili organizimin e marrëdhënieve e kish të njëjtë me të tyren, por vetëm në një stad cilësisht më të lartë. Ata se ç’pëshpëritën dicka midis tyre dhe kur të shohësh ia plasën një të qeshure kolektive, duke nxjerr në pah dhëmbët e tyre të rrallë dhe të krimbur. Pas kësaj shoku Ajdinov iu lut përkthyesit t’iu kumtonte urimet që vinin nga vëndi i tij dhe t’iu thoshte se në shenjë respekti për të parin e fisit, kishte sjell si dhuratë një copë doku, prodhim i një cilësie shumë të lartë. Dhe kur përkthyesi mbaroi, ai nxorri stofin nga çanta dhe ia la në prëhër kreut të fisit. Ky i fundit, pasi e rrotulloi nëpër duar copën e dokut, iu drejtua njërit prej pjestarëve të grupit me zë të lartë:

- Sa vetë kemi në fis?

- Tetëdhjetë e tre - u përgjigj një burrë. Pas kësaj kryetari i fisit urdhëroi:

- Sillni gërshërët!

Dhe kur pas disa çastesh i sollën një palë gërshërë të ndryshkura, ai e hapi copën e dokut dhe filloi ta priste në pjesë  të vogla, duke dashur ta ndajë atë në tetëdhjetë e tre pjesë të barabarta, aq sa dhe numri i pjestarëve të fisit.

Për një çast shokut Ajdinov iu krijua si një ngërc në fyt, kur pa se si copa e dokut po pritej në mënyrën më të pakuptimtë dhe se nga kjo ndarje, çdo pjesë  bëhej e pavlerë, por shpejt iu largua këtij mendimi dhe në fund i ndriti fytyra, kur mendoi se sa shumë e rëndësishme është mënyra e ndarjes. Copa e dokut pas ndarjes vërtet kthehej në diçka pa vlerë, por ajo e cila kish më shumë rëndësi, ishte fakti, që ndarja u bë në mënyrë të barabartë…

Djalli ta marrë, ç’ta zgjasim kot. Pothuaj e njëjta gjë ka ndodhur edhe me ligjin tonë të famshëm 7501. Është pikërisht mënyra e ndarjes së tokës mbi bazën e këtij ligji ajo, e cila ka bërë që rezultatet tona në lëmin e bujqesisë të vazhdojnë të jenë të vajtueshme.