Shqipëria është mirë se asnjëherë më parë? Epo, shqiptarët qartazi JO

Ministri i Drejtësië Ulsi Manja ka reaguar sot për krimin e ndodhur në Korçë ku një grua, nënë e dy fëmijëve u vra nga bashkëshorti, me djegie.

Drejtësia duhet të veprojë me vendosmëri dhe pa asnjë hezitim për të dhënë mesazhin e qartë se dhuna në familje nuk ka vend në shoqërinë tonë

shprehet ndër të tjera ministri Manja.

Ka një problem të kjo frazë pasi dhuna mes shqiptarëve është zakon më i shpeshtë se buka. Dhuna është me gjasë e organizuar tashmë si pjesë e sintaksës sonë gjuhësore dhe gramatikës shpirtërore. Ajo ka histori të thellë në qenien tonë dhe nuk është arritur të kurohet nga asnjë kalim civilizimi. Ka arsye kulturore, shoqërore, historike, e madje edhe gastro-antropologjike. Por është një fakt i pakonkurueshëm.

Ka një problem kjo frazë sepse dhuna në mënyrën si po përshfaqet në shoqëri së fundmi, ka një element të absurdit dhe irracionalitetit që nuk gjen shpjegim vetëm me natyrën e dhunshme të agresorit. Dhuna në këto lloj manifestimesh flet për një rrethanë sociale ku ushqehet dhe kultivohet për t’u afirmuar mesa duket si e vetmja dritare në tunelin e izolimit tërësor ku mbytet individi shqiptar sot.

Nuk justifikon kush dhunën, por shqyrtimi i saj si dukuri është  domosdoshëm. Presioni i pandalshëm i ipabarazisë, i sundimit të një kaste që ka feudalët e vet kudo, presioni i imagjinimit të një pasurie që shihet në vitrinat e mediave sociale, diferenca e madhe që po sanksionohet në shoqëri, relativizimi tërësor i punës, shkollës, hierarkive dhe keqkuptimi reciprok i marrëdhënieve ndërgjinore, patjetër që intoksikojnë një strukturë si familja. E cila siç po shohim nuk e mbron më dot individin nga invazioni i shoqërisë, që po funksionon si një division digjital anonim, si një hipermarket i paanë, ku ndihesh i përjashtuar.

Një njeri i ndodhur në qiellin e hapur të kësaj kamjeje virtuale, patjetër që do të nisë së pari vetëvrasjen e normave të veta, për të mbërritur mandej në seksionet e krizave psikologjike dhe nervore të mosbesimit, kotësisë së plotë dhe madje deri edhe në alergji të plotë ndaj mjedisit ku jeton.

Individi shqiptar sot nuk beson më në asgjë; as në atë që sheh, e as në atë që dëgjon. Ndaj drejtësia për të cilën flet z. Manja, nuk zgjidh dot gjë në thelb. Sepse kur ti dëgjon “policia”, “drejtësia”, “Parlamenti” në tru, në zonën e gjuhës ndoshta, nëse ka një të tillë, të ndizen sinjalet e neverisë dhe dyshimit, refluksit ndaj një realiteti që nuk ekziston siç paraqitet. Të gjitha këto janë pjesë e katalogut të dhunimit që i bëhet psikologjikisht një qytetari, që detyrohet të nënshtrohet, në vend se të priste marrjen e një shërbimi.

“Dhuna nuk ka vend në shoqërinë tonë”-, është një fjali shabllon e dikujt që i ka në rregull punët e veta. Që nuk i laget këmba për asgjë, por që nuk kupton asgjë në themel nga ajo që thotë. Le ta themi kështu: po pranojmë atë që thotë qeveria: Shqipëria është më mirë se kurrë më parë. Dakord. Po shqiptarët ama, nuk janë mirë. Dhe janë  më keq se kurrë më parë. Le ta gjejë Ulsiu psenë.

s.zaimi