Flama mbi Jugun!

Kur vija në Himarë përpara, sikur vija në një Bathore, por jo Bathorja sot, por Bathorja e dikurshme, me det, nuk është bërë në të gjitha kohërat përpara kësaj periudhe që ne qeverisim, me fakte.

Se është rritur numri i turistëve, ashtu si kundër pakkush mund ta imagjinonte. 10 milionë turistë u arrit vjet, sivjet mund të shkojë 12, mund të shkojë 13. Kjo ndodh sepse turistët që vijnë në këtë zonë gjejnë arsye për të ardhur

Këto ka thënë sot ndër të tjera kryeministri në Himarë. Ndarja kohore “më parë” dhe “tani” është një përpjekje për të evidentuar ndryshimet shumë të mëdha që ka përjetuar vendi. Me veçantinë kryesore megjithatë të gënjeshtrës së vërtetë. Gënjeshtër, sepse ndryshimi nuk është pozitiv. E vërtetë, sepse ndryshim ka ndodhur. Ka rënë flama që një pjese të shqiptarëve mundet t’u duket edhe si përparim e progres.

Ka rënë flama sepse i ashtuquajturi ndryshim për të cilin flet ky, ka ardhur me koston e asgjësimit të shumëçkaje dhe përmbysjes së gati gjithçkaje. Ka dhe do të ketë njerëz që do e pëlqejnë ndryshimin urbanistik që ka pësuar Vlora, apo Saranda, ka madje që do vijojnë edhe të thonë se Ksamili është Maldive. Por vlerësimi në përgjithësi nuk është fotografi personale. As kujtim unik. Qytetet janë qendra referimi edhe për vazhdimësinë, për historinë, që është ajo që është dhe jo vetëm me rikonceptimin e personalizuar urban që shitet si gjetje futuriste.

Me këto përralla u shpërfytyrua ky vend. Dikur në vitin 1995 në Sarandë doli fjala se “Saliu do sillte malokët në bregdet” dhe me këtë rast Bashkia shpërndau ca troje që as i kishte të regjistruara. Saliu iku në karrigia dy vjet më pas, malokët nuk erdhën, por Sarandën e nderuan lebërit e Kurveleshit, zaptije profesioniste me bindje patriotike. Dhe që nga ajo frika e malokut Saranda e nderoi veten duke u dhjerë përfundimisht me hoje e soje hotelesh e pallatesh, rrëmuje e ere të rëndë që e bënë atë xhevahirin e Mesdheut, siç ia ka ënda të thotë ndonjë tepelenasi.

Zoti Rama e mbylli pusetën e zhvillimit duke prishur edhe shëtitoren e vjetër të qytetit, për të bërë ato lungomaret e veta që i ngjajnë tumaneve të regjura në shurrë pleqsh që pluskojnë mbi bunacën e mëngjesit dhe e marrin raxha bregun si puna e atyre qefujve të erës që ushqehen me fekale. Po i ka hapur tumanet ky njeri edhe mbi Himarë, edhe në Vlorë, rrugën e Skelës të së cilës dhe rrugën nga Kulaçi në Ujë të Ftohtë e ka bërë si tub shishke nëpër të cilën lëvizin makinat si në funeral. Përherë me mendjen top se ka bërë një mrekulli.

Përralla e malokëve eci mirë edhe në Tiranë: për ca kioska që as malokët nuk i morën në fakt, ky njeri ngriti stigmat e çeçenëve në nivel politik, të Bathores e Paskuqanit për të kullëzuar Tiranën, prishur Teatrin, rikonceptuar qendrën dhe për ta zëvendësuar njollën e kioskave me mballomën e përjetjeshme të betonit. Por sigurisht që ky edhe mund të jetë zhvillimi, nuk kemi pse ta mohohjmë. Vetëm se për Jugun, do të duhet të thuhet se ardhja e këtij, rezultoi një flamë e një kancer që nuk ka dielloterapi ta zhbëjë. Kaq shumë kundërmon e është pocaqisur edhe bimësia aty vetëm nga prekja që mund të ketë bërë hija e këtij dhe atyre vilaxhinjve zaptues qeveritarë që do kenë edhe një tunel së shpejti, ndonëse kur i sheh kështu, u rri keq edhe gomari. 

s.zaimi